ปัจจัยที่สัมพันธ์กับการปรับตัวของผู้ให้บริการสถานที่ท่องเที่ยว ในตลาดน้ำดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี

กนิษฐา นิลประเสริฐ; เอกลักษณ์  ไชยภูมี

ผู้แต่ง

กนิษฐา นิลประเสริฐ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์
เอกลักษณ์ ไชยภูมี มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

คำสำคัญ:

การปรับตัว, ผู้ให้บริการสถานที่ท่องเที่ยว, ตลาดน้ำดำเนินสะดวก, ปัจจัย

บทคัดย่อ

บทความวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการปรับตัวของผู้ให้บริการสถานที่ท่องเที่ยวในตลาดน้ำดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี และ 2. เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยที่ส่งผลต่อการปรับตัวของผู้ให้บริการสถานที่ท่องเที่ยวตลาดน้ำดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือ ในการเก็บรวบรวมข้อมูล กลุ่มตัวอย่างคือผู้ให้บริการสถานที่ท่องเที่ยวในตลาดน้ำดำเนินสะดวก โดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบไม่ทราบความน่าจะเป็น และกำหนดขนาดกลุ่มตัวอย่างจำนวน 228 คน

ผลการวิจัยพบว่า 1. ผู้ให้บริการส่วนใหญ่มีระดับการปรับตัวอยู่ในระดับมากที่สุด โดยปัจจัยด้านสังคม สิ่งแวดล้อม การบริหารจัดการ และเศรษฐกิจ มีอิทธิพลต่อการปรับตัวในระดับสูงที่สุด ขณะที่ปัจจัยด้านเทคโนโลยีมีอิทธิพลในระดับมาก นอกจากนี้ ปัจจัยส่วนบุคคล ได้แก่ อาชีพ ระดับการศึกษา สถานภาพสมรส และประเภทธุรกิจ มีผลต่อรูปแบบการปรับตัวทั้งแบบดั้งเดิมและแบบเชิงอนุรักษ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 2. ปัจจัยด้านเศรษฐกิจ สังคม สิ่งแวดล้อม และการบริหารจัดการ มีความสัมพันธ์ในระดับต่ำกับการปรับตัวแบบดั้งเดิมและแบบเชิงอนุรักษ์ของผู้ให้บริการ ส่วนปัจจัยด้านเทคโนโลยีมีความสัมพันธ์เชิงลบในระดับต่ำ ผลการศึกษานี้สามารถนำไปใช้เป็นแนวทางในการกำหนดยุทธศาสตร์การพัฒนาตลาดน้ำดำเนินสะดวกให้มีความยืดหยุ่นและพร้อมรับการเปลี่ยนแปลงในอนาคตอย่างยั่งยืน

เอกสารอ้างอิง

เขวิกา สุขเอี่ยม และอธิป จันทร์สุรีย์. (2563). การเปลี่ยนแปลงเชิงโครงสร้างทางเศรษฐกิจและสังคมในตลาดน้ำดำเนินสะดวก. วารสารการท่องเที่ยวและการบริการ, 12(3), 45-60.

ชิตพล แท่นทอง. (2566). ปัจจัยด้านเศรษฐกิจและการตลาดที่ส่งผลต่อการปรับตัวของผู้ให้บริการท่องเที่ยว. วารสารการตลาด, 14(1), 23-38.

ธเนศ แม้นอินทร์. (2564). การปรับตัวของผู้ประกอบการในสถานการณ์การเปลี่ยนแปลง. วารสารการบริหารธุรกิจ, 10(1), 33-47.

นภัทร ชัยธราโชติ. (2564). การปรับตัวของผู้ให้บริการสถานที่ท่องเที่ยวในตลาดน้ำดำเนินสะดวก. วารสารการบริหารจัดการ, 15(2), 78-92.

ณฐาพัชร์ วรพงศ์พัชร์. (2565). ส่วนประสมทางการตลาดและการตัดสินใจมาท่องเที่ยวตลาดน้ำวัดตะเคียน นนทบุรีในสถานะการณ์โควิค 19. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มมร วิทยาเขตอีสาน, 3(2), 33-38.

พัชรียา แก้วชู. (2565). พฤติกรรมผู้บริโภคและการปรับตัวของธุรกิจท่องเที่ยว. วารสารการบริหารธุรกิจ, 11(2), 45-60.

ธีรดา รองรัตน์ (2564) การศึกษาพื้นที่สาธารณะที่มีนัยสำคัญในพื้นที่พาณิชยกรรมดั้งเดิมของชุมชนริมน้ำบริเวณลุ่มน้ำแม่กลอง พื้นที่ศึกษาจังหวัดราชบุรีและจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 11(3), 355-365.

สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดราชบุรี. (2566). รายงานการท่องเที่ยวตลาดน้ำดำเนินสะดวก. ราชบุรี: สำนักงานการท่องเที่ยวและกีฬาจังหวัดราชบุรี.

สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2565). นโยบายเชิงรุกในการกระตุ้นภาคการท่องเที่ยวและฟื้นฟูเศรษฐกิจ. กรุงเทพฯ: สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

อภิญญา สุดสายธง. (2553). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อตลาดน้ำดำเนินสะดวก จังหวัดราชบุรี (บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ไทยรัฐ. (2567). การใช้ Soft Power เพื่อเพิ่มศักยภาพในการดึงดูดนักท่องเที่ยวต่างชาติ. กรุงเทพฯ: ไทยรัฐ.

Barney, J. B., & Griffin, R. W. (1992). The management of organizations: Strategy, structure, behavior. Boston: Houghton Mifflin.

Butler, R. W. (1980). The concept of a tourist area cycle of evolution: Implications for management of resources. Canadian Geographer, 24(1), 5-12.

Honey, M. (2008). Ecotourism and sustainable development: Who owns paradise? Washington, DC: Island Press.

McKee, D., Varadarajan, P. R., & Pride, W. M. (1989). Strategic adaptability and firm performance: A market-contingent perspective. Journal of Marketing, 53(3), 21-35.

Rogers, E. M. (1967). Diffusion of innovations. New York: Free Press.

Roy, C. (1976). Adaptation model of nursing. New York: Appleton-Century-Crofts.