สมาธิ: วิถีแห่งการบำบัดภาวะทางจิตใจ

ผู้แต่ง

  • พิริยานาถ พีรยาวิจิตร กรมการศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม

คำสำคัญ:

สมาธิ, สมาธิบำบัด, วิถีแห่งการบำบัด

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเรื่องสมาธิและการใช้สมาธิในการบำบัดความเครียดหรือโรคทางกาย อันที่จริงแล้วสมาธิมีอยู่ในหลักคำสอนของศาสนาต่าง ๆ ในโลกตะวันออก เช่น ศาสนาพราหมณ์ ศาสนาเชน ศาสนาพุทธ เป็นต้น โดยเฉพาะศาสนาพุทธหรือพระพุทธศาสนาได้พัฒนาสมาธิมาจากศาสนาพราหมณ์และศาสนาเชน (ทั้งสองศาสนานี้มีเพียงสมถะสมาธิเท่านั้น) จนมีสมาธิเป็นเอกลักษณ์ในศาสนาของตัวเอง (คือวิปัสสนาสมาธิ) พระพุทธองค์และเหล่าพระอริยสาวกได้ใช้สมาธิในการรักษาความเครียดและโรคทางกายแก่ศาสนิกชนในสมัยพุทธกาลมากมาย โดยเฉพาะความเครียดพระพุทธองค์ได้ใช้สมาธิรักษาจนทำให้คนที่เครียดหายจากความเครียดและเป็นพระอริยเจ้า เช่น พระยสกุลบุตร เป็นต้น สมาธิยังถูกนำมาใช้จากอดีตจนถึงปัจจุบันโดยเฉพาะในวงการของแพทย์ทางเลือกได้ใช้ตลอดจนถึงมีการฝึกปฏิบัติกันอย่างมาก และในโลกตะวันตกที่พระพุทธศาสนาได้ไปเจริญงอกงามที่นั่นพุทธบริษัททั้งพระและฆราวาสได้ฝึกฝนสมาธิและใช้สมาธิในการบำบัดความเครียดจนกลายเป็นแนวทางใหม่ในการดำเนินชีวิต

References

กองวิชาการ มหาวิทยาลัยธรรมกาย แคลิฟอร์เนีย. (2550). การรักษาสุขภาพตามพุทธวิธี. ปทุมธานี : มูลนิธิธรรมกาย.

กัญญา แซ่เตียว. (2552). ประสิทธิผลการใช้อานาปานสติในการลดความเครียด และความดันโลหิตในผู้ป่วยโรค ความดันโลหิตสูง: กรณีศึกษาศูนย์สุขภาพชุมชน ตำบลทุ่งมน อำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสตร์และศิลปะแห่งชีวิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ฐิติรัตน์ รักษ์ใจตรง. (2548). ศึกษาการใช้อานาปานสติภาวนาเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตของเสถียรธรรมสถาน. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสตร์และศิลปะแห่งชีวิต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ดวงใจ กสานติกุล. (2529, มกราคม-มิถุนายน). ผลของการศึกษาสมาธิต่อสุขภาพจิตโดยวัดเปรียบเทียบอารมณ์เศร้า. ว.สมาคมจิตแพทย์. 26 (2), 176-180.

ทิวา ธรรมอำนวยโชค. (2530). พุทธศาสนากับการรักษาพยาบาล: วิเคราะห์บทบาทของพระสงฆ์ในการรักษาพยาบาลชาวบ้านในเขตกรุงเทพมหานครและจังหวัดใกล้เคียง. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศาสนาเปรียบเทียบ มหาวิทยาลัยมหิดล.

ธวัชชัย กฤษณะประกรกิจ, สมจิตร์ หร่องบุตรศรี และผ่องพรรณ กฤษณะประกรกิจ. (2552). สมาธิบำบัดทางจิตเวชศาสตร์และสุขภาพจิต. ขอนแก่น : โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ประยงค์ แสนบุราณ. (2547). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.

แพทย์พงษ์ วรพงศ์พิเชษฐ. (2550). พุทธธรรมบำบัด. กรุงเทพฯ : กองแพทย์ทางเลือก กรมการพัฒนาแพทย์แผนไทยและการแพทย์ทางเลือก กระทรวงสาธารณสุข.

ไพศาล กิตฺติภทฺโท, พระ. (2545). การศึกษาเชิงวิเคราะห์เรื่องการประยุกต์ใช้พุทธปรัชญาในชการบำรุงรักษาจิตผู้ป่วย. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาปรัชญา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ฟอนตานา, เดวิด. (2554). สมาธิเพิ่มพลังความจำบำบัดโรคและลดเครียด. กรุงเทพฯ : แอคทีฟ พริ้นท์.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฏกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย เล่ม 1-45. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สาทิส อินทรกำแหง. (2541). กูแน่ (ถ้าแน่จริงต้องชนะความตายฯ). (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : คลินิกบ้านและสวน.

สินีนาฎ ทิพย์มูสิก. (2546). ผลของการให้คำปรึกษาแบบกระชับกับการเจริญสติด้วยการสวดมนต์ต่อความวิตกกังวลของผู้ป่วยในระยะก่อนผ่าตัด. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาจิตวิทยาการให้คำปรึกษามหาวิทยาลัยบูรพา.

สมทรง เพ่งสุวรรณ. (2528). ผลของการฝึกสมาธิต่อการลดความวิตกกังวลและความซึมเศร้าในผู้ป่วยมะเร็งปากมดลูกที่ได้รับรังสีรักษา. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลแม่และเด็ก มหาวิทยาลัยมหิดล.

สมภาร ทวีรัตน์, พระ. (2543). การนำหลักวิปัสสนากรรมฐานมาใช้ในการลดภาวะความแปรปรวนทางอารมณ์ในสตรีวัยทอง. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศาสนาเปรียบเทียบ มหาวิทยาลัยมหิดล.

สมภพ เรืองตระกูล. (2550). การตั้งครรภ์: โรคทางจิตเวชและการรักษา. กรุงเทพฯ : เรือนแก้วการพิมพ์.

อาภรณ์ สิงห์ชาดา และคณะ. (2559, มกราคม-มิถุนายน). ผลของโปรแกรมการจัดการความเครียดต่อความเครียดของผู้สูงอายุ. ว.มหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติวิชาการ. 19 (2), 38-39.

อุทัยวรรณ เลาประเสริฐสุข. (2546). การศึกษาเชิงวิเคราะห์พุทธวิธีบรรเทาทุกข์ยามเจ็บป่วย. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2019-12-30