ธรรมะกับการเมืองของประชาชนบนวิถีแห่งธรรมาธิปไตย
คำสำคัญ:
ธรรมะ, การเมือง, ประชาชน, ธรรมาธิปไตยบทคัดย่อ
บทความวิชาการ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอ พระพุทธเจ้าทรงใช้ธรรมะในการดำเนินชีวิตธรรมะ และคำสอนในทางศาสนาล้วนเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจให้คนมีความรักความเมตตาต่อกัน หากประชาชนยึดถือธรรมะและคำสอนของพระพุทธเจ้าก็อยู่ด้วยความสงบสุขและเคารพในสิทธิเสรีภาพซึ่งกันและกัน แต่ปัญหาที่เกิดขึ้นในปัจจุบันนี้ล้วนแล้วแต่มาจากการที่คนเราไม่ตั้งมั่นอยู่ในธรรม คำสั่งสอนในพระพุทธศาสนา การปกครองระบอบประชาธิปไตย ธรรมาธิปไตยเป็นแนวทางปกครองที่เน้นหลักความยุติธรรม ถือธรรมเป็นหลักในการปกครอง ยึดถือความถูกต้องชอบธรรมเป็นเครื่องมือตัดสินใจใช้สนับสนุนการปกครอง
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประยุกต์ใช้แนวคิดเกี่ยวกับธรรมะกับการเมืองของประชาชนบนวิถีแห่งธรรมาธิปไตย ประกอบด้วยธรรมะ 10 ประการ ได้แก่ 1) ทานัง (การให้ทานหรือแบ่งปัน) 2) สีลัง (การรักษาศีล) 3) ปะริจาคัง (การบริจาคหรือเสียสละ 4) อาชชะวัง (ความซื่อตรง) 5) มัททะวัง (ความอ่อนโยน) 6 ตะปัง (ความเพียรเผาผลาญกิเลส) 7) อักโกธัง (ความไม่โกรธ) 8) อะวิหิงสา (ความไม่เบียดเบียน) 9) ขันติ (ความอดทน) 10) อะวิโรธะนัง (ความไม่มีอะไรพิรุธ) เพื่อใช้เป็นหลักของความดี ความถูกต้อง ความเสมอภาคใช้เป็นหลักในการปกครอง เพื่อให้สังคมส่วนรวมมีความเป็นปกติสุข
References
คำนวล คำมณี. (2547). ปรัชญาการเมือง. ปัตตานี: คณะมนุษย์ศาสตร์ปัตตานี มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์วิทยาเขตปัตตานี.
จุรี สายจันเจียม. (2558). พระพุทธศาสนาเป็นรากฐานทางรัฐศาสตร์. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 4(1), 393-401.
ทรงวิทย์ แก้วศรี. (2530). ทศพิธราชธรรม. กรุงเทพฯ: การศาสนา.
พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). (2548). คําวัด : พจนานุกรมเพื่อการศึกษาพุทธศาสน์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เลี่ยงเชียง.
พระประยุทธ อริยวังโส และคณะ. (2561). การจัดการภาครัฐ : การเสื่อมศีลธรรมของคนในสังคมไทย. วารสารสมาคมศิษย์เก่า มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 7(2), 77-89.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตโต). (2550). ธรรมนญชีวิต (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.
_______. (2557). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 27). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. (2559). ทศพิธราชธรรม 10 ตัวชี้วัดสำหรับผู้นำองค์กร. วารสารพุทธจักร, 70(1), 42
พุทธทาส ภิกขุ. (2547). ธรรมะกับการเมือง (ฉบับที่ระลึกครบ 100 ปีพุทธทาสภิกขุ) (พิมพ์ครั้งที่ 2), กรุงเทพฯ: ธรรมทานมูลนิธิ.
_______. (2548). ธัมมิกสังคมนิยม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
พุทธทาส ภิกขุ. (มปป.). ธรรมในฐานะเป็นเครื่องมือสร้างคน สร้างชาติ และสร้างโลก. กรุงเทพฯ: สำนักแสงธรรม.
_______. (2531). การเมืองคือธรรมะ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สํานักพิมพ์อรุณวิทยา.
ไพบูลย์ สุขเจตนี. (2562). การเมืองการปกครองตามแนวพุทธ. วารสารวิจยวิชาการ, 2(2), 163-176.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2546). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
_______. (2554). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554. กรุงเทพฯ: นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์.
สมบูรณ์ สุขสำราญ. (2534). พระพุทธศาสนากับการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองและสังคม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภาพ ปริญญเสวี และคณะ. (2533). รัฐศาสตร์ว่าด้วยพื้นฐานการปกครอง (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ประสานมิตร.
สุเมธ ตันติเวชกุล. (2549). ปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงพระเจ้าอยู่หัว. กรุงเทพฯ: แสงดาว.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
หมวดหมู่
License
Copyright (c) 2023 วารสารวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
