แนวทางการออกแบบเรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี
คำสำคัญ:
เรือพระจำลอง, แนวทางการออกแบบ, สิ่งประดิษฐ์, หัตถศิลป์บทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1. เพื่อศึกษาหลักการออกแบบ เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี 2. เพื่อสร้าง และประเมินคุณภาพที่มีต่อผลิตภัณฑ์เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี และ 3. เพื่อศึกษาความพึงพอใจ และปัจจัยต่อการเลือกซื้อผลิตภัณฑ์เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ผลการศึกษา พบว่า 1. หลักการออกแบบ เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้สังเคราะห์โครงสร้างของ เอกสารที่เกี่ยวข้องทั้งหมด 2 ประเด็น ประกอบไปด้วย ด้านองค์ประกอบในการออกแบบและด้านปัจจัยที่มีผลต่อ แนวความคิดในการออกแบบผลิตภัณฑ์วัฒนธรรม แนวทางการออกแบบสิ่งประดิษฐ์ด้านหัตถศิลป์ เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี มีลักษณะเป็นพีระมิดที่ถูกวางซ้อนกันเป็นระดับชั้น ทั้งหมด 5 ระดับขั้น และมีองค์ประกอบ ของหลักการคิดสร้างสรรค์ที่มีชื่อว่า SCAMPER ที่ล้อมรอบองค์ประกอบของพีระมิดทั้งหมด จนเกิดมาเป็นรูปแบบ ที่มีชื่อว่า "ACPSI MODEL” ความเหมาะสมของแนวทางการออกแบบ สิ่งประดิษฐ์ด้านหัตถศิลป์ โดยรวมอยู่ ในระดับมากที่สุด มีค่าเฉลี่ยอยู่ที่ 4.53 2. คุณภาพของผลิตภัณฑ์เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยรวมอยู่ ในระดับดีมากทั้ง 2 รูปแบบ และผลการเปรียบเทียบคุณภาพ ของผลิตภัณฑ์เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยการใช้แนวทางการออกแบบสิ่งประดิษฐ์ด้านหัตถศิลป์ ระหว่าง แบบที่ 1 แบบ 2 มิติและ แบบที่ 2 แบบ 3 มิติ พบว่า ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05 3. ความพึงพอใจ และปัจจัยต่อการเลือกซื้อจาก กลุ่มตัวอย่างที่มีต่อผลิตภัณฑ์เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยการใช้แนวทาง การออกแบบสิ่งประดิษฐ์ ด้านหัตถศิลป์ โดยรวมมีคำคะแนนเฉลี่ย 4.61 อยู่ในระดับมากที่สุด ผลการประเมิน ปัจจัยต่อการเลือกซื้อผลิตภัณฑ์ เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยการใช้แนวทางการออกแบบสิ่งประดิษฐ์ ด้านหัตถศิลป์ ทั้ง 2 แบบ อยู่ในระดับมากขึ้นไป และผลการเปรียบเทียบปัจจัยต่อการเลือกซื้อผลิตภัณฑ์ เรือพระจำลอง จังหวัดสุราษฎร์ธานี โดยการใช้แนวทางการออกแบบสิ่งประดิษฐ์ด้านหัตถศิลป์ ระหว่าง แบบที่ 1 แบบ 2 มิติและ แบบที่ 2 แบบ 3 มิติ พบว่า ไม่มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05
เอกสารอ้างอิง
เลอชาติ ธรรมธีรเกียรติ และกริยา บิลยะลา. (2557), วัตถุดิบทางความคิด, วารสารคิด Creative Thailand, 10-7, (6)5.
อนุชา ทรีคานนท์ และคณะ. (2555). เทศกาลงานประเพณีเพื่อตลาดการท่องเที่ยว, วารสารธรรมศาสตร์ 13-1 (2)31.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561) สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ Q1-Q4 ปี 2561 (ภาคใต้). (ข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์), สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=492
วรรณา วงษ์วานิช. (2539), ภูมิศาสตร์การท่องเที่ยว กรุงเทพฯ : ภาควิชาภูมิศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
แสนศักดิ์ ศิริพานิช. (2547). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ของที่ระลึกพื้นเมืองเพื่อการท่องเที่ยวยั่งยืนในพื้นที่ภูเก็ต พังงา และกระบี่, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตภูเก็ต : ภูเก็ต
ชมพูนุช อุ่นเสรี. (2547). การศึกษาเชิงวัฒนธรรมชุมชน เกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลง กระบวนการผลิตงานศิลป หัตถกรรมเครื่องเบญจรงค์ไทย สู่การพัฒนาที่ยั่งยืนชุมชนบ้านดอนไก่ดี ตำบลดอนไก่ดี อำเภอกระทุ่มแบน จังหวัดสมุทรสาคร, กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยมหิดล
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2561) สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ Q1-Q4 ปี 2561 (ภาคใต้). (ข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์), สืบค้นจาก https://www.mots.go.th/more_news_new.php?cid=531
Taro Yamane.(1973). Statistics: An Introductory Analysis. 3 Ed. New York. Harper and Row Publications
วราภรณ์ มามี (2561), การออกแบบกราฟิกสำหรับผลิตภัณฑ์เครื่องใช้ไฟฟ้า : กรณีศึกษาหม้อหุงข้าวไฟฟ้า วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, พิษณุโลก
จง บุญประชา. (2550). การออกแบบผลิตภัณฑ์ของที่ระลึกประเภทของประดับตกแต่งด้วยความคิดสร้างสรรค์ SCAMPER. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2024 วารสารวิชาการสถาบันการอาชีวศึกษาภาคใต้ 3 (KRIS Journal)

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.