พุทธวิธีการบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้มีความสุขอย่างยั่งยืน
คำสำคัญ:
พุทธวิธีการบริหาร, การบริหาร, การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์บทคัดย่อ
พุทธวิธีการบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้มีความสุขอย่างยั่งยืน เป็นการนำหลักพุทธธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาบูรณาการในการบริหารและพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เพื่อนำพาองค์กรไปสู่ความสำเร็จอย่างมีประสิทธิภาพและเกิดความสุขอย่างยั่งยืน โดยเน้นไปที่การฝึกและการพัฒนาตนเองเป็นฐาน เพื่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เจริญและพัฒนาขึ้น เพราะมนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่สามารถฝึกและพัฒนาได้จากภายในสู่ภายนอก โดยเริ่มต้นที่จิตใจภายในก่อน เพราะเป็นสิ่งที่มีความละเอียดลุ่มลึก มีอารมณ์และความรู้สึก และเป็นตัวขับเคลื่อนหลักที่สำคัญที่สุด ทั้งนี้การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เชิงพุทธให้มีความสุขอย่างยั่งยืน เป็นกระบวนการในการพัฒนามนุษย์ในองค์กรโดยการนำคำสอนของพระพุทธเจ้ามาเป็นฐานคิด ให้มีความรู้ความเชี่ยวชาญในการปฏิบัติงาน มีความเจริญเติบโตทั้งทางด้านพฤติกรรม จิตใจ และปัญญา ด้วยวิธีการพัฒนาองค์กรและการพัฒนาฝึกอบรมตามแนวทางของภาวนา 4 มีจุดประสงค์ในการปรับปรุงผลงานและพัฒนาศักยภาพของมนุษย์ให้ดีขึ้นให้เจริญขึ้นกว่าเดิม ซึ่งจะเป็นเหตุนำความสำเร็จและความสุขอย่างยั่งยืนมาให้แก่ผู้ที่ได้นำหลักธรรมไปประพฤติปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ ฉะนั้นการที่ผู้บริหารจะครองตน ครองคน และครองงานได้ดีนั้นจะต้องใช้ทั้งศาสตร์และศิลป์ในการบริหารงานโดยใช้ปัญญา มีวิสัยทัศน์ สานความสัมพันธ์อันดีในองค์กรตามหลักทุติยปาปณิกสูตร (ครองงาน) เป็นกัลยาณมิตรให้แก่กันและกันโดยใช้หลักเมตตาธรรมคือพรหมวิหาร 4 (ครองคน) ในการปกครองดูแลสมาชิกในองค์กร ไม่มีความลำเอียงหรือเลือกที่รักมักที่ชังตามหลักอคติ 4 (ครองตน) และเมื่อประกอบกิจกรรมการงานใด ๆ ก็ให้มีหลักอิทธิบาท 4 (มุ่งความสำเร็จ) เป็นหลักชัยเป็นเป้าหมายในการดำเนินงาน ก็จะทำให้ผลของงานนั้นสำเร็จลุล่วงได้อย่างมีประสิทธิภาพ
References
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2539). ปฏิบัติธรรมให้ถูกทาง, (พิมพ์ครั้งที่ 30). กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2540). ธรรมะกับการทำงาน. กรุงเทพฯ: สหธรรมิก.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543). ทศวรรษธรรมทัศน์พระธรรมปิฎก. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ธรรมสภา.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2547). งานก็ได้ผล คนก็เป็นสุข. กรุงเทพฯ: อมรินทร์.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2540). การสร้างสรรค์ปัญญาเพื่ออนาคตของมนุษยชาติ, (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: บริษัท สหธรรมิก.
พระพรหมคุณาภรณ์. (ป.อ.ปยุตฺโต). (2544). การศึกษากับการวิจัย. (พิมพ์ครั้งที่ 2), กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มูลนิธิพุทธธรรม.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต), (2541). คุณธรรมสำหรับนักบริหาร. (พิมพ์ครั้งที่ 4), กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาข้าราชการพลเรือน.
พิชิต เทพวรรณ์. (2554). การจัดการทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
พุทธทาสภิกขุ (เงื่อม อินฺทปญฺโญ). (2537). เป้าหมายของการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์นิพพาน.
วศิน อินทสระ. (2541). พุทธจริยศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย.
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวฑฺฒโน). (2543). รวมธรรมะ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชซิ่ง จำกัด มหาชน.
สมบัติ กุสุมาวลี. (2552). การบริหารทรัพยากรมนุษย์ในองค์กรตามหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: สมาคมการจัดการงานบุคคลแห่งประเทศไทย.
สุนันทา เลาหนันท์. (2556). การบริหารทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: ธนการพิมพ์.
สุภาวดี ขุนทองจันทร์. (2559). การบริหารทรัพยากรมนุษย์อย่างบูรณาการ. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2022 วารสาร มจร ภาษาและวัฒนธรรม

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.