แนวทางเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน : บทเรียนจากผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย ในจังหวัดบึงกาฬ
คำสำคัญ:
แนวทาง, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย, จังหวัดบึงกาฬบทคัดย่อ
บทความวิจัยครั้งนี้มุ่งให้แนวทางข้อเสนอแนะต่อแผนงาน ความปลอดภัยและมาตรฐานบริการด้านการท่องเที่ยวที่มีบทบาทต่อประสิทธิผลการจัดการการท่องเที่ยวจังหวัดบึงกาฬ การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพใช้วิธีการวิเคราะห์เนื้อหาจากการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ 12 คน โดยสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจงจากหลายส่วนได้แก่ หน่วยงานภาครัฐ ผู้นำชุมชนหรือศาสนา ภาคเอกชนซึ่งเป็นผู้ประกอบการธุรกิจท่องเที่ยว ประชาชนในพื้นที่และนักท่องเที่ยว
ผลการศึกษาชี้ให้เห็นว่าแผนการท่องเที่ยวที่มีประสิทธิผลควรครอบคลุมการพัฒนาอัตลักษณ์ด้านวัฒนธรรมและธรรมชาติของจังหวัด พร้อมทั้งยกระดับโครงสร้างพื้นฐานและระบบคมนาคมควบคู่ไปกับการใช้เทคโนโลยีดิจิทัล ด้านความปลอดภัย ควรมีการจัดตั้งศูนย์อำนวยความปลอดภัย การพัฒนาระบบเตือนภัยที่ทันสมัย การอบรมบุคลากร การส่งเสริมมาตรการสุขอนามัย และการเตรียมพร้อมรับมือกับภัยธรรมชาติซึ่งเป็นที่ช่วยสร้างความเชื่อมั่นให้แก่นักท่องเที่ยว ด้านมาตรฐานการบริการ ควรมีการยกระดับคุณภาพบริการในทุกมิติตั้งแต่ที่พัก ร้านอาหาร แหล่งท่องเที่ยว ไปจนถึงระบบขนส่ง ซึ่งเป็นส่วนสร้างความพึงพอใจให้แก่นักท่องเที่ยว ด้านการใช้เทคโนโลยี เช่น ระบบจองออนไลน์และแพลตฟอร์มแนะนำสถานที่อัจฉริยะ สามารถยกระดับประสบการณ์การท่องเที่ยวได้อย่างมีนัยสำคัญ ขณะเดียวกัน การพัฒนาทักษะบุคลากรด้านภาษา ความรู้ท้องถิ่น และการออกแบบบริการให้ครอบคลุมทุกกลุ่มนักท่องเที่ยว เป็นแนวทางที่จะเสริมสร้างความน่าเชื่อถือและสร้างภาพลักษณ์ของจังหวัดในฐานะแหล่งท่องเที่ยวคุณภาพ
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาแผนปฏิบัติราชการรายปี 2565. กรุงเทพฯ: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
วรรณพร วาณิชชานุการ. (2540). การท่องเที่ยว : การขยายตัวและผลกระทบทางเศรษฐกิจ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.
ศุภกร เสรีรัตน์. (2543). การตลาดเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สันติชัย เอื้อจงประสิทธิ์. (2549). นโยบายและกลยุทธ์ในการส่งเสริมการท่องเที่ยวของประเทศไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิชาการท่องเที่ยว.
Anderson, B. (2017). Communities: Reflections on the Origin and Spread of Nationalism. London: Verso Books.
Dunn, W. N. (1994). Public policy analysis: An introduction. Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Intipeek, K. et al. (2025). Digital Marketing Strategies for Thai Tourism Entrepreneurs. Chiang Mai Rajabhat University Press. Thailand.
Johnson, R. (2019). Small Business Challenges in Tourism Standardization. Philippine Tourism Studies. Philippines.
Krungsri Research. (2024). Sustainable Tourism: Thailand's Environmental Challenges. Krungsri Report. Thailand.
SornSri, S. et al. (2020). Service Quality for Senior Tourists. EUrASEANs Journal.
Steers, R. M., Ungson, G. R., & Mowday, R. T. (1985). Managing organizations: A global perspective. New York, NY: Harper & Row. United States.
Sunthararaks, P. (2025). Health Tourism in Northeastern Thailand. TEATA Research Publication. Thailand.
Tourism Authority of Thailand. (2024). Tourist Safety Expectations in Bangkok. Journal of Thai Hospitality and Tourism. Thailand.
Yimin, T. (2025). Rail Tourism and Low Carbon Solutions. Ramkhamhaeng University Press. Thailand.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิชาการรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.

