การพัฒนาแบรนด์ผลิตภัณฑ์ชุมชนท่องเที่ยว: เสน่ห์มรดกวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ ในพื้นที่เมืองรอง จังหวัดกำแพงเพชร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาระดับการรับรู้คุณค่าตราสินค้าหรือแบรนด์ของผลิตภัณฑ์ชุมชนท่องเที่ยวเสน่ห์มรดกวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ในเมืองรอง จังหวัดกำแพงเพชร และ 2) เพื่อพัฒนาตราสินค้าหรือแบรนด์ผลิตภัณฑ์ชุมชนท่องเที่ยวเสน่ห์มรดกวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ในเมืองรอง จังหวัดกำแพงเพชร ซึ่งกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้บริโภคหรือนักท่องเที่ยวที่เคยซื้อผลิตภัณฑ์ชุมชน จำนวน 400 คน ใช้เครื่องมือแบบสอบถาม และนำมาวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนาด้วยการหาค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน รวมถึงผู้ประกอบการผลิตภัณฑ์ชุมชน OTOP ที่ได้รับการคัดสรรสุดยอดหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ไทย ระดับ 2 – 3 ดาว จำนวน 3 กลุ่มผลิตภัณฑ์ 5 ผลิตภัณฑ์ จำนวน 10 คน โดยใช้การประชุมเชิงปฏิบัติการ และทำการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐานและการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัย พบว่า 1. ผู้บริโภคหรือนักท่องเที่ยวที่เคยซื้อผลิตภัณฑ์ชุมชนท่องเที่ยว มีระดับการรับรู้คุณค่าตราสินค้าหรือแบรนด์ของผลิตภัณฑ์ชุมชนท่องเที่ยว ในภาพรวม อยู่ในระดับมากที่สุด ซึ่งด้านที่มีความคิดเห็นอยู่ในระดับมากที่สุด คือ ด้านการรู้จักตราสินค้าและด้านการรับรู้คุณภาพตราสินค้า 2. การพัฒนาแบรนด์ผลิตภัณฑ์ชุมชน ทั้ง 3 กลุ่มผลิตภัณฑ์ 5 ผลิตภัณฑ์ มีแนวคิดการนำอัตลักษณ์ของชุมชนมาใช้เป็นข้อมูลในการออกแบบแบรนด์ผลิตภัณฑ์ชุมชน เพื่อสร้างภาพจำให้กับผู้บริโภค และสามารถถ่ายทอดเรื่องราวของชุมชนผ่านตราสินค้าหรือแบรนด์ผลิตภัณฑ์ชุมชนได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้
ไม่ใช่ความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้จัดทำ บรรณาธิการ กองบรรณาธิการ และคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละเรื่องเป็นความคิดเห็นของผู้เขียนบทความแต่ละท่าน
เอกสารอ้างอิง
กรวิทย์ ต่ายกระทึก, สิทธิชัย ฝรั่งทอง และอรวรรณ ลีลาเกียรติวณิช. (2565). การสร้างคุณค่าตราสินค้าผลิตภัณฑ์ชุมชนท้องถิ่น ประเภทอาหารแห้ง ในเขตธนบุรี กรุงเทพมหานคร. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 16(2), 166-178.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2565). สถิตินักท่องเที่ยวภายในประเทศ Q1-Q4 ปี 2565 (ภาคเหนือ). สืบค้น 23 พฤษภาคม 2567, จาก https://www.mots.go.th/news/category/766
เกษม กุณาศรี. (2558). การค้นหาอัตลักษณ์ของผลิตภัณฑ์ชุมชนบนพื้นฐานเศรษฐกิจเชิงสร้างสรรค์ในอำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
ธเนศ อุ่นปรีชาวณิชย์. (2562). ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้คุณค่าตราสินค้าสุดยอดผลิตภัณฑ์โอทอป (OPC) กับการตัดสินใจซื้อของนักท่องเที่ยวไทย ในจังหวัดพิษณุโลก. วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 1(2), 1-13.
ปรารถนา ศิริสานต์, ฐิติมา ขุนอินทร์ และประกฤษฏิ์ นวลเป้า. (2566). การพัฒนาผลิตภัณฑ์ต้นแบบไม้กวาดดอกหญ้า บ้านร้องส้มมวง ตําบลชัยนาม อําเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก. วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรมและวิศวกรรม มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 5(2). 178 – 191.
วิรวินท์ ศรีโหมด. (2559). “โอท็อป” กู้ชาติ เป้า 3 ปี ดันทะลุ 2 แสนล้าน. Post Today. จาก https://www.posttoday.com/politic/451068
สายทอง อินชัย และหัทยา พัฒนะพงศ์พันธุ์. (2565). “ฌ่ายไน่” แบรนด์ชุมชน บนโลกออนไลน์. สถาบันวิจัยและพัฒนาพื้นที่สูง (องค์การมหาชน). จาก https://www.hrdi.or.th/Articles/Detail/1536.
สำนักส่งเสริมภูมิปัญญาท้องถิ่นและวิสาหกิจชุมชน. (2566). คัดสรรสุดยอดหนึ่งตำบล หนึ่งผลิตภัณฑ์ไทย. จาก https://cep.cdd.go.th/services/star
อปท.นิวส์. (2566). OTOP ปี 65 ยอดขาย 2.4 แสนล้านบาท พช.ลุยต่อสร้างมูลค่าเพิ่ม/ส่งเสริมการตลาด. อปท.นิวส์. 1.
อภิสรา กฤตาวาณิชย์. (2564). การสื่อสารอัตลักษณ์ชุมชนสู่การออกแบบบรรจุภัณฑ์กาแฟอาข่าปางขอน เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยววิถีกาแฟ. วารสารรัชต์ภาคย์, 15(43), 197 – 210.
Aaker, D. A. (1991). Managing Brand Equity. New York: The Free Press.
Cochran, W.G. (1953). Sampling Techniques. New York : John Wiley & Sons.
Morgan, Adam. (1999). Eating the Big Fish: How Challenger Brands Can Compete Against Brand Leaders. Adweek Book S.
Salika. (2564). 5 เคล็ดลับ สร้างแบรนด์ให้ สินค้าชุมชน มีตัวตนในโลกการค้ายุคใหม่. จาก https://www.salika.co/2021/11/23/5-tips-build-community-brand/
