การประเมินหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาสังคมศึกษา (5 ปี) (หลักสูตรปรับปรุง 2559) คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาสังคมศึกษา (5 ปี) (หลักสูตรปรับปรุง 2559) คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร โดยมีวัตถุประสงค์เฉพาะ 1) เพื่อประเมินปัจจัยเบื้องต้น โดยอาจารย์ประจำหลักสูตร บัณฑิต และนักศึกษา 2) เพื่อประเมินกระบวนการบริหารหลักสูตร โดยอาจารย์ประจำหลักสูตร บัณฑิต และนักศึกษา 3) เพื่อประเมินผลลัพธ์ของหลักสูตร โดยผู้คับบัญชา/ผู้ใช้บัณฑิต ผลการวิจัยพบว่า 1) ด้านปัจจัยนำเข้า (Input) มีภาพรวมอยู่ในระดับ มากที่สุด เมื่อแยกเป็นรายด้านพบว่า ด้านหลักสูตร จากความพึงพอใจของอาจารย์ประจำหลักสูตรมีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด 2) ด้านกระบวนการ (Process) มีภาพรวมอยู่ในระดับ มากที่สุดเช่นกัน และเมื่อแยกเป็นรายด้านพบว่า ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด คือ ด้านข้อร้องเรียนและระบบอาจารย์ที่ปรึกษาทางวิชาการ และ 3) ด้านผลผลิต (Product) มีภาพรวมความพึงพอใจอยู่ในระดับมากที่สุด ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงที่สุด คือ ด้านทักษะความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและความรับผิดชอบ ข้อเสนอแนะ คือ ควรเพิ่มวิชาที่ทันสมัยสอดคล้องกับปัจจุบันและควรเพิ่มวิชาให้มีความสอดคล้องกับการการศึกษาขั้นพื้นฐานเพื่อเข้าสู่กระบวนการการงาน คือเวลาไปสอนสอนจริงจะได้ไม่ต้องเตรียมตัวใหม่อีกรอบ อีกทั้งอยากให้เพิ่มความแน่นทางวิชาการมากขึ้น เช่น วิชาชาดก บุคคลสำคัญทางพระพุทธศาสนา สาวกสาวิกา บุคลคลสำคัญทางประวัติศาสตร์ ควรแบ่งอารยธรรมโลกเป็น อารายธรรมตะวันออกตะวันตก ในส่วนของกลุ่มวิชาพื้นฐานและวิชาชีพครู มีข้อเสนอแนะ คือ ไม่ควรมีหนึ่งหรือสองหน่วยกิต ควรเป็นสามหน่วยกิตขึ้นไป ควรมีอาจารย์ที่เป็นเจ้าของภาษาจริง ๆ ไม่ใช่เป็นเพียงชาวต่างชาติ มาสอนในหลักสูตรด้วย ข้อเสนอแนะ ในส่วนของอาจารย์ อาจารย์มีตำแหน่งทางวิชาการน้อย ควรให้อาจารย์มีตำแหน่งทางวิชาการที่สูงขึ้นครบทุกคน ภาระงานนอกเหนือจากงานสอนมีมาก เช่น การวิจัย พัฒนาตำรา บริการวิชาการ การประกันคุณภาพ และควรมีระบบ internet ที่เสถียรมากขึ้นและทั่วถึง ทั้งนี้เพื่อง่ายต่อการค้นคว้าและออกแบบการจัดการเรียนรู้ และข้อเสนอแนะจากผู้บังคับบัญชา/ผู้ใช้บัณฑิต เสนอแนะว่า นักศึกษาส่วนใหญ่ยังขาดองค์ความรู้ด้านมาตรฐานและตัวชี้วัด และความรู้ด้านวิชาชีพครู นักศึกษาควรมีความรู้ในเนื้อหาวิชาเอก รอบรู้ รู้ลึก รู้กว้าง มีทักษะและเทคนิคในการสอนที่หลากหลาย ใช้สื่อ IT ในการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ให้มากขึ้น อีกทั้งควรพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษเพิ่มขึ้น
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
CC Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0
References
กัญจน์ชญาน์ สรรเสริญ. (2551). การประเมินหลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิจัยและ ประเมินผลการศึกษา (ฉบับปรับปรุง พ.ศ. 2545). วิทยานิพนธ์ ค.ม. ภาควิชาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร. (2559). หลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต หลักสูตร 5ปี สาขาวิชาสังคมศึกษา (หลักสูตรปรับปรุง พ.ศ. 2559). กำแพงเพชร: มหาวิทยาลัยราชภัฏ กำแพงเพชร.
