การพัฒนาชุมชนต้นแบบเพื่อส่งเสริมศักยภาพทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อำเภอสามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โดยยึดหลัก BCG
คำสำคัญ:
การพัฒนา, ศักยภาพ, การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, หลัก BCG, ชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อหาแนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อําเภอสามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ 2) เพื่อพัฒนาพลเมืองภายใต้แนวคิดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนโดยมีชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อําเภอสามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เป็นฐาน และ 3) เพื่อพัฒนาชุมชนต้นแบบส่งเสริมศักยภาพทางการท่องเที่ยวอยางยั่งยืนของชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อําเภอสามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โดยยึดหลัก BCG เป็นการวิจัยแบบผสามผสานและการวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม เครื่องมือที่ใช้ คือ แบบสอบถาม แบบสัมภาษณ์ แบบบันทึกข้อมูล กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวที่เดินทางท่องเที่ยวในพื้นที่ศึกษาจำนวน 400 คน โดยสุ่มตัวอย่างตามความสะดวก และกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียเกี่ยวกับการท่องเที่ยวของพื้นที่ จำนวน 20 คน เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง สำหรับการวิจัยเชิงปริมาณวิเคราะห์ข้อมูลด้วยโปรแกรมคอมพิวเตอร์สำเร็จรูป และการวิจัยเชิงคุณภาพใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการศึกษา พบว่า 1) แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของพื้นที่ ที่เหมาะสมคือ การพัฒนาและเพิ่มมูลค่ากิจกรรมทางการท่องเที่ยวเชิงผจญภัยสำหรับกลุ่มนักท่องเที่ยวเพศหญิง ให้มีความหลากหลายและมีมาตรฐาน 2) การพัฒนาพลเมืองภายใต้แนวคิดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนโดยมีชุมชนเป็นฐานของพื้นที่ คือ การส่งเสริมให้ชุมชนเข้ามามีส่วนร่วม ในรูปแบบของการจัดตั้งคณะกรรมการพัฒนาการท่องเที่ยว และการพัฒนาทักษะทางการท่องเที่ยวที่จำเป็นให้กับชุมชน และ 3) การพัฒนาชุมชนต้นแบบเพื่อส่งเสริมศักยภาพทางการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของชุมชนบ้านเกาะมอญ เกาะไผ่ อำเภอสามร้อยยอด จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โดยยึดหลัก BCG ประกอบด้วย การสร้างความตระหนักในการอนุรักษ์ทรัพยากรทางการท่องเที่ยว ให้กับนักท่องเที่ยวและคนในชุมชน การเพิ่มมูลค่าผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นและการจัดการกระจายรายได้สู่ทุกภาคส่วนอย่างเป็นธรรม การวางแผนการใช้ประโยชน์จากพื้นที่อย่างเหมาะสมโดยมุ่งการพัฒนาอย่างยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
ณัฐฏิกา พิมพ์เมืองเก่า และโอชัญญา บัวธรรม. (2567). การพัฒนาการท่องเที่ยวทุ่งบัวแดงบึงละหาน อำเภอจัตุรัส จังหวัดชัยภูมิ. วารสารการวิจัยการบริหารการพัฒนา, 14(1), 148-162.
ทวีศักดิ์ เฉลิมแสน. (2558). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวทะเลบัวแดงชุมชนบ้านแดง ตำบลเชียงแหว อำเภอกุมวาปี จังหวัดอุดรธานี. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา, 4(2), 72-78.
ธีรพล สิ่งหล่อ. (2564). SDG Vocab 41 – Sustainable Tourism – การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. https://www.sdgmove.com/2021/07/31/sdg-vocab-41-sustainable-tourism/.
ประพันธ์ ลีน้อย. (2567). Sustainable Tourism จับตาการท่องเที่ยวแนวใหม่ที่ใส่ใจความยั่งยืน. https://www.krungsri.com/th/research/research-intelligence/sustainable-tourism-2024.
