การพัฒนาการเขียนประโยคความเดียวในภาษาไทย โดยใช้แบบฝึกทักษะร่วมกับสื่อ E-Book สำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดสงขลา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาทักษะการเขียนประโยคความเดียวในภาษาไทย โดยใช้แบบฝึกทักษะ ร่วมกับสื่อ E-Book สำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน 2) เปรียบเทียบทักษะการเขียนประโยคความเดียวในภาษาไทย ระหว่างก่อนและหลังใช้แบบฝึกทักษะ ร่วมกับสื่อ E-Book สำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/2 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2567 โรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดสงขลา จำนวน 8 คน ได้มาโดยวิธีการเลือกแบบเจาะจง ซึ่งเป็นนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน ไม่มีความพิการซ้ำซ้อน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบไปด้วย 1) แผนการจัดการเรียนรู้ เรื่อง การเขียนประโยคความเดียวในภาษาไทย จำนวน 10 ชุด 2) แบบทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียนจำนวน 1 ชุด 3) สื่อ E-Book เรื่อง การเขียนประโยคความเดียวในภาษาไทย จำนวน 1 ชุด 4) ชุดแบบฝึกทักษะ เรื่องการเขียนประโยคความเดียวในภาษาไทย จำนวน 1 ชุด สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ มัธยฐาน พิสัยควอไทล์ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ผลการวิจัยพบว่า 1) นักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน ไม่มีความพิการซ้ำซ้อน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/2 โรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดสงขลา มีค่าเฉลี่ยรวมสูงกว่าเกณฑ์ร้อยละ 70 คิดเป็นร้อย 2) นักเรียนมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูงกว่าก่อนเรียน หลังจากได้รับการสอนโดยใช้แบบฝึกทักษะ ร่วมกับสื่อ E-Book เรื่องการเขียนประโยคความเดียวในภาษาไทย คิดเป็นร้อยละ 70
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
จุไรรัตน์ พงศ์ศรี. (2563). การใช้แบบฝึกเสริมทักษะเพื่อพัฒนาการเขียนของนักเรียนที่มีความต้องการพิเศษ. วารสารการศึกษาและพัฒนาสังคม, 16(2), 74-88.
ชไมพร เนียมสุข. (2560). การพัฒนาทักษะการเขียนของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน โดยใช้ชุดกิจกรรมการเรียนรู้. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม.
ชุลีพร มณีนิล. (2549). การพัฒนาแบบฝึกทักษะภาษาไทยสำหรับนักเรียนที่มีปัญหาด้านการเรียนรู้. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ธัญสินี ฐานา. (2554). การใช้ E-Book เพื่อส่งเสริมการอ่านของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้. วารสารวิจัยและพัฒนามหาวิทยาลัยราชภัฏเลย, 6(2), 112-123.
ดำรงศักดิ์ มีวรรณะ. (2554). การพัฒนาทักษะการเขียนของนักเรียนที่มีความต้องการพิเศษ โดยใช้ชุดกิจกรรมการเรียนรู้แบบเสริมแรง. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
นายูลา ดาเลาะ. (2564). การพัฒนาสื่อการเรียนรู้สำหรับผู้เรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน โดยใช้เทคโนโลยีดิจิทัล. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์, 13(1), 98-110.
ปัทมา ศรีแสงงาม. (2561). การพัฒนาความสามารถด้านการเขียนของนักเรียนหูหนวกด้วยสื่อภาพประกอบ. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา.
พิมพ์ผกา วรรณพัฒน์. (2561). ประสิทธิภาพของสื่อ E-Book ในการเรียนรู้ของผู้เรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยิน. วารสารเทคโนโลยีทางการศึกษา, 14(2), 45-54.
ราตรี บุญชู. (2559). การพัฒนาทักษะการเขียนประโยคความเดียวของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 โดยใช้แผนการจัดการเรียนรู้แบบร่วมมือ. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). รายงานการติดตามและประเมินผลการจัดการศึกษาเพื่อคนพิการ. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
โสภณ สาทรสัมฤทธิ์ผล. (2555). ภาษาไทยเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อนงพันธุ์ ใบสุขันธ์. (2551). ผลของแบบฝึกทักษะต่อความสามารถในการเขียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
