ธรรมาภิบาลกับการบริหารงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทย

ผู้แต่ง

  • อภิชัย พิทยานุรักษกุล นักวิชาการอิสระ

คำสำคัญ:

หลักธรรมาภิบาล, การบริหาร, องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น

บทคัดย่อ

องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นรากฐานในการปกครองตามระบบประชาธิปไตย ตอบสนองความต้องการของประชาชนในท้องถิ่น องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นแต่ละแห่งเรียกผู้บริหารขึ้นต้นด้วยคําว่า “นายก” รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยได้กำหนดให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทยถือปฏิบัติตามหลักการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดีหรือหลักธรรมาภิบาลเพื่อให้มีการบริหารกิจการท้องถิ่นที่ดีการปกครองส่วนท้องถิ่นไทยเป็นหน่วยงานราชการของรัฐบาลที่มีอยู่ทุกพื้นที่ครอบคลุมทั่วทั้งราชอาณาจักไทย ทั้งองค์การบริหารส่วนจังหวัด เทศบาลนคร เทศบาลเมือง เทศบาลตำบล กรุงเทพมหานครและเมืองพัทยา และองค์การบริหารส่วนตำบล การบริหารจัดการองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นเป็นหน่วยงานราชการถือปฏิบัติตามพระราชกฤษฎีกา ว่าด้วยการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี พ.ศ. 2546 ได้แก่ หลักนิติธรรม หลักคุณธรรม หลักความโปร่งใส หลักการมีส่วนร่วม
หลักความรับผิดชอบ และหลักความคุ้มค่า เพื่อประโยชน์สุขของประชาชน บทความนี้ผู้เขียนมีวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมแนวคิดเกี่ยวกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น วิเคราะห์หลักธรรมาภิบาลมาบริหารองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น หลักธรรมาภิบาลในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น และประโยชน์ของการนำหลักธรรมาภิบาลไปใช้ในการบริหาร โดยใช้วิธีการศึกษาจากเอกสาร นำมาวิเคราะห์เชิงเนื้อหาและนำเสนอเป็นบทความนี้

References

โกวิทย์ พวงงาม. (2550). การปกครองท้องถิ่นไทย : เอกสารตำราหลักประกอบการเรียนการสอนหลักสูตรรัฐประศาสนศาสตรบัณฑิต สาขาการปกครองท้องถิ่น วิชาการเมืองการปกครองส่วนท้องถิ่นไทย. กรุงเทพฯ: เอ็กซเปอร์เน็ท.

_______. (2559). การปกครองท้องถิ่นไทย : หลักการและมิติใหม่ในอนาคต (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิญญูชน.

ไชยวัฒน์ ค้ำชู. (2545). ธรรมาภิบาลการบริหารการปกครองโปร่งใสด้วยจริยธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: น้ำฝน.

ธันยวัฒน์ รัตนสัค. (2555). การบริหารราชการไทย. เชียงใหม่: สำนักวิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

นฤมล สุยะราช. (2558). ธรรมาภิบาลในการบริหารงานขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กรณีศึกษาเทศบาลในอำเภอธัญบุรี จังหวัดปทุมธานี (วิทยานิพนธ์ปริญญารัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาวิชารัฐประศาสนศาสตร์). กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.

บวรศักดิ์ อุวรรณโณ. (2552). การมีส่วนร่วมของประชาชนในกระบวนการนโยบายสาธารณะ. สถาบันพระปกเกล้า. นนทบุรี: สำนักพิมพ์พิมพ์ลักษณ์.

พระธรรมปิฎก (ป. อ. ปยุตฺโต). (2542). พระพุทธศาสนาพัฒนาคนและสังคม. กรุงเทพฯ: กรมการศาสนา.

พิชัยรัฐ หมื่นด้วง และคณะ. (2564). การบริหารงานตามหลักธรรมาภิบาลขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองบัว อำเภอเมือง จังหวัดหนองบัวลำภู. Journal of Roi Kaensarn Academi. 6(9), 425-438.

วันชัย วัฒนศัพท์. (2543). คู่มือการมีส่วนร่วมของประชาชนในการตัดสินใจของชุมชน. กรุงเทพฯ: ศูนย์สันติวิธีเพื่อพัฒนาประชาธิปไตย.

วิชชุกร นาคธน. (2549). ระบบการปกครองท้องถิ่นของประเทศไทย. พระนครศรีอยุธยา: มหาวิทยาลัยราชภัฎพระนครศรีอยุธยา.

วิพร เกตุแก้ว. (2559). ธรรมาภิบาลในองค์การ. วารสารรามคำแหง, 23(4), 17-18

วีระ ไชยธรรม. (2542). หลักการบริหารกิจการบ้านเมืองและสังคมที่ดี. นนทบุรี: สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน.

สถาบันพระปกเกล้า. (2549). ตัวชี้วัดธรรมาภิบาล. กรุงเทพฯ: คิง สถาบันพระปกเกล้า.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2544). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 9 พ.ศ. 2545-2549. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ. (2549). ชุดคู่มือเทคนิคและวิธีการบริหารจัดการสมัยใหม่ ตามแนวทางการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สหมิตรพริ้นติ้ง.

สุภาพร พิศาลบุตร. (2544). จริยธรรมทางธุรกิจ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: วี. เจ. พริ้นติ้ง.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2023-06-22

How to Cite

พิทยานุรักษกุล อ. . (2023). ธรรมาภิบาลกับการบริหารงานองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นไทย. วารสารวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 5(2), 1–12. สืบค้น จาก https://so08.tci-thaijo.org/index.php/AJPP/article/view/1581