แนวทางการพัฒนาเป็นเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงเกษตร อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี

อัจฉราวรรณ สุขเกิด

ผู้แต่ง

อัจฉราวรรณ สุขเกิด สาขาการจัดการธุรกิจสมัยใหม่ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์

คำสำคัญ:

การท่องเที่ยว, เส้นทางการท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเชิงเกษตร

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษากระบวนการพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงเกษตร อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี และ 2) พัฒนาเป็นเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงเกษตร อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี การวิจัยใช้กระบวนการวิจัยเชิงปฏิบัติการผสมผสานกับการวิจัยเชิงคุณภาพ ให้ชุมชนมีส่วนร่วมในกระบวนการวิจัยกลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยกลุ่มวิสาหกิจ จำนวน 4 กลุ่ม โดยวิธีการคัดเลือกกลุ่มวิสาหกิจที่ดำเนินการด้านเกษตรหรือมีผลิตภัณฑ์ทางการเกษตร และสมัครใจเข้าร่วมโครงการ และผู้นำชุมชน จำนวน 30 คน ผลการศึกษาพบว่า 1) กระบวนการพัฒนาการส่งเสริมเส้นทางการท่องเที่ยว มีองค์ประกอบครบทั้งด้านทรัพยากรแหล่งท่องเที่ยวที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ สภาพภูมิอากาศ ลักษณะตามธรรมชาติ การคมนาคมเดินทางสะดวกปลอดภัย ระบบสาธารณูปโภคมีความเพียงพอ การประชาสัมพันธ์ได้รับความร่วมมือจากภาครัฐและสถานประกอบการ 2) แนวทางการพัฒนาเป็นเส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตร พบว่า มีความน่าสนใจ และสามารถพัฒนาเป็นเส้นทางการท่องเที่ยวได้ เนื่องจาก มีความพร้อมด้านบุคลากร กายภาพของธรรมชาติ การบริหารจัดการ และด้านการตลาด

References

กรมส่งเสริมการเกษตร. (2562). การส่งเสรมการท่องเที่ยวเชิงเกษตร. กลุ่มส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชน กรมส่งเสริมการเกษตร.

เจษฏา นกน้อย. (2559). การท่องเที่ยวเชิงเกษตร: แนวคิดและประสบการณ์. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษย์ศาสตร์และสังคมศาสตร์, 36(2), 157-169.

ธรรมจักร เล็กบรรจง. (2562). การพัฒนารูปแบบการมีส่วนร่วมในการจัดการการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างยั่งยืน ชุมชนนาหมื่นศรี อำเภอนาโยง จังหวัดตรัง. รายงานการวิจัย. สงขลา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.

ปวริศร ชมพู่ทอง, ประภัสสร วิเศษประภา และชุติรัตน์ เจริญสุข. (2565). การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงสำรวจศักยภาพแหล่งท่องเทียวที่มีผลต่อความตั้งใจ ท่องเทียวเชิงเกษตรในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 5(1), 36-52.

พรชัย จิตติวสุรัตน์ และฐปณี รัตนถาวร. (2565). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเกษตรด้วยกระบวนการวิเคราะห์เชิงสัณฐานพื้นที่ผ่านโครงข่ายการสัญจรในชุมชนริมคลองมหาสวัสดิ์จังหวัดนครปฐม. วารสาร ศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. 22(3), 49-80.

พระครูใบฎีกาศักดิ์ดนัย เนตรพระ และเอกมงคล เพ็ชรวงษ์. (2566). แนวทางการจัดการตลาดส่งเสริมการเที่ยวเชิงเกษตรของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนวิถีพุทธ จังหวัดสุพรรณบุรี. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์, 8(6), 250-260.

พุทธประภา ประชาโชติ. (2560). การพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์จากภูมิปัญญาท้องถิ่น เพื่อการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างยั่งยืนกรณีศึกษา: เขตพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนจังหวัดเลย. วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิตสาขาวิชาศิลปะการออกแบบ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ภูวดล บัวบางพลู. (2561). แนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืน อุทยานแห่งชาติเขาคิชฌกูฏ จังหวัดจันทบุรี. วารสารวิจัยรำไพพรรณี. 12(2), 91-101.

รัมภาภัค ฤกษ์วีระวัฒนา และสุจิตรา ริมดุสิต. (2567). แนวทางการพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวสีเขียวหมู่บ้านวังใหญ่ ตำบลหนองกุงทับม้า อำเภอวังสามหมอ จังหวัดอุดรธานี. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 19(1), 19-29.

รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร, กัญญกาญจน์ ไซเออร์ส, สาลินี ชัยวัฒนพร, ภาคภูมิ ภัควิภาส และสุธีมนต์ ทรงศิริโรจน์. (2562). การศึกษาแนวทางการพัฒนาศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวตามทัศนะนักท่องเที่ยวชาวไทยเพื่อความยั่งยืนภายใต้โครงการเพิ่มปริมาณน้ำในอ่างเก็บน้ำเขื่อนแม่กวงอุดมธารา จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการ สถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ, 5(2), 386-399.

ลิลลาลี ศิริวิไลเลิศอนันต์. (2556). แนวทางการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรตามกรอบมาตรฐานแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรของกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ในเขตตำบลเจริญราษฎร์ อำเภอแม่ใจ จังหวัดพะเยา. การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเองศิลปศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยพะเยา.

วงศ์ระวิทย์ น้อมนำทรัพย์. (2565). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวโดยชุมชนเชิงสร้างสรรค์บนฐานภูมิปัญญาช่างศิลป์จังหวัดนครปฐม. วารสารศิลปะศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 4(3), 443-456.

สำนักงานจังหวัดอุทัยธานี. (2566). แผนพัฒนาจังหวัดอุทัยธานี พ.ศ. 2566– 2570. สำนักงานจังหวัดอุทัยธานี จังหวัดอุทัยธานี.

สำนักงานสาธารณสุขจังหวัดอุทัยธานี. (2566). แผนยุทธศาสตร์ด้านสาธารณสุขจังหวัดอุทัยธานี ปีงบประมาณ พ.ศ. 2566-2570. จังหวัดอุทัยธานี.

อัจฉริยาพร คันธมาลาเจริญ. (2564). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวในแนวทางท่องเที่ยว 4.0 กรณีศึกษาพื้นที่ตำบลกี้ดช้าง อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์การวางแผนภาคและเมืองมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางผังเมืองและสภาพแวดล้อม มหาวิทยาลัยแม่โจ้.

อนัญญา ปาอนันต์. (2560). การส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตร จังหวัดระยอง. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

Buhalis, D. (2000). Marketing the Competitive Destination of the Future. Tourism Management, 21(1), 97-116.

Cohen, J. M. & Uphoff, N.T. (1979). Rural Development Participation: Concept and Measures for Project Design Implementation and Evaluation. Rural Development Committee Center for International Studies Cornell University.

Hillier, B. (1996). Cities as movement economies. Urban Design International, 1, 41-60.

Maraphot, K., & Somboon, T. (2016). The Development of Agro-tourism Learning Route: A Case Study of Tumbon Khlongkhuean, Chachoengsao Province. Journal of Thai Hospitality & Tourism, 11(2), 23-36.

Ramos L. A. A & L.B. Fletcher, L. B. (1982). Planning for Rural Development with Popular Participation. lowa: Department of Economic, Iowa state University.