ผลการใช้โปรแกรมการปรึกษาแบบกลุ่มเชิงพุทธ เพื่อเสริมสร้างการคิดเร้ากุศลของเด็กวัยรุ่นในเขตกรุงเทพมหานคร

ผู้แต่ง

  • พรเมธินท์ ฐิติพงษ์วรภัทร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • ประสิทธิ์ แก้วศรี คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระครูสังฆรักษ์เอกภัทร อภิฉนฺโท คณะมนุษยศาสตร์, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) สร้างโปรแกรมการปรึกษาแบบกลุ่มเชิงพุทธเพื่อเสริมสร้างการคิดเร้ากุศลของเด็กวัยรุ่นในเขตกรุงเทพมหานคร 2) ทดลองโปรแกรมการปรึกษาแบบกลุ่มเชิงพุทธ เพื่อเสริมสร้างการคิดเร้ากุศลของเด็กวัยรุ่นในเขตกรุงเทพมหานคร การวิจัยนี้เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง โดยมีกลุ่มทดลองจำนวน 8 คน การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงสถิตินอนพาราเมติก (Nonparametric) ใช้วิธีทดสอบแบบ Wilcoxon Matched pairs และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) และสร้างข้อสรุปแบบอุปนัย (Analysis Induction)

ผลการศึกษาพบว่า 1) โปรแกรมการปรึกษาแบบกลุ่มเชิงพุทธนั้น เน้นการสร้างบรรยากาศของกัลยาณมิตร สร้างพื้นที่ปลอดภัยเพียงพอทำให้ผู้เข้าร่วมกล้าแสดงออกในความเป็นตนเองได้อย่างเต็มที่ โดยใช้กระบวนการ เน้นการมีส่วนร่วมของคนในกลุ่ม รับฟัง สังเกต สะท้อน ถาม ตั้งประเด็น เสริมพลังบวก ทำให้กลุ่มทดลองได้ รับฟัง ตระหนักรู้  เรียนรู้เชื่อมโยง วิเคราะห์ ไตร่ตรอง จากประสบการณ์และการเรียนรู้ด้วยตนเอง ผลที่ได้นำไปสู่การคิดเร้ากุศลทั้ง 5 องค์ประกอบคือ ความสามารถในการจัดการอารมณ์ ยอมรับความจริง การเห็นคุณค่าในตนเอง ความมั่นใจในตนเอง คิดแก้ปัญหาด้วยปัญญา  2) หลังจากการทดลองเด็กวัยรุ่นที่ได้เข้าร่วมโปรแกรมมีคะแนนการคิดเร้ากุศลสูงขึ้นกว่าก่อนการทดลองอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

References

Trotzer James P. (1977). The counselor and the group: integrating theory, training, and practice. Monterey, Calif.: Cole Pub. Co.

ชัญญา ลี้ศัตรูพ่าย. (2560). การพัฒนาชุดฝึกอบรมทักษะการสื่อสารแบบกัลยาณสนทนาในการพัฒนามนุษยสัมพันธ์ การเห็นคุณค่าในตนเอง และลดเจตคติการชื่นชอบหรือรังเกียจกลุ่ม ของวัยรุ่นตอนปลายในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารพฤติกรรมศาสตร์, 23(1), 21-40.

ชัยภัทร ทองอยู่. (2558). ความสัมพันธ์ระหว่างอัตมโนทัศน์ ความเชื่อมั่นในตนเอง และการปรับตัว ทางสังคมกับทักษะชีวิต ของนิสิตระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 21(1), 83-94.

ชุดา ฐิติโชติรัตนา. (2561). หนังสือคู่มือแนวปฏิบัติ การปรึกษา แนวพุทธจิตวิทยาบูรณาการ ของพระสงฆ์ที่มีบทบาทให้การปรึกษา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

ณรงค์เดช สกุลดำรงเกียรติ. (2558). การพัฒนาอัตมโนทัศน์ของนักเรียนวัยรุ่นด้วยการให้คำปรึกษาแบบกลุ่ม, การประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.

ทัชชา สุริโย. (2559). การพัฒนาโปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อเสริมสร้างความฉลาดทางสังคมสำหรับวัยรุ่นกลุ่มเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้า. วารสารวิชาการฉบับภาษาไทย มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์และศิลปะ, 9(1), 582-597.

พระครูภาวนาวีรานุสิฐ วิ. (2560). กระบวนการให้คำปรึกษาเชิงพุทธจิตวิทยา. วารสารบัณฑิตศึกษาปริทรรศน์, 13(3), 144-155.

มูลนิธิศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก. (2555). สุดยอดปัญหาหนักอกของวัยรุ่นทั่วโลก. สืบค้น 22 มิถุนายน 2563. จาก https://www.thaichildrights.org/report/.

วารุณี สอนจันทร์. (2558). บทบาทของอนามัยโรงเรียนในการส่งเสริมการเห็นคุณค่าในตนเองเพื่อป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงทางเพศของวัยรุ่นหญิงตอนต้น. วารสารพยาบาลสภากาชาดไทย, 8(2), 60-69.

วิลาสินี วัฒนมงคล. (2563). การปรับพฤติกรรมทางปัญญาของเด็กและเยาวชนที่กระทำความผิดทางอาญาด้วยพุทธปัญญาแบบโยนิโสมนสิการ. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(8), 160-174.

สุวรรณี ฮ้อแสงชัย. (2562). รูปแบบการเสริมสร้างความตระหนักรู้คุณค่าในตนเอง เพื่อป้องกันพฤติกรรมเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย ของเยาวชนโดยพุทธสันติวิธี. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, 7(ฉบับเพิ่มเติม),ตีพิมพ์เผยแพร่ในโอกาสเฉลิมฉลองวันวิสาขบูชาโลก ประจำปี 2562, 154-167.

เสถียร ศรีรัตน์. (2538). เทคนิคการให้คำปรึกษา. สงขลา: สถาบันราชภัฎสงขลา.

โสรีช์ โพธิแก้ว. (2553). การสังเคราะห์หลักอริยสัจ 4 สู่กระบวนการปรึกษาเชิงจิตวิทยา/จิตรักษาเพื่อการพัฒนา รักษาและเยียวยาชีวิตจิตใจแนวคิดแนวทางประสบการณ์และงานวิจัย. กรุงเทพฯ: คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.

อัจฉรา วรรธนานันต์. (2554). ผลของโปรแกรมการปรึกษาแบบกลุ่มตามแนวคิดพิจารณา เหตุผล อารมณ์ และพฤติกรรมที่มีต่อการเพิ่มการยอมรับตนเองของเด็กที่ถูกทารุณกรรม : กรณีศึกษา สถานสงเคราะห์หญิงจังหวัดอุดรธานี. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา, 3(1), 185-198.

อาภา จันทรสกุล. (2531). ทฤษฎีและวิธีการให้คำปรึกษาในโรงเรียน. กรุงเทพฯ: คณะศึกษาศาสตร์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2022-12-30

How to Cite

ฐิติพงษ์วรภัทร พ. ., แก้วศรี ป. ., & อภิฉนฺโท พ. (2022). ผลการใช้โปรแกรมการปรึกษาแบบกลุ่มเชิงพุทธ เพื่อเสริมสร้างการคิดเร้ากุศลของเด็กวัยรุ่นในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสาร มจร ภาษาและวัฒนธรรม, 2(2), 34–44. สืบค้น จาก https://so08.tci-thaijo.org/index.php/JMLC/article/view/1423