คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3824/2562 (ความผิดฐานพยายามกระทำชำเราเด็กกับความผิดฐานกระทำอนาจารเด็กสำเร็จ)

ผู้แต่ง

  • ปิ่นหยก ศาสน์ประดิษฐ์ นักศึกษาปริญญาตรี สำนักวิชานิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง

DOI:

https://doi.org/10.14456/mfulj.2021.3

คำสำคัญ:

พยายาม, การกระทำชำเรา, การกระทำอนาจาร, หลักความใกล้ชิดต่อผล

บทคัดย่อ

ตามคำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3824/2562 ผู้เสียหายเป็นเด็กอายุไม่เกินสิบสามปี ถูกจำเลยใช้แรงกายบังคับฉุดกระชากลากตัวผู้เสียหายเข้าไปในห้องน้ำ โดยจำเลยถอดกางเกงของตนและผู้เสียหายออก และใช้อวัยวะเพศของตนถูกับภายนอกอวัยวะเพศของผู้เสียหาย ซึ่งจำเลยมีโอกาสที่จะสอดใส่อวัยวะเพศในขณะนั้นได้ แต่เพราะเกรงกลัวว่ามารดาของผู้เสียหายจะสงสัย จึงไม่กระทำให้สำเร็จ

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยมีความผิดฐานกระทำอนาจารเด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปีโดยการใช้กำลังประทุษร้าย แต่ศาลฎีกากลับพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานพยายามกระทำชำเราเด็กอายุไม่เกินสิบสามปี เช่นนี้ จึงทำให้เกิดประเด็นปัญหาที่น่าสนใจว่า ศาลฎีกาในคดีตามคำพิพากษาศาลฎีกาฉบับนี้ใช้หลักเกณฑ์ใดเป็นจุดแบ่งแยกระหว่างการพยายามกระทำชำเรากับการกระทำอนาจารสำเร็จ

Downloads

Download data is not yet available.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

01.01.2021

How to Cite

ศาสน์ประดิษฐ์ ปิ่นหยก. 2021. “คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3824/2562 (ความผิดฐานพยายามกระทำชำเราเด็กกับความผิดฐานกระทำอนาจารเด็กสำเร็จ)”. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง 4 (1):85-98. https://doi.org/10.14456/mfulj.2021.3.