Interdisciplinary study for Community-Based Tourism Development in Nakhon Ratchasima Province in accordance with the Sufficiency Economy Philosophy
Main Article Content
Abstract
This study aimed to investigate the motivation, potential, and management guidelines for community-based tourism (CBT) in Muen Wai Sub-district, Mueang Nakhon Ratchasima District, Nakhon Ratchasima Province. The sample group consisted of 400 tourists, 36 community leaders, and 25 related stakeholders. Both primary and secondary data were collected using questionnaires, assessment forms, interview forms, and document review. Data analysis was performed using descriptive statistics such as frequency, percentage, mean, and standard deviation, as well as content analysis.
The results revealed that tourists were highly motivated to engage in community-based tourism. The study area demonstrated a high level of potential for CBT management. Three key management approaches for CBT were identified: 1) a business management-oriented approach, 2) a fundamental principle-based approach for community tourism development, and 3) a success factor-based approach for CBT development. All three approaches were aligned with the Sufficiency Economy Philosophy
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความในวารสารเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราขสีมา
บทความที่ปรากฎในวารสารเป็นความคิดเห็นของผู้แต่งเพียงอย่างเดียวซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับวารสาร
References
กฤศดา ธีราทิตยกุล และคณะ. (2559). รายงานการวิจัยเรื่องศึกษากรณีที่ประสบความสำเร็จทางการตลาด
ด้านการท่องเที่ยวโดยชุมชนในประเทศไทยและกลุ่มประเทศอาเซียน. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ชุลีรัตน์ จันทร์เชื้อ และคณะ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน
เพื่อการเรียนรู้มรดกวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ฐิติ ฐิติจำเจริญพร และคณะ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่องการศึกษาขีดความสามารถ การรองรับของพื้นที่
เพื่อการท่องเที่ยวโดยชุมชนของบ้านแม่กำปอง อ.แม่ออน จ.เชียงใหม่. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ณัฏฐินี ทองดี และคณะ. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการยกระดับขีดความสามารถทางการแข่งขัน และกลไกการจัดการตลาดการท่องเที่ยวโดยชุมชนแหล่งมรดกทางวัฒนธรรมลุ่มน้ำโขง ชี มูล ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ดวงพร อ่อนหวาน และคณะ. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการขยายผลการพัฒนาศักยภาพด้านการ
ท่องเที่ยวโดยชุมชนผ่านการจัดการความรู้อย่างมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัย
แห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2553). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ :
วี.อินเตอร์พริ้นท์.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. (2550). ระเบียบวิธีการวิจัย : แนวทางปฏิบัติสู่ความสำเร็จ. กรุงเทพฯ : ยูแอนด์ไอ
อินเตอร์มีเดีย.
เบญจวรรณ เขียวขาว, วรเชษฐ์ อินทามา และมัลลิกา นาจันทอง. (2560). รายงานการวิจัยเรื่องรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านโพน อำเภอคำม่วง จังหวัดกาฬสินธุ์. กาฬสินธุ์: มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์.
เบญจมาศ ณ ทองแก้ว และอำนาจ รักษาพล. (2556). รายงานการวิจัยเรื่องศึกษาขีดความสามารถในการรองรับ (Carrying Capacity) การท่องเที่ยวโดยชุมชนของเกาะพิทักษ์ จังหวัดชุมพร. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พจนา สวนศรี และคณะ. (2559). รายงานการวิจัยเรื่องศักยภาพและแนวทางการพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว
โดยชุมชนในประเทศไทยและกลุ่มประเทศอาเซียน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่:
สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.
พสุ เดชะรินทร์. (2561). การจัดการยุคใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2553). การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: โอเอส พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
พิศาพิมพ์ จันทร์พรหม และโฆษิต ไชยประสิทธิ์. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการอนุรักษ์และฟื้นฟูภูมิปัญญาและวัฒนธรรม ชุมชนอย่างมีส่วนร่วมเพื่อการท่องเที่ยวโดยชุมชนที่ยั่งยืน อำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุน
การวิจัย.
รุ่งรวี จิตภักดี. (2566). นวัตกรรมการท่องเที่ยวโดยชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภลักษณ์ วิริยะสุมน และ วาลิกา โพธิ์หิรัญ. (2557). รายงานการวิจัยเรื่องการสร้างแหล่งท่องเที่ยวเพื่อการเรียนรู้มรดกวัฒนธรรมโดยเครือข่ายชุมชนนครชุม อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร. กรุงเทพฯ : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สรชัย พิศาลบุตร, เสาวรส ใหญ่สว่าง และปรีชา อัศวเดชานุกร. (2549). การสร้างและประมวลผลข้อมูลจากแบบสอบถาม. กรุงเทพฯ: วิทยพัฒน์.
สวิชญา ศุภอุดมฤกษ์ และคณะ. (2558). รายงานการวิจัยเรื่องการพัฒนาศักยภาพกลุ่มท่องเที่ยวโดยชุมชนใน
การสร้างช่องทางการสื่อสารทางการตลาด ผ่านสื่อสังคมออนไลน์ในอำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่.
เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย. (2550). เศรษฐกิจพอเพียง ร่วมเรียนรู้ สานข่าย ขยายผล.
กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์บริษัท อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง จำกัด (มหาชน).
Swarbrooke, J. and Horner, S. (2007). Consumer Behaviour in Tourism. Oxford :
Butterworth-Heinemann.