Sustainable Community Development According to Buddhist Principles

Main Article Content

Porramet Sripinyo
Sanguan Laphonthan

Abstract

Sustainable community development according to Buddhist principles. It is the application of Buddhist principles in life to solve problems and improve the quality of life at all levels. it must start with the mind as a basis, that is a development that has cultural roots In order to be able to adapt to knowingly keep up with changes in social structure. At present, the development of this Buddhist science. It is a development that reflects the problems of the development that emphasizes. On the material side without the development of the mind. The Buddhist development must develop both material and spiritual aspects to be balanced and related true development in Buddhism. Therefore, it must be helpful for each person. Be aware of their connection to society and nature which he must support the aforementioned environmental factors to go well without taking personal interests as a criterion, simultaneously, development must be based on Dharma, to create humanitarian value by giving importance to mental happiness arising from being independent and self-reliant and the strength of individuals and communities because community development is creating change make the community prosperous in terms of material. But sustainable community development must apply Buddhist principles to develop for the peace of the community. The people in the community have faith in what is right, good and moral, living together as a community. It is necessary to have laws and morals as a framework or a common standard of conduct. Namely, to survive life, it is necessary for people to live together to fight against natural disasters and depend on each other in pursuit of various factors. Respecting the law, morality and helping each other in the community must be in accordance with the principles of physical, moral, mental and intellectual development. is sustainable development.

Article Details

How to Cite
Sripinyo, P. ., & Laphonthan, S. (2023). Sustainable Community Development According to Buddhist Principles. Journal of MCU Languages and Cultures, 3(1), 44–60. Retrieved from https://so08.tci-thaijo.org/index.php/JMLC/article/view/2037
Section
Academic Articles

References

กนกอร สมปราชญ์ และคณะ. (2547). ระบบการพัฒนาท้องถิ่นสู่สังคมแห่งการเรียนรู้ โดยองค์การบริหาร ส่วนตำบล: ศึกษาเฉพาะ อบต. ในเขตสี่จังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ได้แก่ ขอนแก่น อุดรธานี อุบลราชธานี และนครราชสีมา. วารสารศูนย์บริการวิชาการ. ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

คณาจารย์แห่งโรงพิมพ์เลี่ยงเชียง. (2535). พุทธศาสนาสุภาษิต เล่ม 1 ฉบับมาตรฐาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง.

จีรพรรณ กาญจนจิตรา. (2523). การพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ มหาวิทยาลัย รามคำแหง.

_________. (2539). การพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

ชอบ เข็มกลัด. (2544). “การพัฒนาชุมชน”. เพชรบุรี: วารสารสังคมศาสตร์ วิทยาลัยครูเพชรบุรี.

ณรงค์ ศรีสวัสดิ์. (2527). สังคมวิทยาชนบท. กรุงเทพมหานคร: คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ทนงศักดิ์ คุ้มไข่น้ำ. (2534). การพัฒนาชุมชนเชิงปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: บริพิบูณธ์การพิมพ์.

ทวี ทิมขา. (2528). การพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ โอ. เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.

ทองคูณ หงส์พันธ์. (2541). แนวคิด ทฤษฎีและการปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: ห้างหุ้นส่วนจำกัด อิสรภาพการพิมพ์และบรรจุภัณท์.

นิรันดร์ จงวุฒิเวศน์. (2527). กลวิธี-แนวทาง-วิธีการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชน ในงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ศักดิ์โสภาการพิมพ์.

ปกรณ์ อังคุสิงห์. (2503). การฟื้นฟูชนบท. พระนครศรีอยุธยา: โรงพิมพ์ส่วนท้องถิ่น

พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตโต). (2535). พระกับป่ามีปัญหาอะไร. พิมพ์ครั้งที่ 4. นนทบุรี: สำนักพิมพ์ภาพพิมพ์.

พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2543). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ”. พิมพ์ครั้งที่ 9. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

_________. (2537). ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในฐานะศาสนาประจำชาติ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สหธรรมิกจำกัด.

พระพิพิธธรรมสุนทร (ชัยวัฒน์ ธมฺมวฑฺฒโน). (2539). เทศนาวาไรตี้. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์เลี่ยงเชียง.

พัฒน์ บุญยรัตน์. (2517). การสร้างพลังชุมชนโดยขบวนการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสำนักพิมพ์ ไทยวัฒนาพานิช จำกัด.

พัฒน์ สุจำนงค์ และคนอื่นๆ. (2525). การพัฒนาชนบทแบบผสมผสานสำหรับประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช จำกัด.

พัฒนา บุญรัตพันธุ์. (2517). การสร้างพลังชุมชนโดยขบวนการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช จำกัด.

ไพรัตน์ เดชะรินทร์. (2524). การบริหารงานพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช จำกัด.

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย พิมพ์เนื่องในมหามงคลสมัยเฉลิมพระชนมพรรษา 5 รอบ ของสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พุทธศักราช 2539. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2539.

ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2525). การพัฒนาชุมชน: เอกสารประกอบการบรรยายวิชาการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

_________. (2534). การพัฒนาชุมชนจากทฤษฎีสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท บางกอก บล็อกไคคัท จำกัด,

วิรัช เตียงหงษากุล. (2529). หลักการพัฒนาชุมชน บทบาทของสถาบันการศึกษากับการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

สนธยา พลศรี. (2533). “ทฤษฏีและหลักการพัฒนาชุมชน”. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ โอ. เอส.พริ้นติ้งเฮ้าส์.

สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2523). การพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช จำกัด.

_________. (2525). การพัฒนาชุมชน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: บริษัทสำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช จำกัด.

สำนักเสริมสร้างความเข้มแข็งชุมชน. (2555). คู่มือการดำเนินงานอาสาพัฒนา (อสพ.). รุ่นที่ 65/2. กรมการพัฒนาชุมชนกระทรวงมหาดไทย.

สุเทพ เชาวลิต. (2524). หลักการพัฒนาชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ โอเดียนสโตร์.

อภิชัย พันธเสน. (2539). แนวคิดทฤษฎีและภาพรวมของการพัฒนา. กรุงเทพมหานคร: บริษัทอัมรินทร์ พริ้นติ้งแอนท์พับลิชชิ้ง จำกัด.

UN. Development of Economic and Social Affair. (1960). Community Development and Related Service. New York: United Nation Republication.