กระบวนการตั้งชื่ออาหารในภาษาไทยถิ่นเหนือตามแนว ทฤษฎีอรรถศัพท์
คำสำคัญ:
หน่วยศัพท์, ทฤษฎีอรรถศัพท์, ภาษาไทยถิ่นเหนือบทคัดย่อ
การวิจัยนี้ เป็นการศึกษากระบวนการตั้งชื่ออาหารในภาษาไทยถิ่นเหนือ ซึ่งศึกษาและวิเคราะห์ด้านโครงสร้าง ความหมายและความสัมพันธ์ของความหมายตามแนวทฤษฎีอรรถศัพท์ ผลการวิจัยพบว่าโครงสร้างของการตั้งชื่ออาหารแบ่งเป็น 2 โครงสร้าง ได้แก่ โครงสร้างการตั้งชื่ออาหารแบบตรง และโครงสร้างการตั้งชื่ออาหารแบบเปรียบเทียบ ในโครงสร้างแบบแรก เป็นโครงสร้างที่ขึ้นต้นด้วยคำที่มีความหมายเกี่ยวกับส่วนผสมอาหาร วิธีการทำอาหาร ชนิดของอาหาร ลักษณะของอาหาร และชื่อเฉพาะของอาหาร ส่วนโครงสร้างแบบที่สองหรือโครงสร้างการตั้งชื่ออาหารแบบเปรียบเทียบ จะแยกออกเป็น 2 โครงสร้างย่อย คือ โครงสร้างการตั้งชื่ออาหารแบบเปรียบเทียบสมบูรณ์ และโครงสร้างการตั้งชื่ออาหารแบบเปรียบเทียบบางส่วน โดยพบความเปรียบ 8 ความเปรียบ ได้แก่ ความเปรียบมนุษย์ ความเปรียบอาการมนุษย์ ความเปรียบอวัยวะของมนุษย์ ความเปรียบสิ่งเหนือธรรมชาติ ความเปรียบสัตว์ ความเปรียบเวลา ความเปรียบจำนวนนับ และความเปรียบตำแหน่งของสถานที่
ในด้านความสัมพันธ์ทางความหมายในการตั้งชื่ออาหารนั้น จำแนกประเภทของความสัมพันธ์ตามแนวทางการวิเคราะห์ของทฤษฎีอรรถศัพท์ โดยผู้วิจัยแยกอาหารออกเป็น 3 กลุ่ม คือ กลุ่มอาหารคาว กลุ่มอาหารว่าง และกลุ่มอาหารหวาน พบว่ามีกระบวนของความสัมพันธ์ทางความหมายที่ใช้ในการตั้งชื่ออาหาร 2 กระบวนการ ได้แก่ กระบวนการตั้งชื่ออาหารแบบตรง และกระบวนการตั้งชื่ออาหารแบบเปรียบเทียบ ซึ่งกระบวนการแรก พบความสัมพันธ์ทางความหมายแบบการจัดกลุ่มในอาหารทั้งสามประเภท ส่วนกระบวนการตั้งชื่ออาหารแบบเปรียบเทียบ ความสัมพันธ์ทางความหมายจะเป็น 2 แบบ คือ การจัดกลุ่มและการมีความหมายตรงข้าม โดยหน่วยศัพท์จะจัดอยู่ใน 3 วงความหมาย ได้แก่ วงความหมายสิ่งมีชีวิต วงความหมายสิ่งไม่มีชีวิต และวงความหมายสิ่งเหนือธรรมชาติ ตามลำดับเอกสารอ้างอิง
กัญญนัช ชะนะจิตร. (2560). การสร้างคำและความหมายของสแลงในเฟซบุ๊ก [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. ฐานข้อมูลงานวิจัย (ThaiLis).
โกสินทร์ ปัญญาอธิสิน. (2552). การศึกษาคำเรียกการทำอาหารในภาษาไทยถิ่นเหนือตามแนวอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์ [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย]. ฐานข้อมูลงานวิจัย (ThaiLis).
ชัชวดี ศรลัมพ์. (2561). อรรถศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
ธเนศวร์ เจริญเมือง. (2562). ของกิ๋นคนเมือง: รวมบทความเรื่องอาหารในล้านนา. สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
นันทนา วงษ์ไทย. (2563). ภาษาและความหมาย (พิมพ์ครั้งที่ 3). เค.ซี.อินเตอร์เพรส.
มินยดา อนุกานนท์. (2560). 13 ภูมิปัญญาไทยโบราณ ที่ใช้จัดการปูนาอย่างได้ผล.https://www.rakbankerd.com/agriculture/hilight-view.php?id=29&s=tblheight
รัตนา จันทร์เทาว์, และเชิดชัย อุดมพันธ์. (2560). ชื่ออาหารท้องถิ่นอีสานและภาคใต้: มุมมองด้านอรรถศาสตร์ชาติพันธุ์. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่, 9(1), 63-89.
ศศิธร สินถาวรกุล. (2547). วิถีการกินและความเชื่อของคนไทยที่สะท้อนจากชื่ออาหารไทย ที่ใช้ในเทศกาลงานพิธีแบบดั้งเดิม [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย]. ฐานข้อมูลงานวิจัย (ThaiLis).
สถาบันภาษา ศิลปะและวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่. (2550). พจนานุกรมภาษาล้านนา (พิมพ์ครั้งที่ 2).
สุริยา รัตนกุล, คุณหญิง. (2555). อรรถศาสตร์เบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 2). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหิดล.
อนัตตยา คอมิธิน. (2548). การศึกษาการตั้งชื่ออาหารในภาษาไทยตามแนวทฤษฎีอรรถศาสตร์ปริชาน [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. ฐานข้อมูลงานวิจัย (ThaiLis).
อุดม รุ่งเรืองศรี. (2534). พจนานุกรมล้านนา-ไทย. ภาควิชาภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
Cruse, D. A. (1986). Lexical Semantics. Cambridge University Press.
Riemer, N. (2016). The Routledge Handbook of Semantics. Routledge.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 วารสาร มจร ภาษาและวัฒนธรรม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.