The Study of Cultural Heritage Tourism: Ban Prang Ban Nakhon, Prang Sub District, Khong District, Nakhon Ratchasima Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This qualitative research aimed to: 1) explore the cultural heritage tourism sites, 2) study the values of cultural heritage tourism, and 3) identify the sustainable management approaches for cultural heritage tourism. The study was conducted in Ban Prang Nakhon, Khong District, Nakhon Ratchasima Province. The sample group consisted of 20 participants selected through purposive sampling. These included tourism experts from both public and private sectors, local leaders, and community members involved in tourism development. The primary research instrument was an open-ended interview form. The findings revealed that: 1) the community possessed significant potential to be developed as a the cultural heritage tourism destination. However, it lacked the systematic tourism management and appropriate funding support. The guidelines for developing the community as a cultural heritage tourism destination included improving the management system, increasing financial support, promoting tourism activities, enhancing tourism information and databases, upgrading basic infrastructure, and organizing activities that are attractive to tourists. Moreover, the sustainable cultural heritage tourism management in Ban Prang Nakhon should also involve the community participation in the conservation of the ancient castle and local culture.
2) the values of cultural heritage tourism identified in the area included the economic value, the historical value, the artistic value, the traditions and local cultural lifestyles. 3) the sustainable cultural heritage tourism management should focus on developing the area surrounding the ancient castle into a cultural tourism site, emphasizing the preservation and transmission of local culture, building community networks to safeguard the castle and cultural heritage, and encouraging active participation from both government agencies and private organizations in promoting tourism and preserving local culture.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความในวารสารเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราขสีมา
บทความที่ปรากฎในวารสารเป็นความคิดเห็นของผู้แต่งเพียงอย่างเดียวซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับวารสาร
References
กมลชนก จันทร์เกตุ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา: ชุมชนเกาะยอ จังหวัดสงขลา. การค้นคว้าอิสระหลักสูตรรัฐศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารรัฐกิจและกิจการสาธารณะสำหรับนักบริหาร คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2564). สะพานข้ามบารายสวรรค์ (Barai Sawan Bamboo Bridge). [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: Thailand tourism Directory: https://thailandtourismdirectory.go.th. [5 มีนาคม 2564].
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยวระยะยาว ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ : การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
เกวลิน ต่อปัญญาชาญ. (2562). มาตรการส่งเสริมและรักษาภูมิปัญญาอาหารไทยที่ขึ้นทะเบียนมรดกภูมิปัญญาทางวัฒนธรรมของชาติ. ดุษฎีนิพนธ์นิติศาสตรดุษฎีบัณฑิต คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ชิตาวีร์ สุขคร. (2562).“การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในประเทศไทย.” วารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. 1(2) : 1-7.
ทองคํา ดวงขันเพ็ชร. (2567). “รูปแบบการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมอย่างสร้างสรรค์โดยการมีความร่วมของชุมชนลุ่มน้ำโขง.” วารสารกว๊านพะเยา. 1(3) : 14-31.
ธนพล จันทร์เรืองฤทธิ์. (2561). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนกรณีศึกษา ชุมชนริมน้ำจันทบูร อำเภอเมือง จังหวัดจันทบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวแบบบูรณาการ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
ธนัตชัย คำป้อง. (2561). สภาพปัญหาและการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวของเทศบาลตำบลธาตุพนม อำเภอธาตุพนม จังหวัดนครพนม. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.
ธัญญาลักษณ์ ใจเที่ยง. (2563). การมีส่วนร่วมของประชาชนเขตพระนคร กรุงเทพมหานคร ต่อการพัฒนาทักษะ เยาวชนไทย 4.0. นครปฐม : สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์.
ธิป ศรีสกุลไชยรัก. (2565). การอนุรักษ์และการจัดการมรดกทางวัฒนธรรมในย่านประวัติศาสตร์ด้วย
กระบวนการมีส่วนร่วมในบริบทของไทย กรณีศึกษา : เมืองเก่าสงขลา. วิทยานิพนธ์สถาปัตยกรรม ศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาสถาปัตยกรรม บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นวินดา ซื่อตรง และคณะ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมตามอัตลักษณ์ของท้องถิ่นแบบมี
ส่วนร่วมในชุมชน ตำบลบ้านโพธิ์ อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา. นครราชสีมา : มหาวิทยาลัย ราชมงคลอีสาน.
บุษราคัม กลั่นน้ำทิพย์. (2565). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของตลาดวิถีชุมชนโอ๊ะป่อย จังหวัด ราชบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยวแบบบูรณาการ
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พรรณกาญจน์ โพธิ์สุยะ. (2564). การศึกษามรดกทางวัฒนธรรมผ่านย่านและความเป็นตัวตน: กรณีศึกษา เทศบาลตำบลเชียงคาน อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์การผังเมืองมหาบัณฑิต สาขาวิชา
การผังเมือง คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และการผังเมือง มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พระครูสังฆรักษ์ทรงพรรณ ชยทตฺโต. (2564). “กระบวนการสร้างภูมิคุ้มกันมรดกทางวัฒนธรรมของชุมชนตลาดน้ำในจังหวัดราชบุรี.” วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ
ราชวิทยาลัย. 8(2) : 16-28.
