การบริหารจัดการหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมและคอมพิวเตอร์ศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร

ปิยะนันท์ ปลื้มโชค; วสันต์ ศรีหิรัญ; ทศพล สิทธิ; ณฤดี เนตรโสภา; มนต์ชัย เทียนทอง

ผู้แต่ง

ปิยะนันท์ ปลื้มโชค คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
วสันต์ ศรีหิรัญ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
ทศพล สิทธิ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
ณฤดี เนตรโสภา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
มนต์ชัย เทียนทอง คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร

คำสำคัญ:

การบริหารหลักสูตร, การจัดการเรียนรู้, วิชาชีพครู, หลักสูตรครุศาสตร์, วงจร PDCA

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษารูปแบบการบริหารหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมและคอมพิวเตอร์ศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร 2) ศึกษาประสิทธิผลของการบริหารหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมและคอมพิวเตอร์ศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร และ 3) ศึกษาความคิดเห็นของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีต่อการบริหารหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมและคอมพิวเตอร์ศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร กลุ่มเป้าหมายในการวิจัยเป็นผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีส่วนร่วมในการออกแบบและพัฒนาหลักสูตร จำนวน 3 กลุ่ม ได้แก่ อาจารย์ประจำหลักสูตร นักศึกษา และ ผู้ใช้บัณฑิต จำนวน 344 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือการวิจัย ได้แก่ แบบสัมภาษณ์ และ แบบสอบถามความคิดเห็นที่มีต่อการบริหารหลักสูตร โดยแบบสอบถามแต่ละชุดมีค่าดัชนีความสอดคล้องอยู่ระหว่าง .67-1.00 และสถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ร้อยละ และ ค่าเฉลี่ยผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการบริหารจัดการหลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมและคอมพิวเตอร์ศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร มีองค์ประกอบ 4 ส่วน คือ 1.1) นโยบาย หลักการ และแนวคิด การบริหารหลักสูตรที่มีคุณภาพ มีประสิทธิภาพและมีประสิทธิผล 1.2) การบริหารจัดการ ประกอบด้วย ปัจจัยนำเข้า กระบวนการบริหารตามวงจร PDCA สิ่งสนับสนุนการเรียนรู้ 1.3) ประสิทธิผลของการบริหารหลักสูตร และ 1.4) แผนการจัดการศึกษาตลอดหลักสูตร 2) การศึกษาประสิทธิผลของการบริหารหลักสูตร พบว่า หลักสูตรสามารถรับนักศึกษาเข้าเรียนได้ตามแผนที่กำหนด ร้อยละของการสำเร็จการศึกษา อยู่ระหว่าง 85.71-94.29 ร้อยละของการออกกลางคันอยู่ระหว่าง 5.71-16.67 และ ภาวะการมีงานทำของนักศึกษา อยู่ที่ร้อยละ 100.00 และ 3) ความคิดเห็นของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีต่อการบริหารหลักสูตร พบว่า กลุ่มอาจารย์โดยรวมมีความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก กลุ่มผู้ใช้บัณฑิตโดยรวมมีความพึงพอใจอยู่ในระดับมากที่สุด และกลุ่มนักศึกษาโดยรวมมีความพึงพอใจอยู่ในระดับมาก

References

กานต์ธิดา บุญมา. (2566). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนที่ส่งเสริมทักษะทางปัญญา ตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏ. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.

ขอบฟ้า จันทร์เจริญ, วราภรณ์ ไทยมา และภัทราวดี มากมี. (2564). แนวทางการผลิตนักศึกษาวิชาชีพครู มหาวิทยาลัยราชภัฏในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ตามมาตรฐานความรู้วิชาชีพครู ฐานสมรรถนะ. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาตร์และสังคมศาสตร์, 12(1), 127-142.

คณะครุศาสตร์. (2562). หลักสูตรครุศาสตรบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมและคอมพิวเตอร์ศึกษา. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.

