การจัดการความรู้องค์ประกอบการจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรม เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชนตลาดน้อย กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาบริบททางวัฒนธรรมชุมชน วิเคราะห์ศักยภาพขององค์ประกอบการจัดกิจกรรม และเสนอแนวทางการจัดการความรู้องค์ประกอบการจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรม เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชนตลาดน้อย กรุงเทพมหานคร วิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ
โดยการวิเคราะห์เนื้อหา วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณของแบบสอบถามที่เก็บจากนักท่องเที่ยวชาวไทย 400 คน
ด้วยค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลวิจัยพบว่า 1) บริบททางวัฒนธรรมชุมชนมี 4 ด้าน คือ กายภาพ สังคม อาชีพ อาหาร 2) กิจกรรมทางวัฒนธรรมมี 12 แบบ คือ ทำขนม ทำอาหารจีน พิธีกรรม งานเย็บปัก ร้อยลูกปัด
ตีเหล็ก พิพิธตลาดน้อย ยลสถาปัตย์ คาเฟ่ทัวร์ เสพงานศิลป์ ภาพเล่าเรื่อง จุดเช็คอิน 3) นักท่องเที่ยวส่วนใหญ่
เป็นเพศชาย อายุ 18-27 ปี การศึกษาปริญญาตรี เป็นนักเรียน/นักศึกษา 4) องค์ประกอบการจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรม พบว่า (1) ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก กิจกรรมมีศักยภาพมาก รองลงมาคือ ที่พัก สิ่งดึงดูดใจ (2) มีความต้องการส่งเสริมการจัดกิจกรรมมาก ด้านสร้างบรรยากาศ รองลงมาคือ การใช้สื่อ กำหนดพื้นที่ ผลการศึกษา พบว่า
แนวทางการจัดการความรู้องค์ประกอบการจัดกิจกรรมทางวัฒนธรรม เพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรมชุมชนให้เกิด
ความยั่งยืนมี 5 ขั้นตอน คือ 1) รวบรวมข้อมูล 2) ออกแบบกิจกรรม 3) สร้างการมีส่วนร่วม 4) ส่งเสริมแบรนด์
และ 5) สื่อสารข้อมูล
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความในวารสารเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราขสีมา
บทความที่ปรากฎในวารสารเป็นความคิดเห็นของผู้แต่งเพียงอย่างเดียวซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับวารสาร
เอกสารอ้างอิง
กฤษณะ เนียมหอม และกัมปนาท วงษ์วัฒนพงษ์. (พฤศจิกายน 2564). “การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
โดยชุมชน.” Journal of Roi Kaensarn Academi. 6(11) : 350-363.
เกศราพร พรหมนิมิตกุล. (2564). การจัดการวัฒนธรรมเพื่อรองรับการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ท้องถิ่น ภายใต้โครงการ The LINK. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการส่งเสริมวิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม (สกสว.).
จุฑาสกนภ์ บุญนำ และนิลรัตน์ นวกิจไพฑูรย์. (มิถุนายน 2565). “นวัตกรรมการจัดการความรู้วัฒนธรรมและ
ภูมิปัญญาท้องถิ่นสู่การพัฒนาชุมชนจังหวัดนครศรีธรรมราช.” วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศน์. 7(3) : 103-114.
จริญญา ตุมะแก้ว. (2566). การสื่อสารเพื่อเผยแพร่วัฒนธรรมผ่านสื่อออนไลน์ ของโครงการสปาร์คยูล้านนา. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต แขนงวิชานวัตกรรมการสื่อสารทางการเมืองและการปกครองท้องถิ่น สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
นุชนภางค์ ชุมดี และวรมาศ ธัญภัทรกุล. (ธันวาคม 2567). “การจัดการความรู้และทรัพยากรวัฒนธรรมเพื่อการท่องเที่ยวชุมชนชาวมอญ ตำบลเจ็ดริ้ว อำเภอบ้านแพ้ว จังหวัดสมุทรสาคร.” วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่โจ้. 12(2) : 90-116.
