ผลกระทบของการย้ายถิ่นฐานของประชากรเข้าสู่พื้นที่อนุรักษ์ชุมชนและมรดกทางวัฒนธรรม ในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ความพยายามที่จะอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมควรมุ่งเป้าที่จะอนุรักษ์ไม่เพียงแต่สิ่งของทางกายภาพ เช่น อาคารและภูมิทัศน์เท่านั้น แต่ยังรวมถึงสิ่งที่จับต้องไม่ได้ เช่น วัฒนธรรม ประเพณี และวิถีชีวิต อย่างไรก็ตามในประเทศไทยมักพบว่าการอนุรักษ์ชุมชนประวัติศาสตร์มีการกระทำที่ตรงกันข้ามกับข้อความข้างต้น กล่าวคืออาคารและลักษณะทางสถาปัตยกรรมได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างดี โดยไม่รักษาวิถีชีวิตและโครงสร้างทางเศรษฐกิจและสังคมไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปัจจุบันการอนุรักษ์ชุมชนในประเทศไทยมุ่งเน้นไปที่การอนุรักษ์อาคารมรดกและบริเวณโดยรอบเป็นส่วนใหญ่ การอนุรักษ์ประเภทนี้มีค่าใช้จ่ายที่สูงกว่าที่ชุมชนเพียงฝ่ายเดียวจะสามารถดำเนินการไหว วิธีหนึ่งในการระดมทุนเพื่อการอนุรักษ์คือการปรับมรดกทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมของชุมชนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว การศึกษานี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปรากฏการณ์ในประเทศไทยที่คนในพื้นที่อื่นอพยพมาจากถิ่นที่อยู่เดิม มาสู่พื้นที่อนุรักษ์ดังกล่าวเพื่อหารายได้จากการท่องเที่ยว โดยศึกษาใน 3 พื้นที่ ได้แก่ ตลาดน้ำอัมพวา ตลาดร้อยปีสามชุก และตลาดเก่าเชียงคาน โดยผลการศึกษาสรุปพบว่าปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะเมื่อชุมชนได้รับการประกาศให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมแล้ว ชุมชนก็มีโอกาสสร้างรายได้มากขึ้น วิถีชีวิตและโครงสร้างทางเศรษฐกิจและสังคมของประชาชนเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก เนื่องจากการปรับตัวดังกล่าวสามารถสร้างรายได้ให้กับชุมชนได้สำเร็จ จึงดึงดูดบุคคลภายนอกให้เข้ามาแสวงหาประโยชน์จากสถานการณ์ทางเศรษฐกิจที่ดีขึ้น แต่กลับผลักไสชาวบ้านดั้งเดิมออกไป ได้แก่การที่นักลงทุนอาจเสนอซื้อที่ดินและทรัพย์สินของชาวบ้านและชาวบ้านก็อาจพอใจกับข้อเสนอนั้น ดังนั้นเมื่อชาวบ้านดั้งเดิมย้ายออกไปมากขึ้น เอกลักษณ์และเสน่ห์ของวิถีชีวิตและวัฒนธรรมท้องถิ่นก็เริ่มหายไปและสูญเสียไปเกือบทั้งหมด
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Copyright (c) 2023 : คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการออกแบบ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร
References
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2539). การพัฒนาการท่องเที่ยวในทิศทางที่ยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: เพรสแอนด์ ดีไซน์.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 1). คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ปริญญา ชูแก้ว. (2557). การอนุรักษ์ชุมชนที่อยู่อาศัยดั้งเดิมของไทย: ประสบการณ์จากการทำงานภาคสนาม. กรุงเทพมหานคร: บริษัท พลัสเพรส จำกัด
Chanpeng, M. and Chairatananonda, P. (2015). Reducing adverse impact guideline for tourism development in cultural tourism place, traditional community: A case study of waterfront community, Chiang khan District, Loei Province. Veridian E-Journal 8(2). Slipakorn University.
Creswell, J. W. (2013). Qualitative inquiry and research design: Choosing among five approaches. Sage.
Eawsriwong, N. (1989). Cultural community and tourism. Chiangmai Institute of social sciences research. Chiangmai University.
Erlandson, D. A. (1993). Doing naturalistic inquiry: A guide to methods. Sage.
Feilden, B. M., & Jokilehto, J. (1998). Evaluation for conservation. Chap Management guidelines for world heritage sites. 11e21.
Feilden, Sir B., & Jokilehto, J. (1998). Management guidelines for the world cultural heritage sites. Rome ICCROM.
Guzmán, P. C., Roders, A. P., & Colenbrander, B. J. F. (2017). Measuring links between cultural heritage management and sustainable urban development: An overview of global monitoring tools. Cities, 60, 192-201.
Harachai P and Monsicha Bejrananda M. (2009). The tourism capacity assessment of Sisaket for the formation of provincial sustainable tourism development policy. The 8th Asia Pacific Forum for Graduate Students Research in Tourism Conference.
Meak-on, S. and Bejarananda, M. (2013). Tourism Impact on Community Indentity: Case of Amphawa Community. Architecture journal 12, KhonKhan University.
Pewnim, M. (2003). Project development and the impact of tourism a case study floating market.
Pimolsathein, Y. (2012). CRITICAL ISSUES ON THE CONSERVATION OF HISTORIC URBAN COMMUNITY FOR THAILAND.
Pimolsathien, Y. (2013). Conservation of urban and revival of urban. Thammasat university.
Pongsakornrungsilp. P. (2014). The Management of Sustainable Community-Based Tourism: The Case of Ban Kokekrai, Phang Nga Province. International Humanities, Social Sciences and arts, 7(3), 650-665.
Sanglimsuwan, K . and Sanglimsuwan, S. (2012). Sustainable cultural heritage tourism. Executive Journal 32(4), 139-146.
Seyanont, A. (2009). The Prevention of Deterioration and Natural Resources and Environmental Conservation of Amphawa Floating Market. Thai Chamber of Commerce journal 29 (4).
Sudchaya, S. (2009). Urban conservation. Amarin printing and publishing, Bangkok.
Swarbrooke, J. (1999). Sustainable Tourism Management. London: CABI.
Tharawan, A. and Pewnim, M. (2014). Social – Cultural Impacts Of Tourism Management In Chiang Khan, Loei Province. Thailand Graduate research conference.