The Effect of Buddhist Counselling on Psychological Strength of Chronically Disabled Elderly Caregivers

Main Article Content

Phra Samut Somchai Nonthiko (Sunon)
Prayoon Suyajai
Phra Maha Suthep Suthiyano

Abstract

The objectives of this research were 1) to study the Buddhist counseling approach to promote mental strength of chronically ill caregivers. 2) to compare the effect of counseling on mental strength of chronically ill caregivers before and after Buddhist counseling. This research is a quasi-experimental research. The experimental group was 7 caregivers of the elderly with chronic illnesses in the family used in-depth interviews and content analysis were use to collecf and analyse guali tatine dafa. questionnaires   statistics namely percentage, mean and Wilcoxon Matched pairs test were use to collect and analyse guantitative data.


The results of the research were found that: 1) aceording to Buddhist counseling approach Counselors must be generous. good friends and have 4 Brahma Viharas. use counseling processes was 1) building relationships, 2) exploring the mind, 3) inviting them to find the Dharma, 4) adjusting their minds to fight, 5) knowing the suffering and happiness. 2) the results of the Buddhist counseling found that relatives who care for chronically ill elderly The care givers of chronically ill elderly who received Buddhist counseling had The mean scores of mental strength after counseling of chronically ill elderly caregivers were significantly higher than before counseling at the .05 level.

Article Details

How to Cite
Nonthiko (Sunon), P. S. S. ., Suyajai, P., & Suthiyano, P. M. S. . (2023). The Effect of Buddhist Counselling on Psychological Strength of Chronically Disabled Elderly Caregivers. Journal of MCU Languages and Cultures, 3(1), 15–26. Retrieved from https://so08.tci-thaijo.org/index.php/JMLC/article/view/659
Section
Research Article

References

กรมสุขภาพจิต. (2557). ไทยรัฐออนไลน์ ทีมข่าวหน้า 1. กรุงเทพมหานคร: ไทยรัฐออนไลน์.

จิราภรณ์ การะเกตุ. (2556). ประเทศไทยกับสังคมผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหิดล สถาบันนวัตกรรมการเรียนรู้.

ณปภัช สิงห์เถื่อน,พย.ม.สุปรีดา มั่งคง.ยุพิน ศิรโพธิ์งาม, กิจกรรมการดูแล แรงจูงใจในการดูแลและความพึงพอใจในงานของผู้ดูแลที่ได้รับการว่าจ้างในการดูแลผู้สูงอายุที่ติดเตียง, วารสารสภาพยาบาล 33.(1), 15-25.

ณรงค์ชัย ปัญญานนทชัย. (2540). การพัฒนาประสิทธิภาพในการแก้ปัญหาโดยการฝึกสมาธิ. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

ณัชศฬา หลงผาสุก. (2561). ภาวะสุขภาพ และการดูแลตนเองของญาติผู้ดูแลวัยสูงอายุที่ดูแลผู้สูงอายุที่ติดเตียง. วารสารสภาการพยาบาล ๓๓(๒), 97-109.

นพ.วิชัย โชควิวัฒน์. การดูแลผู้สูงอายุติดบ้านติดเตียง. กรุงเทพมหานคร: หนังสือพิมพ์โพสต์ทูเดย์, 2560), หน้า 13

เนตรลาวัณย์ เกิดหอม. (2548). ผลของโปรแกรมการสร้างสัมพันธภาพในครอบครัวต่อความรู้สึกมีคุณค่าในตนเองและความผาสุกทางจิตวิญญาณของผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมอง. วิทยานิพนธ์ปริญญาพยาบาลศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพยาบาลครอบครัว. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.

ปิยะภรณ์ ไพรสนธิ์. (2557) ญาติผู้ดูแลผู้ป่วยเรื้อรัง: กลุ่มเสี่ยงที่ไม่ควรมองข้าม. วารสารสภาพยาบาล ปีที่ 29(4), 22-30.

พระมหาสุทธิชัย ฐิติชโย (ถารศิล). (2546). “ศึกษาเชิงวิเคราะห์พรหมวิหาร 4 ในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนา”. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.

พระราชวรมุณี (ประยุทธ์ ปยุตโต). 2528). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พีรเทพ รุ่งคุณากร. (2547). ชีวิตนี้มีความหมาย. วารสารครุศาสตร์. 3(2), 61-76.

วรรณวิสาข์ ไชยโย. (2544). ความหมายของชีวิตในทฤษฎีนัยบำบัด / วรรณวิสาข์ ไชยโย. เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

ทิพย์ ขันแก้ว และคณะ. (2561). กลยุทธ์การให้คำปรึกษาของพระพุทธเจ้าในพระสูตร. วารสารธาตุพนมปริทรรศน์ 2(1), 1-15

วิชุดา ฐิติโชติรัตนา. (2561). หนังสือคู่มือแนวปฏิบัติ การปรึกษา แนวพุทธจิตวิทยาบูรณาการ ของพระสงฆ์ที่มีบทบาทให้การปรึกษา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วิภา วิเสโส.(2544). การให้ความหมายของการเป็นญาติผู้ดูแลผู้ป่วยมะเร็ง และการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชีวิตเมื่อรับบทบาทเป็นญาติผู้ป่วยมะเร็ง. วิทยานิพนธ์ พย.ม. ชลบุรี : บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.

สายพิณ เกษมกิจวัฒนา และปิยภรณ์ ไพรสนธ์. (2557). ญาติผู้ดูแลผู้ป่วยเรื้อรัง: กลุ่มเสี่ยงที่ไม่ ควรมองข้าม. วารสารสภาการพยาบาล. 29(4), 22-31.

สมจิตร์ เกิดปรางค์. (2543). การนำ ศีล สมาธิ ปัญญามาใช้ในกระบวนการกลุ่มเพื่อพัฒนาการเห็นคุณค่าในตนเองของนักศึกษาวิทยาลัยเกษตรและเทคโนโลยีสุพรรณบุรี. วิทยานิพนธ์, กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

อรรถสิทธิ์ สุนาโท.(2548). การเพิ่มเชาว์อารมณ์ ด้วยการฝึกสมาธิ : บทพิสูจน์การพัฒนาคุณภาพชีวิตที่ยั่งยืน. วารสาร มฉก. วิชาการ, 8(16), 100-112.

อารี นุ้ยบ้านด่าน, วิภา แซ่เซี้ย, ประนอม หนูเพชร, ปริศนา อัตถาผล และทิพวรรณ รมณารักษ์. (2549). วิปัสสนากรรมฐานต่อระดับสติของนักศึกษาพยาบาล มหาวิทยาลัยสงขลารครินทร์. วารสารพยาบาลสงขลานครินทร์, 26(4), 17-27.

อาภา จันทรสกุล .(2545). ทฤษฎีและการปรึกษาในสถาบันการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาจิตวิทยาและการแนะแนว คณะศึกษาสาร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.หน้า 118