การบูรณาการศาสตร์เพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนในจังหวัดนครราชสีมา อย่างยั่งยืนภายใต้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแรงจูงใจ ศักยภาพ และแนวทางการจัดการท่องเที่ยว
โดยชุมชนในพื้นที่ตำบลหมื่นไวย อำเภอเมืองนครราชสีมา จังหวัดนครราชสีมา โดยมีกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักท่องเที่ยว จำนวน 400 คน ผู้นำชุมชน จำนวน 36 คน และภาคีที่เกี่ยวข้อง จำนวน 25 คน ด้านการเก็บรวบรวมข้อมูลมีทั้งข้อมูลปฐมภูมิจากแบบสอบถาม แบบประเมิน และแบบสัมภาษณ์ และข้อมูลทุติยภูมิ ในส่วนของ
การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การวิเคราะห์ด้วยสถิติ เช่น ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ
การวิเคราะห์เนื้อหาผลการศึกษาพบว่า นักท่องเที่ยวมีแรงจูงใจต่อการท่องเที่ยวโดยชุมชนในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด พื้นที่มีศักยภาพในการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนในภาพรวมอยู่ในระดับมากที่สุด และแนวทาง
การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนมีจำนวน 3 แนวทาง คือ 1) แนวทางตามหลักการบริหารจัดการทางธุรกิจ
2) แนวทางตามหลักการพื้นฐานสำคัญสำหรับการพัฒนาการท่องเที่ยวในชุมชน และ 3) แนวทางตามปัจจัยความสำเร็จในการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชน ซึ่งทั้งสามแนวทางอยู่ภายใต้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความในวารสารเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราขสีมา
บทความที่ปรากฎในวารสารเป็นความคิดเห็นของผู้แต่งเพียงอย่างเดียวซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับวารสาร
เอกสารอ้างอิง
กฤศดา ธีราทิตยกุล และคณะ. (2559). รายงานการวิจัยเรื่องศึกษากรณีที่ประสบความสำเร็จทางการตลาด
ด้านการท่องเที่ยวโดยชุมชนในประเทศไทยและกลุ่มประเทศอาเซียน. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ชุลีรัตน์ จันทร์เชื้อ และคณะ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน
เพื่อการเรียนรู้มรดกวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ฐิติ ฐิติจำเจริญพร และคณะ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่องการศึกษาขีดความสามารถ การรองรับของพื้นที่
เพื่อการท่องเที่ยวโดยชุมชนของบ้านแม่กำปอง อ.แม่ออน จ.เชียงใหม่. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ณัฏฐินี ทองดี และคณะ. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการยกระดับขีดความสามารถทางการแข่งขัน และกลไกการจัดการตลาดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแหล่งมรดกทางวัฒนธรรมลุ่มน้ำโขง ชี มูล ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ดวงพร อ่อนหวาน และคณะ. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการขยายผลการพัฒนาศักยภาพด้านการ
ท่องเที่ยวโดยชุมชนผ่านการจัดการความรู้อย่างมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัย
แห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2553). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ :
วี.อินเตอร์พริ้นท์.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. (2550). ระเบียบวิธีการวิจัย : แนวทางปฏิบัติสู่ความสำเร็จ. กรุงเทพฯ : ยูแอนด์ไอ
อินเตอร์มีเดีย.
เบญจวรรณ เขียวขาว, วรเชษฐ์ อินทามา และมัลลิกา นาจันทอง. (2560). รายงานการวิจัยเรื่องรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านโพน อำเภอคำม่วง จังหวัดกาฬสินธุ์. กาฬสินธุ์: มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์.
เบญจมาศ ณ ทองแก้ว และอำนาจ รักษาพล. (2556). รายงานการวิจัยเรื่องศึกษาขีดความสามารถในการรองรับ (Carrying Capacity) การท่องเที่ยวโดยชุมชนของเกาะพิทักษ์ จังหวัดชุมพร. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พจนา สวนศรี และคณะ. (2559). รายงานการวิจัยเรื่องศักยภาพและแนวทางการพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว
โดยชุมชนในประเทศไทยและกลุ่มประเทศอาเซียน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่:
สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.
พสุ เดชะรินทร์. (2561). การจัดการยุคใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2553). การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: โอเอส พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
พิศาพิมพ์ จันทร์พรหม และโฆษิต ไชยประสิทธิ์. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการอนุรักษ์และฟื้นฟูภูมิปัญญาและวัฒนธรรม ชุมชนอย่างมีส่วนร่วมเพื่อการท่องเที่ยวโดยชุมชนที่ยั่งยืน อำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุน
การวิจัย.
รุ่งรวี จิตภักดี. (2566). นวัตกรรมการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภลักษณ์ วิริยะสุมน และ วาลิกา โพธิ์หิรัญ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่องการสร้างแหล่งท่องเที่ยวเพื่อการเรียนรู้มรดกวัฒนธรรมโดยเครือข่ายชุมชนนครชุม อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สรชัย พิศาลบุตร, เสาวรส ใหญ่สว่าง และปรีชา อัศวเดชานุกร. (2549). การสร้างและประมวลผลข้อมูลจากแบบสอบถาม. กรุงเทพฯ: วิทยพัฒน์.
สวิชญา ศุภอุดมฤกษ์ และคณะ. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาศักยภาพกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชนใน
การสร้างช่องทางการสื่อสารทางการตลาด ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ในอำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่.
เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. (2550). เศรษฐกิจพอเพียง ร่วมเรียนรู้ สานข่าย ขยายผล.
กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).
Swarbrooke, J. and Horner, S. (2007). Consumer Behaviour in Tourism. Oxford :
Butterworth-Heinemann.