The Results of Buddhist Group Consultation Program to Enhance the Meritorious Thinking of Teenagers in Bangkok
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research has two objectives: 1) to create the Buddhist group counseling program for enhancing meritorious thinking of teenagers in Bangkok, and 2) to apply the Buddhist group counseling program to the test for enhancing meritorious thinking in teenagers in Bangkok. The method used in this study is a quasi-experiment with eight individuals. For quantitative data, a Wilcoxon matched pairs test was used, and for qualitative data content analysis and analysis induction were used to draw conclusion.
The results showed that 1) using processes that focus on group participation, listening, observing, replying, questioning, raising an issue, enhancing positiveness, and helping participants listen, realize, learn, and analyze from their own experience and self-directed learning. The Buddhist group counseling building program can build a friendly atmosphere and give them more confidence in expressing their opinions. The findings set the path for the development of meritorious thinking in five aspects: emotional management, truth acceptance, self-worth recognition, self-confidence, and problem solving using their own wisdom. 2) The results also demonstrated that the meritorious thinking posttest scores were much higher than the pretest values .05.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
Trotzer James P. (1977). The counselor and the group: integrating theory, training, and practice. Monterey, Calif.: Cole Pub. Co.
ชัญญา ลี้ศัตรูพ่าย. (2560). การพัฒนาชุดฝึกอบรมทักษะการสื่อสารแบบกัลยาณสนทนาในการพัฒนามนุษยสัมพันธ์ การเห็นคุณค่าในตนเอง และลดเจตคติการชื่นชอบหรือรังเกียจกลุ่ม ของวัยรุ่นตอนปลายในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารพฤติกรรมศาสตร์, 23(1), 21-40.
ชัยภัทร ทองอยู่. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างอัตมโนทัศน์ ความเชื่อมั่นในตนเอง และการปรับตัว ทางสังคมกับทักษะชีวิต ของนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 21(1), 83-94.
ชุดา ฐิติโชติรัตนา. (2561). หนังสือคู่มือแนวปฏิบัติ การปรึกษา แนวพุทธจิตวิทยาบูรณาการ ของพระสงฆ์ที่มีบทบาทให้การปรึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ณรงค์เดช สกุลดำรงเกียรติ. (2558). การพัฒนาอัตมโนทัศน์ของนักเรียนวัยรุ่นด้วยการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม, การประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
ทัชชา สุริโย. (2559). การพัฒนาโปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อเสริมสร้างความฉลาดทางสังคมสำหรับวัยรุ่นกลุ่มเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้า. วารสารวิชาการฉบับภาษาไทย มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ, 9(1), 582-597.
พระครูภาวนาวีรานุสิฐ วิ. (2560). กระบวนการให้คำปรึกษาเชิงพุทธจิตวิทยา. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 13(3), 144-155.
มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก. (2555). สุดยอดปัญหาหนักอกของวัยรุ่นทั่วโลก. สืบค้น 22 มิถุนายน 2563. จาก https://www.thaichildrights.org/report/.
วารุณี สอนจันทร์. (2558). บทบาทของอนามัยโรงเรียนในการส่งเสริมการเห็นคุณค่าในตนเองเพื่อป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงทางเพศของวัยรุ่นหญิงตอนต้น. วารสารพยาบาลสภากาชาดไทย, 8(2), 60-69.
วิลาสินี วัฒนมงคล. (2563). การปรับพฤติกรรมทางปัญญาของเด็กและเยาวชนที่กระทำความผิดทางอาญาด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(8), 160-174.
สุวรรณี ฮ้อแสงชัย. (2562). รูปแบบการเสริมสร้างความตระหนักรู้คุณค่าในตนเอง เพื่อป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย ของเยาวชนโดยพุทธสันติวิธี. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(ฉบับเพิ่มเติม),ตีพิมพ์เผยแพร่ในโอกาสเฉลิมฉลองวันวิสาขบูชาโลก ประจำปี 2562, 154-167.
เสถียร ศรีรัตน์. (2538). เทคนิคการให้คำปรึกษา. สงขลา: สถาบันราชภัฎสงขลา.
โสรีช์ โพธิแก้ว. (2553). การสังเคราะห์หลักอริยสัจ 4 สู่กระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยา/จิตรักษาเพื่อการพัฒนา รักษาและเยียวยาชีวิตจิตใจแนวคิดแนวทางประสบการณ์และงานวิจัย. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
อัจฉรา วรรธนานันต์. (2554). ผลของโปรแกรมการปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวคิดพิจารณา เหตุผล อารมณ์ และพฤติกรรมที่มีต่อการเพิ่มการยอมรับตนเองของเด็กที่ถูกทารุณกรรม : กรณีศึกษา สถานสงเคราะห์หญิงจังหวัดอุดรธานี. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 3(1), 185-198.
อาภา จันทรสกุล. (2531). ทฤษฎีและวิธีการให้คำปรึกษาในโรงเรียน. กรุงเทพฯ: คณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.