แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวในท้องถิ่นโดยการมีส่วนร่วม ของประชาชนในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์

ผู้แต่ง

  • วิภวานี เผือกบัวขาว สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี

คำสำคัญ:

แนวทางการพัฒนา, แหล่งท่องเที่ยว, การมีส่วนร่วมของประชาชน

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่องแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวในท้องถิ่นโดยการมีส่วนร่วมของประชาชนในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษาการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวในท้องถิ่นของจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ 2. เสนอแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวในท้องถิ่นโดยการมีส่วนร่วมของประชาชนในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสานระหว่าง การวิจัยเชิงปริมาณ โดยใช้แบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ประชาชนในเขตเทศบาลเมืองจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ จำนวน 396 คน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและและการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้างจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ นักวิชาการด้านการท่องเที่ยว ผู้นำชุมชนที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยวในท้องถิ่น จำนวน 9 คน ได้จากการเลือกแบบเจาะจง โดยการวิเคราะห์เนื้อหาและพรรณนาความ ผลการวิจัย พบว่า 1. การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาการท่องเที่ยวในท้องถิ่นของจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โดยรวมอยู่ในระดับมาก เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านจากค่าเฉลี่ยจากมากไปหาน้อย พบว่า ด้านการตัดสินใจ มีค่าเฉลี่ยมากที่สุด รองลงมาคือ ด้าน รับผลประโยชน์ ด้านดำเนินงานและด้านประเมินผลมีค่าเฉลี่ยน้อยที่สุด ตามลำดับ 2. แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวในท้องถิ่นโดยการมีส่วนร่วมของประชาชนในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ พบว่า 1) ควรจัดเส้นทางการท่องเที่ยวให้เชื่อมโยง 2) ควรมีช่องทางการตลาดและประชาสัมพันธ์ในสื่อสังคมออนไลน์ และ 3) ควรมีการสร้างเครือข่ายระหว่างหน่วยงานภาครัฐและภาคเอกชน

เอกสารอ้างอิง

กรมการท่องเที่ยว. (2561). แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยว พ.ศ. 2561 – 2564. กรุงเทพฯ: วีไอพี ก็อปปี้ปริ้น.

สำนักงานจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. (2560). แผนพัฒนาจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ 5 ปี (2561-2565) รอบปีพ.ศ. 2563, จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. ม.ป.ท.: ม.ป.พ.

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). แผนพัฒนาการท่องเที่ยว ฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560 - 2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2551). การท่องเที่ยวไทยนานาชาติปี พ.ศ.2551. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวไทย.

ธนธรณ์ ศรีสวัสดิ์. (2552). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวตลาดน้ำคลองลัดมะยม เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต) มหาวิทยาลัยศิลปากร: กรุงเทพฯ.

ธานินทร์ ศิลป์จารุ. ( 2557). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS. นนทบุรี: เอส.อาร์.พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์.

สรายุทธ กันหลง. (2555). การทดสอบความเชื่อมั่นของแบบสอบถาม. สืบค้น 27 มีนาคม 2561, จาก http://www.ipernity.com/blog/248956/424773

ยุทธ ไกยวรรณ. (2550). หลักการทําวิจัยและการทําวิทยานิพนธ์. กรุงเทพฯ: ศูนย์สื่อเสริมกรุงเทพ.

Cohen,J.M.and Uphoff,N.T.(1981).Rural Development Participation: Concept and Measures for Project Design Implementation and Evaluation.

Rural Development Committee Center for International Studies : Cornell University.

Reeder, William W. (1974). Some Aspects of Information Social Participation of Farm Families in New York State. New York: United Nation.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-11-27

รูปแบบการอ้างอิง

เผือกบัวขาว ว. . (2022). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวในท้องถิ่นโดยการมีส่วนร่วม ของประชาชนในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารวิชาการมนุษย์และสังคม มหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 4(1), 58–72. สืบค้น จาก https://so08.tci-thaijo.org/index.php/jhuso/article/view/1072