คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3824/2562 (ความผิดฐานพยายามกระทำชำเราเด็กกับความผิดฐานกระทำอนาจารเด็กสำเร็จ)
DOI:
https://doi.org/10.14456/mfulj.2021.3คำสำคัญ:
พยายาม, การกระทำชำเรา, การกระทำอนาจาร, หลักความใกล้ชิดต่อผลบทคัดย่อ
ตามคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3824/2562 ผู้เสียหายเป็นเด็กอายุไม่เกินสิบสามปี ถูกจำเลยใช้แรงกายบังคับฉุดกระชากลากตัวผู้เสียหายเข้าไปในห้องน้ำ โดยจำเลยถอดกางเกงของตนและผู้เสียหายออก และใช้อวัยวะเพศของตนถูกับภายนอกอวัยวะเพศของผู้เสียหาย ซึ่งจำเลยมีโอกาสที่จะสอดใส่อวัยวะเพศในขณะนั้นได้ แต่เพราะเกรงกลัวว่ามารดาของผู้เสียหายจะสงสัย จึงไม่กระทำให้สำเร็จ
ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยมีความผิดฐานกระทำอนาจารเด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปีโดยการใช้กำลังประทุษร้าย แต่ศาลฎีกากลับพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายามกระทำชำเราเด็กอายุไม่เกินสิบสามปี เช่นนี้ จึงทำให้เกิดประเด็นปัญหาที่น่าสนใจว่า ศาลฎีกาในคดีตามคำพิพากษาศาลฎีกาฉบับนี้ใช้หลักเกณฑ์ใดเป็นจุดแบ่งแยกระหว่างการพยายามกระทำชำเรากับการกระทำอนาจารสำเร็จ
Downloads
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2021 วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.