พฤฒิยาพร มณีรัตน์. (2565). “ปัจจัยด้านคุณค่ามรดกทางวัฒนธรรมที่ส่งผลต่อประสบการณ์ด้านการท่องเที่ยว
เชิงอาหารของนักท่องเที่ยวในชุมชนย่านเมืองเก่าจังหวัดภูเก็ต.” วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 5(2) : 687-703.
พันวสา รวมทรัพย์. (2562). “แนวทางการพัฒนาส่วนประสมการตลาดของแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติในจังหวัดกาญจนบุรี.” วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. 6(1) : 75-90.
ภคอัศม์ โปษะกฤษณะ. (2566). “การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในชุมชนอย่างยั่งยืนภายหลังสถานการณ์โควิด-19.” วารสาร มจร.หริภุญชัยปริทัศน์. 7(2) : 282-292.
มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี. (2556). ปรางค์บ้านปรางค์. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: http://nm.sut.ac.th/ koratdata/?m=detail&data_id=408. [10 มีนาคม 2564].
รจนกร ทรัพย์ประเสริฐ. (2565). ปัจจัยองค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยวที่มีอิทธิพลต่อภาพลักษณ์ของ
แหล่งท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ จังหวัดกระบี่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ
การท่องเที่ยว คณะการท่องเที่ยวและการโรงแรม มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
วนัฎภรณ์ ทองฤทธิ์. (2564). ผลกระทบของ Covid-19 ต่อสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติและการท่องเที่ยว กรณีศึกษา: หาดนพรัตน์ธารา-หมู่เกาะพีพี จังหวัดกระบี่. การค้นคว้าอิสระหลักสูตรวิทยาศาสตร มหาบัณฑิต สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
วรพงศ์ ผูกภู่ และคณะ. (2564). รูปแบบการพัฒนาชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษาพื้นที่ต้นแบบชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : กรมส่งเสริมวัฒนธรรม.
วรรณรีย์ บุญคุ้ม. (2560). แรงจูงใจในการมาเยือนวัดสำคัญในจังหวัดเพชรบุรีและการรับรู้ที่มีอิทธิพลต่อ
การกลับมาเยือนซ้ำของนักท่องเที่ยวชาวไทย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการ
การท่องเที่ยว คณะการท่องเที่ยวและการโรงแรม มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
วัชราภรณ์ หวังพงษ์. (2566). Budget watch ผลกระทบของนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติต่อการบริโภคภาคเอกชนในประเทศช่วงก่อนและหลังการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19. กรุงเทพฯ : สำนักงบประมาณรัฐสภา.
ศิริพร ถาวรวิสิทธิ์. (2564). “แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดน่าน.” วารสารสมาคมนักวิจัย. 26(1) : 244-256.
สรรค์สนธิ บุนโยทยาน. (2563). ปราสาทบ้านปรางค์ อำเภอคง จังหวัดนครราชสีมา. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://baanprangnakhon.com/%E0%B8%9B%E0. [14 กุมภาพันธ์ 2564].
สโรชา อมรพงษ์มงคล. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในมิติความจริงแท้ และการท่องเที่ยว
เชิงสร้างสรรค์ กรณีศึกษา: เมืองมัลลิกา ร.ศ.124 จังหวัดกาญจนบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการมรดกวัฒนธรรมและอุตสาหกรรมสร้างสรรค์ วิทยาลัยนวัตกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุกัญญา วงศ์เจริญชัยกุล. (2561). การศึกษาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาบริหารธุรกิจ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2561). “การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชน บางขันแตก จังหวัดสมุทรสงคราม.” วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี. 8(2) : 32-41.
สุพัตรา ยอดสุรางค์. (2562). “แนวคิดว่าด้วยการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาชุมชน.” วารสารวิชาการ มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์. 14(1) : 122-139.
แสงรวี เกตุสุวรรณ. (2563). องค์ประกอบของแหล่งท่องเที่ยวที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม ในประเทศไทยของนักท่องเที่ยวชาวยุโรป. สารนิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต สาขาวิชาการตลาด บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). แผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ ประเด็นที่ 05 ประเด็น การท่องเที่ยว (2561-2580). กรุงเทพฯ : สำนักงานพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
องค์การบริหารส่วนตำบลบ้านปรางค์. (2563). โบราณสถานปรางค์ บ้านปรางค์. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: banprang.go.th/public/list/data/detail/id/1995/menu/1619. [12 มีนาคม 2564].
อัญชลี ศรีเกตุ. (2565). “การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนสู่วิถีที่ยั่งยืน.” วารสารวิจัยมหาวิทยาลัยเวสเทิร์น มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 8(2) : 270-279.
อุบลรัตน์ จํานงสุข. (2560). กลยุทธ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของจังหวัดมหาสารคาม. การค้นคว้าอิสระรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏ
วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.
Miles, M. B., Huberman, A. M., & Saldana, J. (2020). Qualitative data analysis: A methods sourcebook. 4th ed. SAGE Publications.
Patton, M. Q. (2015). Qualitative research & evaluation methods. 4th ed. SAGE Publications.
Richards, G. (2018). “Cultural tourism: A review of recent research and trends.” Journal of Hospitality and Tourism Management. 36(1) : 12–21.
Timothy, D. J., & Boyd, S. W. (2003). Heritage tourism. Harlow. England: Pearson Education.
UNESCO. (2012). World heritage and sustainable tourism programme. [Online].avaliable: https:// whc.unesco.org/en/tourism/. [5 May 2023].