ต้นแบบการพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตเยาวชนด้วยหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดจันทบุรี

ผู้แต่ง

  • เอกชัย กิจเกษาเจริญ มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี
  • เรืองอุไร วรรณโก มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี
  • นภา จันทร์ตรี มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี
  • สิริมาส ศรขาว มหาวิทยาลัยราชภัฎรำไพพรรณี

คำสำคัญ:

คุณภาพชีวิตเยาวชน, เศรษฐกิจพอเพียง, การพัฒนาเชิงบูรณาการ, สถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดจันทบุรี

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาการประยุกต์ใช้แนวคิดหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตเยาวชน 2. เพื่อนำเสนอต้นแบบการพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตเยาวชนด้วยหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดจันทบุรีเป็นการวิจัยเชิงปฏิบัติการประกอบด้วยการวิจัยเชิงปริมาณเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยแบบสอบถามกับผู้ปกครองของเยาวชนจำนวน 50 คนวิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าความถี่ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ยและส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานและการวิจัยเชิงคุณภาพด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้ให้ข้อมูลสำคัญซึ่งเป็นบุคลากรในสถานพินิจที่ปฏิบัติงานเกี่ยวกับกิจกรรมการเรียนรู้และพัฒนาเยาวชนจำนวน 10 คน พร้อมทั้งจัดกิจกรรมฐานการเรียนรู้เพื่อให้เยาวชนในสถานพินิจได้ปฏิบัติจริงวิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์การตีความจากข้อมูลที่ได้จากการสัมภาษณ์

ผลการศึกษาพบว่า 1. การประยุกต์ใช้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงโดยดำเนินงานผ่าน 3 ห่วง 2 เงื่อนไขได้แก่ความพอประมาณเป็นการดำเนินชีวิตอย่างไม่ฟุ่มเฟือย ความมีเหตุผลใช้แนวคิดวางแผนอย่างเป็นระบบ การมีภูมิคุ้มกันในตัวที่ดีเพื่อสร้างทักษะชีวิต เงื่อนไขความรู้จากประสบการณ์จริงและเงื่อนไขคุณธรรมการปลูกฝังความซื่อสัตย์ เมตตาและการคิดถึงส่วนรวม เพื่อให้เยาวชนมีพื้นฐานชีวิตที่มั่นคงและยั่งยืน 2. ต้นแบบการพัฒนาเยาวชนด้วยหลักเศรษฐกิจพอเพียง มุ่งพัฒนาเยาวชนในสถานพินิจฯ ให้สามารถกลับคืนสู่สังคมได้อย่างมั่นคง มีความรู้ ทักษะชีวิตและคุณธรรม ผ่านกิจกรรมการเรียนรู้ 8 ฐาน เช่น ปลูกพืช ฝึกอาชีพและฝึกคิดเชิงสร้างสรรค์เชื่อมโยงกับ SEPและการพัฒนา 5 มิติได้แก่รากฐานการสร้างภูมิคุ้มกันภายใน ความพอประมาณในชีวิตประจำวัน การคิดอย่างมีเหตุผล การเรียนรู้ผ่านกิจกรรมและการปลูกฝังวินัย ความรับผิดชอบ ซึ่งโครงการนี้เป็นต้นแบบที่ใช้ SEP อย่างเป็นระบบในการเปลี่ยนแปลงเยาวชนจากภายในสู่ภายนอกสร้างโอกาสในการกลับเข้าสู่สังคมอย่างยั่งยืนและลดการกระทำผิดซ้ำ

เอกสารอ้างอิง

กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (2561). แนวทางการฟื้นฟูและพัฒนาเด็กและเยาวชนในสถานพินิจ. กรุงเทพฯ: กระทรวงยุติธรรม.

จรัสศรี พัวจินดาเนตร. (2560). การขับเคลื่อนปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในภาครัฐ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาระบบราชการ (ก.พ.ร.).

นิภา พานิชวงศ์. (2563). การเสริมสร้างภูมิคุ้มกันของชุมชนตามแนวเศรษฐกิจพอเพียง,วารสารพัฒนาชุมชน, 8(1), 33–47.

พระปลัดวรกิจ วรกิจฺโจ (กาญจนครุฑ). (2567). เศรษฐกิจพอเพียงกับหลักธรรมในพระพุทธศาสนา : แนวทางการดำเนินชีวิตอย่างยั่งยืน. นครปฐม: วัดพระปฐมเจดีย์ราชวรมหาวิหาร.

พัชราภรณ์ วงศ์สารคาม. (2562). การบริหารจัดการครัวเรือนตามแนวทางเศรษฐกิจพอเพียง : การพึ่งพาตนเองและการใช้ทรัพยากรอย่างมีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ศูนย์ศึกษาเศรษฐกิจพอเพียง. (2560). การประยุกต์ใช้เศรษฐกิจพอเพียงในชุมชนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2557). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 11 (พ.ศ. 2555–2559). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

สุจิตรา ชลกาญจน์สกุล. (2565). การประยุกต์ใช้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในบริบทของชุมชนเมือง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สุเมธ ตันติเวชกุล. (2552). เศรษฐกิจพอเพียงคือรากฐานของประเทศ สยามรัฐ. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2025-12-25

รูปแบบการอ้างอิง

กิจเกษาเจริญ เ. ., วรรณโก เ., จันทร์ตรี น., & ศรขาว ส. (2025). ต้นแบบการพัฒนาและยกระดับคุณภาพชีวิตเยาวชนด้วยหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในสถานพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชนจังหวัดจันทบุรี. วารสารวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 7(6), 15–28. สืบค้น จาก https://so08.tci-thaijo.org/index.php/AJPP/article/view/5131