นนทนันท์ แย้มวงษ์. (สิงหาคม 2564). “การพัฒนาระบบฐานข้อมูลวัฒนธรรมท้องถิ่น ในเขตจังหวัดนนทบุรี.” วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. 29(2) : 49-75.
ปวิช เรียงศิริ, บุษบา แฝงสาเคน, รัชกฤต ลาภพิมล, และธีระยงค์ เฉลิมพงศ์. (มิถุนายน 2568). “ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจของนักท่องเที่ยวในงานวัดภูเขาทอง: แรงจูงใจและความต้องการ.” วารสารวิชาการ วิจัย และนวัตกรรม มสธ. (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). 5(1) : 74-94.
ภรณ์พักตรา ศักดา และคณะ. (ธันวาคม 2567). “การจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนโดยการมีส่วนร่วม
ของชุมชน ตำบลตะกรบ อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี.” วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์. 6(4) : 153-166.
มงคลชัย วิริยะพินิจ. (2565). สะท้อนการจัดการความรู้จากความท้าทาย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ลภัสรดา น้อยเอี่ยม และวรกฤต เถื่อนช้าง. (เมษายน 2565). “การจัดการความรู้และองค์การแห่งการเรียนรู้
ในยุคโลกาภิวัตน์.” บัณฑิตศึกษาปริทรรศน์ วิทยาลัยสงฆ์นครสวรรค์. 10(1) : 97-108.
ศิลาวัฒน์ ชัยวงศ์, ณัฐนนท์ จิรกิจนิมิต และมุกรวี ฉิมพะเนาว์. (สิงหาคม 2565). “วัฒนธรรมชุมชนกับการพัฒนาอย่างยั่งยืน.” วารสาร มจร กาญจนปริทรรศน์. 2(2) : 127-139.
วรดาภา พันธ์เพ็ง. (ตุลาคม 2567). “แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืนภายใต้แนวคิดเศรษฐกิจ
แบบองค์รวม.” วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์. 9(5) : 294-306.
วรพงศ์ ผูกภู่ และคณะ. (2564). รูปแบบการพัฒนาชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษาพื้นที่ต้นแบบชุมชนท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ. กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม
สุธิดา แจ้งประจักษ์. (มิถุนายน 2564). “การสังเคราะห์งานวิจัยเกี่ยวกับการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมโดยการมีส่วนร่วมของชุมชน.” วารสารสังคมศาสตร์เพื่อการพัฒนาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม. 6(2) : 214-222.
สุพรรณสา ฉิมพาลี และกฤตพร ห้าวเจริญ. (ธันวาคม 2565). “อัตลักษณ์ทางวัฒนธรรมของชุมชนตลาดน้อย
กรุงเทพมหาคร.” วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล. 35(2) : 72-89.
Brennan, M. (2023). Importance of Incorporating Local Culture into Community Development. [online]. Available : https://extension.psu.edu/importance-of-incorporating-local-culture-into-community-development. [13 August 2025].
Dickman, S. (1996). Tourism: An Introductory Text, 2nd ed. Australia: Hodder Education.
Hausknecht, S. et al. (June 2021). “Sharing Indigenous Knowledge through Intergenerational Digital Storytelling: Design of a Workshop Engaging Elders and Youth”. Educational Gerontology.
(7) : 285-296.
Otowicz, M. H. et al. (May 2022). “Tourism, Knowledge Management and Its Processes: An Integrative Literature Review”. Revista Brasileira de Pesquisa em Turismo, Sao Paulo. 16, e-2368 : 1-21.
Reindrawati, D. Y. (January 2023). “Challenges of Community Participation in Tourism Planning
in Developing Countries”. Cogent Social Sciences. 9:1, 2164240 : 1-12.
Stoica, G.D. et al. (May 2022). “Perspectives for the Development of Sustainable Cultural Tourism”. Sustainability. 14, 5678 : 1-17.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis, 3rd ed. New York: Harper and Row.