ประกาศคณะกรรมการมาตรฐานการอุดมศึกษา. (2565, 9 กันยายน). รายละเอียดผลลัพธ์การเรียนรู้ตามมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษา พ.ศ. 2565. ราชกิจจานุเบกษา. 139(พิเศษ 212 ง), 35-36.

ประกาศคณะกรรมการการอุดมศึกษา. (2552, 16 กรกฎาคม). แนวทางการปฏิบัติตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2552. ราชกิจจานุเบกษา. 126(พิเศษ 125 ง), 17-19.

ภัทวรรณ์ ไชยภักดิ์. (2565). การพัฒนารูปแบบการประเมินสมรรถนะครูตามแนวศาสตร์พระราชา ของนักศึกษาครูในมหาวิทยาลัยราชภัฏโดยประยุกต์ใช้แนวทางการประเมินแบบทฤษฎีเป็นฐาน. วิทยานิพนธ์การศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวิจัยและประเมินผลการศึกษา มหาวิทยาลัยนเรศวร.

มนต์ชัย เทียนทอง. (2545). การออกแบบและพัฒนาคอร์สแวร์สาหรับบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน. ภาควิชาคอมพิวเตอร์ศึกษา คณะครุศาสตร์อุตสาหกรรม สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.

ลิขิตกุล กุลรัตนรักษ์ และอัจฉรา ไชยูปถัมภ์. (2559). แนวทางการพัฒนาหลักสูตรสาขาวิชาครุศาสตร์/ศึกษาศาสตร์ ตามกรอบสมรรถนะของครูในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในศตวรรษที่ 21. วารสารครุศาสตร์, 44(3), 176-193.

วิไล ธรรมวาจา และสมศิริ สิงห์ลพ. (2567). 3-ACTIVE: แนวทางการพัฒนาทักษะการเรียนรู้ของผู้เรียนในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี, 12(2), 1-13.

วรปภา อารีราษฎร์. (2556). การพัฒนาซอฟต์แวร์ทางการศึกษา. มหาสารคาม: อภิชาติการพิมพ์.

ศศิณัฎฐ์ สรรคบุรานุรักษ์ และอติยศ สรรคบุรานุรักษ์. (2558). การบริหารจัดการหลักสูตรในศตวรรษที่ 21 ห้องเรียนที่กว้างเท่ากับโลก.วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์, 10(28), 1-14.

Ambrosetti, A., Knight, B. A., & Dekkers, J. (2014). Building capacity in mentoring new teachers: An action research model for professional learning. Australian Journal of Teacher Education, 39(7), 126-143. https://ro.ecu.edu.au/ajte/vol39/iss7/8/.

Best, J. W & Khan, J. V. (1998). Research in Education. (8th ed.). Boston: Allyn & Bacon.

Day, C. (2012). The new lives of teachers. Teacher Education Quarterly, 39(1), 7-26. https://www.jstor.org/stable/23479681.

Imai, M. (1986). Kaizen: The key to Japan's competitive success. New York: McGraw-Hill.

Izadinia, M. (2015). A review of research on student teachers’ professional identity. British Educational Research Journal, 41(4), 592-617. https://bera-journals.onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/berj.3168

Mulder, M. (2017). Competence-Based Vocational and Professional Education: Bridging the Worlds of Work and Education. Springer. https://link.springer.com/book/10.1007/978-3-319-41713-4.

Stoll, L., Bolam, R., McMahon, A., Wallace, M., & Thomas, S. (2006). Professional learning communities: A review of the literature. Journal of Educational Change, 7(4), 221–258. https://link.springer.com/article/10.1007/s10833-006-0001-8.

Tondeur, J., van Braak, J., Ertmer, P. A., & Ottenbreit-Leftwich, A. (2017). Understanding the relationship between teachers’ pedagogical beliefs and technology use in education: A systematic review of qualitative evidence. Educational Technology Research and Development, 65, 555–575. https://link.springer.com/article/10.1007/s11423-016-9481-2.

Voogt, J., & Roblin, N. P. (2012). A comparative analysis of international frameworks for 21st century competences: Implications for national curriculum policies. Journal of Curriculum Studies, 44(3), 299-321. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/00220272.2012.668938.