“Pueng”: Study of Grammaticalization during Rattanakosin Period
Keywords:
Grammaticalization, Pueng, Thai GrammarAbstract
The grammaticalization and categorization of “Pueng” (just) in the Rattanakosin period was explored. “Pueng” acts as an auxiliary verb and appears in two forms: occurring before the main verb and accompanying the auxiliary verb, “Ja” (will). The semantics of “Pueng” suggest some changes to the word. When “Pueng” is used to express an event that happened a very short time ago the meaning and semantics differ from use during the Rattanakosin period. Context absorption, which occurs in “Pueng” assimilates the meaning of “Ja”, and hence may be developed into abstract diction. No explicit changes are shown in the grammatical functions of these three words to mirror development in both lexical and grammatical usage. These changes reflect the possible rammaticalization path of “Pueng” in the future.
References
กรมพระราชวังหลัง. (2417). ไซ่ฮั่นตั้งฮั่น. กรุงเทพฯ : ศรีปัญญา.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2444). พจนานุกรม ร.ศ. 120 ฉบับกรมศึกษาธิการ. กรุงเทพฯ : กรม.
มูลนิธิพระบรมราชานุสรณ์พระพุทธเลิศหล้านภาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์. (2354). จดหมายเหตุรัชกาลที่ 2 จ.ศ. 1173. พระนคร : โรงพิมพ์ครุสภาพระสุเมรุ.
จรัสดาว อินทรทัศน์. (2539). กระบวนการที่คำกริยากลายเป็นคำบุพบทในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2541). ประชุมประกาศรัชกาลที่ 4. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์กรุงเทพ 1984.
จำนงค์ ทองประเสริฐ. (2504). พจนานุกรมไทย. พระนคร : เอกศิลป์การพิมพ์.
จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2536). พระราชนิพนธ์เรื่องไกลบ้าน เล่ม 1. กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้ง แอนด์ พับลิชชิ่ง.
พระคลัง (หน), เจ้าพระยา. (2471). สามก๊ก ฉบับที่ 7. กรุงเทพฯ : ศิลปาบรรณาคาร. พระราชพงศาวดาร. (1381). ค้นเมื่อวันที่ 11 เมษายน 2561 จาก http://www.thapra.lib.su.ac.th/resource/web/ressult.php?search=พระราชพงศาวดาร
ไพทยา มีสัตย์. (2540). การศึกษาคำช่วยหน้ากริยาที่กลายมาจากคำกริยาในภาษาไทย. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทยจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย คณะอักษรศาสตร์ ภาควิชาภาษาศาสตร์. (2560). ฐานข้อมูลโปรแกรมเพื่อสืบค้นคำจากบทความทั่วไป (CU-Thai Concordance Online). ค้นเมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม 2560. จาก http://www.arts.chula.ac.th/~ling/ThaiConc/
มิ่งมิตร ศรีประสิทธิ์. (2546). การศึกษาเชิงประวัติของคำว่า แล้ว อยู่ อยู่แล้ว. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2493). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์รุ่งเรื่องธรรม.
ราชบัณฑิตยสถาน.(2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2555). พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1. กรุงเทพฯ : นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
รุ่งอรุณ ทีฆชุนหเถียร. (2545). อนิยมสรรพนามและปฤจฉาสรรพนาม: การศึกษาเชิงประวัติ. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิจินตน์ ภาณุพงศ์. (2532). โครงสร้างของภาษาไทย: ระบบไวยากรณ์. (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิลาศปริวัตร, หลวง. (2458). ความไม่พยาบาท. กรุงเทพฯ : ดับเบิ้ลนายน์.
วิศาลดรุณกร (อั้น สาริกบุตร), หลวง. (2466). คัมภีร์โหราศาสตร์ไทยมาตรฐานฉบับสมบูรณ์. พระนคร : ศิลปสาส์น.
สุรีเนตร จรัสจรุงเกียรติ. (2551). “ยัง”: การศึกษาเชิงประวัติ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย ภาควิชาภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เสฐียรโกเศศ. (2547). รสวรรณคดี. กรุงเทพฯ : ศยาม.
อุดมสมบัติ, หลวง. (2530). จดหมายหลวงอุดมสมบัติ. นครหลวงฯ : กรมศิลปากร.
Hopper, P.J., & E.C., Traugott. (2003). Grammaticalization. Cambridge :Cambridge University Press.
Kurylowicz, J. (1965). The Evolution of Grammatica Categories. Diogeness. 57, 55-71.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2019 Faculty of Humanities and Social Sciences, Bansomdejchaopraya Rajabhat University

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.