ต้นแบบการพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตเยาวชนด้วยหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดจันทบุรี
คำสำคัญ:
คุณภาพชีวิตเยาวชน, เศรษฐกิจพอเพียง, การพัฒนาเชิงบูรณาการ, สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดจันทบุรีบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาการประยุกต์ใช้แนวคิดหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตเยาวชน 2. เพื่อนำเสนอต้นแบบการพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตเยาวชนด้วยหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดจันทบุรีเป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการประกอบด้วยการวิจัยเชิงปริมาณเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสอบถามกับผู้ปกครองของเยาวชนจำนวน 50 คนวิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าความถี่ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญซึ่งเป็นบุคลากรในสถานพินิจที่ปฏิบัติงานเกี่ยวกับกิจกรรมการเรียนรู้และพัฒนาเยาวชนจำนวน 10 คน พร้อมทั้งจัดกิจกรรมฐานการเรียนรู้เพื่อให้เยาวชนในสถานพินิจได้ปฏิบัติจริงวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์การตีความจากข้อมูลที่ได้จากการสัมภาษณ์
ผลการศึกษาพบว่า 1. การประยุกต์ใช้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงโดยดำเนินงานผ่าน 3 ห่วง 2 เงื่อนไขได้แก่ความพอประมาณเป็นการดำเนินชีวิตอย่างไม่ฟุ่มเฟือย ความมีเหตุผลใช้แนวคิดวางแผนอย่างเป็นระบบ การมีภูมิคุ้มกันในตัวที่ดีเพื่อสร้างทักษะชีวิต เงื่อนไขความรู้จากประสบการณ์จริงและเงื่อนไขคุณธรรมการปลูกฝังความซื่อสัตย์ เมตตาและการคิดถึงส่วนรวม เพื่อให้เยาวชนมีพื้นฐานชีวิตที่มั่นคงและยั่งยืน 2. ต้นแบบการพัฒนาเยาวชนด้วยหลักเศรษฐกิจพอเพียง มุ่งพัฒนาเยาวชนในสถานพินิจฯ ให้สามารถกลับคืนสู่สังคมได้อย่างมั่นคง มีความรู้ ทักษะชีวิตและคุณธรรม ผ่านกิจกรรมการเรียนรู้ 8 ฐาน เช่น ปลูกพืช ฝึกอาชีพและฝึกคิดเชิงสร้างสรรค์เชื่อมโยงกับ SEPและการพัฒนา 5 มิติได้แก่รากฐานการสร้างภูมิคุ้มกันภายใน ความพอประมาณในชีวิตประจำวัน การคิดอย่างมีเหตุผล การเรียนรู้ผ่านกิจกรรมและการปลูกฝังวินัย ความรับผิดชอบ ซึ่งโครงการนี้เป็นต้นแบบที่ใช้ SEP อย่างเป็นระบบในการเปลี่ยนแปลงเยาวชนจากภายในสู่ภายนอกสร้างโอกาสในการกลับเข้าสู่สังคมอย่างยั่งยืนและลดการกระทำผิดซ้ำ
เอกสารอ้างอิง
กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (2561). แนวทางการฟื้นฟูและพัฒนาเด็กและเยาวชนในสถานพินิจ. กรุงเทพฯ: กระทรวงยุติธรรม.
จรัสศรี พัวจินดาเนตร. (2560). การขับเคลื่อนปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในภาครัฐ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (ก.พ.ร.).
นิภา พานิชวงศ์. (2563). การเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของชุมชนตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง,วารสารพัฒนาชุมชน, 8(1), 33–47.
พระปลัดวรกิจ วรกิจฺโจ (กาญจนครุฑ). (2567). เศรษฐกิจพอเพียงกับหลักธรรมในพระพุทธศาสนา : แนวทางการดำเนินชีวิตอย่างยั่งยืน. นครปฐม: วัดพระปฐมเจดีย์ราชวรมหาวิหาร.
พัชราภรณ์ วงศ์สารคาม. (2562). การบริหารจัดการครัวเรือนตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง : การพึ่งพาตนเองและการใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศูนย์ศึกษาเศรษฐกิจพอเพียง. (2560). การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจพอเพียงในชุมชนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2557). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 11 (พ.ศ. 2555–2559). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สุจิตรา ชลกาญจน์สกุล. (2565). การประยุกต์ใช้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในบริบทของชุมชนเมือง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุเมธ ตันติเวชกุล. (2552). เศรษฐกิจพอเพียงคือรากฐานของประเทศ สยามรัฐ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

