APPLICATION OF SANGAHAVATTHU 4 TO PROMOTING THE POLITICAL LEADERSHIP ROLE OF LOCAL POLITICIANS
Keywords:
Local Politician, Political Leadership, Sangahavatthu 4Abstract
Local politician is a person who is chosen by the people of that locality to represent their locality. To work in coordination with government agencies and citizens to develop their localities. Therefore, local politicians need to have leadership, which means the ability to influence or convince others to follow their cause. By relying on the skills, abilities, and characteristics of leaders achieve the desired political goals. Have a kind heart and sacrifice, showing leadership in personnel and local people with generosity. Be honest, morality, transparent, equal to everyone, and do not cause harm to others. It is in accordance with the principles of SANGAHAVATTHU 4, include: Charity; sacrificing to help others, Kindly speech; speaking kindly and inviting others to listen, Useful Conduct; considering the well-being of the people, Equality Consisting in Impartiality; standing steady from beginning to end, presenting oneself in a way that commands respect. Leading local areas to cooperate and live together peacefully.
References
ชูวงศ์ ฉายะบุตร. (2539). การปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: พริ้นติ้งเซ็นเตอร์.
ณัฐนรี ศรีทอง. (2552). การเพิ่มศักยภาพภาวะความเป็นผู้นำในงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
บุบผา จานทอง. (2550). คุณลักษณะที่พึงประสงค์ของนายกองค์การบริหารส่วนตำบลในทัศนะของประชาชนผู้มีสิทธิเลือกตั้ง : ศึกษาเฉพาะกรณี ตำบลหน้าพระธาตุ อำเภอพนัสนิคมจังหวัดชลบุรี. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2546). ภาวะผู้นำ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สุขภาพใจ.
พระประสิทธิ์ สุเขธิโต (บุญหนา). (2564). ภาวะผู้นำทางการเมืองของผู้นำท้องถิ่นในองค์การบริหารส่วนตำบลกุดน้ำใสอำเภอจัตุรัส จังหวัดชัยภูมิ. วารสารสถาบันวิจัยพิมลธรรม, 8(2), 67-79.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2550). ธรรมนูญชีวิต ฉบับชาวบ้าน. กรุงเทพฯ: สถาบันบันลือธรรม.
พระมหานพดล สีทอง. (2554). ความสัมพันธ์ระหว่างคุณธรรมด้านสังคหวัตถุ 4 และขันติ-โสรัจจะกับพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์กรของบุคลากร : ศึกษาเฉพาะกรณีบุคลากรของสำนักนโยบายและยุทธศาสตร์ (วิทยานิพนธ์ ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจิตวิทยาอุตสาหกรรมและองค์การ). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2550). ความเป็นผู้นำทางการเมือง. สืบค้น 13 ธันวาคม 2566, จาก https://mgronline.com/daily/detail/9500000029811
วรยุทธ สถาปนาศุภกุล. (2560). คุณลักษณะผู้นําทางการเมืองท้องถิ่นที่พึงประสงค์ตามทัศนะของประชาชน อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร, 8(2), 245-253.
ศิริพร พงศ์ศรีโรจน์. (2540). องค์การและการจัดการ (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัดเทคนิค 19.
สำนักงานคณะกรรมการการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. (2560). ความรู้เกี่ยวกับการกระจายอำนาจให้แก่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นและสาระสำคัญที่เกี่ยวข้องกับประชาชน. กรุงเทพฯ: กระทรวงมหาดไทย.
สุเทพ พงศ์ศรีวัฒน์. (2550). ภาวะความเป็นผู้นำ. กรุงเทพฯ: ส.เอเซียเพรส (1989).
Bruce J. Cohen. (2009). Introduction to Sociology. New York: McGraw-Hill.
D. J. Role Levinson. (1971). Personality and social structure in the organization setting: Selected reading and projects in social psychology. New York Random House.
Easton, D. (2007). The Politic System: An Inquiry to the State of Political Science. Calcutta, India: Scientific Book.
McCormic, J. P. (2012). Machiavellian Democracy. New York: Cambridge University Press.
Redekop, J. (2003). Approaches to Canadian Politics. (2nd ed.). Ontario. Canada: Prentice Hall.
Stogdill, R. M. (1974). Handbook of Leadership. New York: Free Press.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
Categories
License
Copyright (c) 2024 Academic Journal of Political Science and Public Administration
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