ใจทิพย์ เชื้อรัตนพงษ์. (2539). การพัฒนาหลักสูตร หลักการและแนวปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์อลีนเพลส.
โชติ เพชรชื่น. (2528). การประเมินหลักสูตร เอกสารการประชุมเรื่องการประเมินและพัฒนา หลักสูตรการศึกษาระดับปริญญาตรี. กรุงเทพฯ:มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
ทิศนา แขมมณี. (2544). รวมบทความทางการประเมินโครงการ. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
นพดล โป่งอ้าย . (2549). การประเมินหลักสูตรวิศวกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิศวกรรม อุตสาหกรรม คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ ศึกษาศาสตร มหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. เชียงใหม่.
นพพร ธนะชัยขันธ์. (2555). สถิติเบื้องต้นสำหรับการวิจัย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: วิทยพัฒณ์.
นิตยา กระภูฤูทธิ์. (2547). การประเมินหลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาเทคโนโลยี การศึกษามหาวิทยาลัยเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาการวัดและการ ประเมินผลการศึกษา มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
บุญชม ศรีสะอาด. (2553). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่8. กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
บุญช่วย เจริญผล. (2545). การประเมินหลักสูตรสาขาไฟฟ้า (โครงการเงินกู้ธนาคารโลก) สถาบัน เทคโนโลยีราชมงคล. กรุงเทพฯ:สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
บุญส่ง นิลแก้ว และคณะ. (2542). เอกสารประกอบการสอนวิจัยการศึกษา. เชียงใหม่: คณะ ศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปฏิธรรม สำเนียง. (2551). การประเมินหลักสูตร การศึกษาบัณฑิต [หลักสูตร 5 ปี] มหาวิทยาลัย นเรศวร. วิทยานิพนธ์ ค.ม. ภาควิชาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร.
พัชรินทร์ ศรีสวิสดิ์. (2546). การประเมินหลักสูตรเศรษฐศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ ศษ.ม. (วิจัยและสถิติการศึกษา). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
รุจิร์ ภู่สาระ. (2546). การพัฒนาหลักสูตรตามแนวปฏิรูปการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ:บุ๊คพอยท์.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2537). กระบวนการพัฒนาหลักสูตรและการเรียนการสอนภาคปฏิบัติ. กรุงเทพฯ.สุวีริยาสาส์น.
ศิริชัย กาญจนวาสี. (2545). “ทฤษฎีการประเมินและการตัดสินใจ”. ใน ประมวลสาระชุดวิชาการประเมินและการจัดการโครงการประเมิน มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช บัณฑิตศึกษา สาขาวิชาศึกษาศาสตร์.
เสริมศรี ไชยศร. (2526). ระบบหลักสูตร-การสอน. เชียงใหม่: พระสิงห์การพิมพ์. สำนักงาน คณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. (2545). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2545. กรุงเทพฯ: สำนักงานฯ.
สำนักมาตรฐานและประเมินผลอุดมศึกษา. (2549). มาตรฐานการอุดมศึกษาและเกณฑมาตรฐานที่ เกี่ยวข้อง. กรุงเทพฯ: สำนักงานฯ.
สุมิตร คุณานุกร. (2543). หลักสูตรและการสอน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชวนพิมพ์.
สงัด อุทรานันท์. (2532). พื้นฐานและหลักการพัฒนาหลักสูตร. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: มิตรสยาม.
Good, Carter V. (1973). Dictionary of Education. New York: McGraw-Hill Book.
Stufflebeam, Daniel L. (1973). Education Evaluation and Decision – Making. inEducational Evaluation: Theory and Practice. P. 128 – 142, Belmont,Californai, Wadsworth Publishing Company.
Stake, Robert E. (1973). The Countenance of Educational Evaluation. in Educational Evaluation: Theory and Practice. P. 170 – 217, Belmont, California, Wadsworth Publishing company.
Taba, Hilda. (1962). Curriculum Development: Theory and Practice. New York: Harcourt Brace & World.
McNeil, Joseph. (1975). The Psychology of Being Human. San Francisco. California: Canfield Press.
Saylor, J. Galen, Alexander, william M.; & Lewis, Arthur J. (1981). Curriculum Planning for Better Teacher and Learning. 4th ed. New York: Holt, Rinehart and Winston.