Application of Beliefs and Innovations to Support Creative Tourism Policy during the COVID - 19 Pandemic in Roi Kaen - Sarasin Area
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research was objected to study the application, the influencing factors on
the application, and the practice proposal for applying the beliefs and the innovations to support the creative tourism policy during the COVID-19 pandemic in the Roi-Kaen-Sarasin area. The study employed a mixed-method approach, collecting data through questionnaires from 400 samplings and interviewing with 40 key informants. Data were analyzed by using Mean, Percentage, Multiple Regression Analysis, and Content analysis.
The findings are as the following: 1) the application of the beliefs and the innovations to support the creative tourism policy during the COVID-19 pandemic in the Roi-Kaen-Sarasin area was overall at a moderate level. Ranking the aspects from the highest to the lowest, they were respectively included with the application of the beliefs and the innovations, the awareness
of the beliefs and the innovations, and the methods of applying the beliefs and the innovations., 2) the factors, such as the role of the monastic council, the role of the abbots, and the role of the local sectors, significantly influenced the application of the beliefs and the innovations to support the creative tourism policy during the COVID-19 pandemic in the Roi-Kaen-Sarasin area, with statistical significance at the level of 0.05., 3) it is recommended to enhance the communication about the policy formulation process, the consistent integration among agencies about implementing the policy, and the understanding regarding the policy evaluation and the monitoring.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความในวารสารเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราขสีมา
บทความที่ปรากฎในวารสารเป็นความคิดเห็นของผู้แต่งเพียงอย่างเดียวซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับวารสาร
References
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). การวิเคราะห์สถิติชั้นสูงด้วย SPSS for Window. พิมพ์ครั้งที่ 12. กรุงเทพฯ :
ห้างหุ้นส่วนจํากัด สามลดา.
ฐาปนี เฮงสนั่นกูล. (2549). พิธีกรรมและความเชื่อท้องถิ่น. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แสงดาว.
ณัทชลิดา บุตรดีวงษ์. (2561). การใช้นวัตกรรมและเทคโนโลยีสารสนเทศเพื่อการบริหารสถานศึกษาในศตวรรษที่ 21 ของโรงเรียนแสนสุข สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 18. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยเกริก
ธนาวดี ปิ่นประชานันท์. (2564). การพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์อูรักลาโวยจในพื้นที่เกาะลันตา จังหวัดกระบี่. ปริญญานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวแบบบูรณาการ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
นิศา ชัชกุล. (2555). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญเพ็ง สิทธิวงษา. (กรกฎาคม – ธันวาคม 2563). “การมีส่วนร่วมของประชาชนในการกําหนดนโยบายแผนยุทธศาสตร์จังหวัดอุดรธานี.” วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด. 9(2): 636-646.
ปิยธิดา เทพวงค์. (2560). การพัฒนารูปแบบการให้บริการสารสนเทศที่สนับสนุนการเป็นมหาวิทยาลัยวิจัย : กรณีศึกษาห้องสมุดคณะสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรศาสตร์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหิดล.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2557). พระพุทธศาสนากับวิทยาการสมัยใหม่. กรุงเทพฯ : มหาจุฬาลงกรณ
ราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2525. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ : บริษัท อักษรเจริญทัศน์ อจท. จำกัด.
วารุณี กุลรัตนาวิจิตรา. (2560). ปัจจัยด้านนวัตกรรมทางธุรกิจส่งผลต่อการดำเนินงานของธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (ประเภทบริการ). วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารเทคโนโลยี. วิทยาลัยนวัตกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วิลาสินี ธนพิทักษ์ และคณะ. (2561). รายงานผลการวิจัยการจัดการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์เพื่อเรียนรู้นวัตกรรมฝายมีชีวิตจากภูมิปัญญาชุมชนตำบลเขาปู่ อำเภอศรีบรรพต จังหวัดพัทลุง. สงขลา : มหาวิทยาลัยทักษิณ.
สโรชา อมรพงษ์มงคล. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในมิติความจริงแท้และการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษา: เมืองมัลลิกา ร.ศ.124 จังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการมรดกวัฒนธรรมและอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ วิทยาลัยนวัตกรรม. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์ และคณะ. (2556). คู่มือการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.
สุดสันต์ สุทธิพิศาล. (2555). การท่องเที่ยวชุมชนเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์
อาหมัดอัลซารีย์ มูเก็ม. (2559). ประเพณี พิธีกรรม ความเชื่อ ที่มีความสัมพันธ์ต่อวิถีชีวิตของชนกลุ่มชาติพันธุ์เขมรบนพื้นที่บ้านจารย์ อําเภอสังขะ จังหวัดสุรินทร์. ประกาศนียบัตรบัณฑิต สาขาวิชาบัณฑิตอาสาสมัคร วิทยาลัยพัฒนศาสตร์ ป๋วย อึ๊งภากรณ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Hughes, R.L. (1999). Leadership : Enhancing the Lessons of Experience. 3rd ed. Boston : McGraw-Hill.
Nord, W. R., & Tucker, S. (1987). Implementing Routine and Radical Innovations. New York : Lexington Books.
Richards, G., & Raymond, C. (2000). “Creative Tourism.” ATLAS News. 23: 16- 20.
Rogers, E. M. (2003). Diffusion of innovations. 5th ed. New York : The Free Press.
UNESCO. (2007). A Training Manual for Heritage Guides Tourism at Cultural Heritage Sites in Asia Cultural Heritage Specialist Guide Training and Certification Programme for UNESCO World Heritage Sites. Macao: UNESCO and Institute for Tourism Studies (IFT), Macao SAR.