Principles and Application of Wasatiyyah in Thailand
Keywords:
Principles, Applying, Wasatiyyah MethodAbstract
This study employed a qualitative research approach, with the main aim of studying the principles and the application of Wasatiyyah in Thailand. The researcher collected the data from al-Quran al-Hadi, the perspective of Islamic experts and educators, and Islamic laws, such as Maqasid al-Shariah, Usul al-Fiqh, Qawaid al-Faqhiyya, Fiqh al-Waaqi, Fiqh al-Awlawiyyat, and Fiqh al-Aqalliyyat, and the data from the in-depth interview of the founders and the policy makers of Wasatiyyah. The results revealed that 1. the concept of Al-Wasatiyyah comprised of six main principles: 1) excellence 2) justice 3) balance 4) integrity 5) simplicity and 6) wisdom and 2. the application of Al-Wasatiyyah in Thai society was based on six principles of Fiqh al-Aqalliyyat: 1) prevention of harm 2) protection 3) flexibility 4) prioritization of Islamic rules 5) propriety and 6) diagnosis of weaknesses.
References
พรอุษา ประสงค์วรรณะ. (2556). การศึกษาชุมชนต้นแบบต่างศาสนาที่อยู่ร่วมกันอย่างสันติในแขวงวัดกัลยาณ์ เขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. [พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย].
รัตติยา สาและ. (2547). การปฏิสัมพันธ์ระหว่างศาสนิกที่ปรากฏในจังหวัดปัตตานี ยะลา และนราธิวาส. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
เรณุมาศ รอดเนียม. (2556). ความกลมกลืนทางวัฒนธรรมในชุมชนสองศาสนา: กรณีศึกษาชุมชนตะโหมด อำเภอตะโหมด จังหวัดพัทลุง. [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์].
ลดาวัลย์ แก้วสีนวล. (2547). การสื่อสารข้ามวัฒนธรรม: กรณีศึกษาชาวไทยพุทธและชาวไทยมุสลิมในพื้นที่ 3 จังหวัด (ยะลา ปัตตานี และนราธิวาส). [วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรบัณฑิต. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่].
สุชาติ เศรษฐมาลินี. (2558). การสร้างสันติภาพในสังคมพหุลักษณ์ทางศาสนาชาติพันธุ์: กรณีศึกษาชุมชนมุสลิมในภาคเหนือของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
อมรา พงศาพิชญ์. (2543). ความหลากหลายทางวัฒนธรรม (กระบวนทัศน์และบทบาทในประชาสังคม). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อับดุลเลาะ หนุ่มสุข. (ม.ป.ป.). หลักทางสายกลาง (الوسطية) ในอัลกุรอานและอัลฮะดีษ. กรุงเทพฯ: สถาบันวะสะฏียะฮ์เพื่อสันติภาพและการพัฒนา สำนักจุฬาราชมนตรี.
อาดิศร์ อิดรีส รักษมณี. (2557). การศึกษามโนทัศน์ของชาวสยามที่มีต่อมุสลิมผ่านทางจิตรกรรมฝาผนัง. กรุงเทพฯ: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต.
อิบบรอเฮง อาลฮูเซน. (2561, กรกฎาคม - ธันวาคม). การทำความเข้าใจหลักอัลวะสะฏียยะฮฺและและการนำไปใช้ในชีวิตจริง. วารสาร AL-NUR บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยฟาฏอนี, 13(2), 203 - 222
อิศรา ศานติศาสน์. (2556). การมีวิถีชีวิตร่วมกันของชนต่างศาสนาวัฒนธรรมและชาติพันธุ์ในกลุ่มประเทศอาเซียน. กรุงเทพฯ: ศูนย์นโยบายโลกมุสลิม จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อีสมาแอ กาเต๊ะ. (2561, กรกฎาคม - มิถุนายน). วะสะฎียะฮฺในอิสลามกับการอยู่ร่วมกันท่ามกลางสังคมพหุวัฒนธรรม ด้านความเชื่อและความคิด. วารสารวิทยาลัยอิสลามศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, 9(1), 32 - 48
Abd Aziz al-Ahmadiy. (2004). Iktilaf al-daryn wa asarahu fiy al- shara’ia al-islamiyah. Jamiat al-Islamiyah, Madina.
Abd Aziz bin Ibrahim al-Omari. (2011). Rasulullah wakhatam alnabiiyn deen wa dawlah. Bairut: bisan li al-Nashrwa al-Tawzy‘i.
Ameen Abdullah al-ShaQawiy. (2015). Al-Muslimoon fiy bilad al-ghrbah. Riyad: Maktabah malik Fahad al-Wataniyyah.
Fiyhaa Ishak Abd Qawasimiy. (2008). al-Washatiyyah fil Islam wal-Quran.
Rania Mohammad Azizr al-NaẒmiy. (2010). al-Washatiyyah fil Tarfiyhi Biynal Mashruạ Wal Mamnuạ.
Saeed Ismael al-Syniy, (2015). Alaqah al-muslimeen bi ghyri al-muslimeen. (3 rd ed.). Madinah: Maktabah malik Fahad al-Wataniyyah.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.