ปุญญ์นิรันดร์ อังศุธีรกุล, สิริพร ดงสิงห์, พศวรรตร์ วริพันธ์, เสาวนีย์ สมันต์ตรีพร. (2566). แนวทางการส่งเสริมการ ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ กรณีศึกษา : เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าทุ่งใหญ่-ห้วยขาแข้ง จังหวัดอุทัยธานี. วารสารวิชาการและวิจัย มหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 13(1), 84-98.
ปริญญารัตน์ เลี้ยงเจริญ และอดิศร์ อิศรางกูร. (2566). นโยบายการพัฒนาพืชเศรษฐกิจหลักภายใต้โมเดลเศรษฐกิจ BCG. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย.
ภณ ใจสมัคร. (ม.ป.ป.). แนวคิดเกี่ยวกับความเป็นพลเมือง. เอกสารประกอบการสอนวิชา ศท 121 การดำรงชีวิตในสังคมยุคใหม่และประชาคมอาเซียน. สำนักวิชาศึกษาทั่วไป มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต. https://ge.kbu.ac.th/media_learning/doc/main_media_learning/GE121/07.pdf.
วรากรณ์ ใจน้อย, เหมวดี กายใหญ่, ญาณินท์ ทองมาก, นรชัย สอนใส, รภัสสา ชาติกุล, และเกศนี จึงวัฒนตระกูล. (2567). พฤติกรรมและความต้องการในการรับบริการการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ในจังหวัดเลย. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร, 4(4), 1402-1415.
วิไลวรรณ สว่างแก้ว. (2560). อิทธิพลภาพลักษณ์การท่องเที่ยว องค์ประกอบแหล่งท่องเที่ยว และแรงจูงใจที่ส่งผลต่อการตัดสินใจเลือกท่องเที่ยวตลาดน้ำของนักท่องเที่ยวชาวไทย: กรณีศึกษาตลาดน้ำคลองพระองค์เจ้า ไชยานุชิต อำเภอบางบ่อ จังหวัดสมุทรปราการ. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
สมบัติ นามบุรี. (2562). ทฤษฎีการมีส่วนร่วมในงานรัฐประศาสนศาสตร์. วารสารวิจัยวิชาการ, 2(1), 183-197.
สภา ไชยสัตย์. (2567). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารสหวิทยาการและการจัดการร่วมสมัย, 3(1), 1–13.
สัญญา เคณาภูมิ. (2552). ความสำเร็จของวิสาหกิจชุมชนใน 4 จังหวัดชายแดนลุ่มน้ำโขง. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 4(2), 5-20.
สำนักนโยบายและแผนทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. (2566). รายงานสถานภาพพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญของประเทศไทย. กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.
Cochran, W. G. (1953). Sampling techniques. John Wiley & Sons.
Cohen, J. M., & Uphoff, N. T. (1977). Rural development participation: Concept and measure for project design implementation and evaluation. Rural Development Committee Center for International Studies, Cornell University Press.
Cronbach, L. J. (1970). Essentials of psychological testing (3rd ed.). New York: Harper & Row.
Chambers, R. (1997). Editorial: Responsible well-being a personal agenda for development. World Development, 25(11), 1743-1754.
Likert, R. (1967). The method of constructing an attitude scale. In M. Fishbein (Ed.), Attitude theory and measurement (pp. 90–95). Wiley.
Print, M. (2008). Education for democratic citizenship in Australia. In Arthur. J., Davies, I., & Hahn C (Eds.) The Sage handbook of education for citizenship and democracy (pp. 95-108). London: SAGE.
United Nations. (1963). Recommendations on international travel and tourism. United Nations Conference on International Travel and Tourism, 21 August–5 September 1963 (E/CONF.47/18). Rome: United Nations. https://digitallibrary.un.org/record/723571?v=pdf.
Weaver, D. B. (2006). Sustainable tourism: Theory and practice. Butterworth-Heinemann.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.
บทความที่ตีพิมพ์ในวารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร เป็นทัศนะ ลิขสิทธิ์ และความรับผิดชอบของผู้เขียนเจ้าของผลงาน
