ปัจจัยที่มีผลต่อประสิทธิผลการปฏิบัติงานของบุคลากรการไฟฟ้าส่วนภูมิภาคในพื้นที่จังหวัดสกลนคร

Santipap Wachoom; Lamai  Romyen

Authors

Santipap Wachoom Facualty of Management Science, Sakon Nakhon Rajbhat University
Lamai Romyen Facualty of Management Science, Sakon Nakhon Rajbhat University

Keywords:

Human resource management, Human resource development, Performance, Provincial electricity

Abstract

The purposes of this research article were: 1) to study the level of human resource management, human resource development, and performance effectiveness of PEA personnel in Sakon Nakhon province, and 2) to study the influence of human resource management and human resource development on the performance effectiveness of PEA personnel in the area of Sakon Nakhon Province. The sample group was the Provincial
Electricity Authority, Sakon Nakhon Province, totaling 216 people using the random sampling method. The questionnaires was used as a tool for collecting data. The statistics used in data analysis were frequency, percentage, mean, and standard deviation, Pearson’s correlation coefficient and multiple regression analysis. The research revealed these results: 1) Human Resource Management of the Provincial Electricity Authority, Sakon Nakhon Province, the human resource development of the Provincial Electricity Authority in Sakon Nakhon Province Overall was at a high level. The overall level was at a high level as effectiveness of the performance of the personnel under the Provincial Electricity Authority, Sakon Nakhon Province. 2) The variables of human resource management could jointly predict the performance effectiveness of PEA personnel in the area of Sakon Nakhon Province, which was 41.50% with statistical significance at the.01 level. When considering the subvariables, it was found that the subvariables with the highest standard predictor regression coefficient were safety and health,
followed by performance evaluation, except human resource planning, recruitment and selection of personnel, remuneration, and other benefits. As for the variables of human resource development, it was possible to jointly predict the performance effectiveness of PEA personnel in Sakon Nakhon province. was 49.20%, with statistical significance at the.05 level. When considering the subvariables, it was found that the subvariable with the highest standard regression coefficient of predictors was organisational development. followed by training and development and career development, respectively.

References

กาญจนา มีศรีสม. (2559). อิทธิพลของรูปแบบผู้นำและการพัฒนาบุคลากรที่มีความสัมพันธ์ต่อประสิทธิผลการปฏิบัติงานของพนักงานในระดับปฏิบัติการ. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.

จินต์จุฑา จันทร์ประสิทธิ์. (2559). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ของบุคลากรทางการศึกษาสถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์. การศึกษาอิสระ รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิตวิทยาลัยนวัตกรรมการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.

ชนิศา หาญสมบุญ และกรเอก กาญจนาโภคิน. (2563). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการทำงานของบุคลากรการทางพิเศษแห่งประเทศไทย. การค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจมหาบัณฑิตมหาวิทยาลัยรามคำแหง.

โชติชวัล ฟูกิจกาญจน์. (2556). กระบวนการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เชิงกลยุทธ์ The Process of Strategic Human Resource Development. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 43.

ฐิติพร มุ่งดี. (2565). ความสุขในการทำงานที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการปฏิบัติงานของบุคลากรสังกัดกรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทยในเขตจังหวัดสกลนคร. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

ณัฐพล อินธิแสง. (2564). อิทธิพลของการบริหารทรัพยากรมนุษย์ที่มีต่อประสิทธิภาพขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตอำเภอเมืองสกลนคร. วารสารวิทยาการจัดกการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร 1(1): 41-55.

วิวรรธ์พุทธานุ. (2560). อิทธิพลของการบริหารจัดการทรัพยากรมนุษย์ที่มีต่อประสิทธิผลการจัดการทรัพยากรมนุษย์ขององค์การบริหารส่วนตำบลในจังหวัดสุรินทร์(รายงานการวิจัย). ศรีสะเกษ: สถาบันการเรียนรู้เพื่อปวงชน ศูนย์ศรีสะเกษ.

ศิริวรรณ เสรีรัตน์และคณะ. (2550). การจัดการและพฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: ธีระฟิล์มและไซเท็กซ์.

ศิริพงศ์สมพีรพันธุ์. (2560). กระบวนการจัดการทรัพยากรมนุษย์ที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพการปฏิบัติงานของพนักงานสหกรณ์ภาคการเกษตรในจังหวัดนครราชสีมา. การศึกษาค้นคว้าอิสระบริหารธุรกิจบัณฑิตมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.

สมคิด ผลนิล. (2558). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และบรรยากาศองค์การที่มีอิทธิพลต่อการทำงานเป็นทีมกรณีศึกษา กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์มหาวิทยาลัยศิลปากร.

สุธินี ฤกษ์ขำ. (2560). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ หลักการและการประยุกต์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สุวันไช พันทะวง. (2561). การบริหารทรัพยากรมนุษย์และประสิทธิผลการทำงานของบุคลากรแผนกพลังงานและบ่อแร่ แขวงบอลิคำไซ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

อาภัสรา ด้วงมูล. (2563). ประสิทธิผลในการปฏิบัติงานของการไฟฟ้าส่วนภูมิภาครังสิตชั้น 1 ช่วงการระบาดของโควิด-19 กรณีศึกษาการคืนเงินประกันการใช้ไฟฟ้า. การค้นคว้าอิสระรัฐประศาสนศาสตร์และบริหารธุรกิจมหาวิทยาลัยรามคำแหง.

อนุชาติ ปิยนราวิชญ์. (2559). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์กับประสิทธิผลองค์การของสำนักงานเขตบางเขน กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต มหาวิทยาลัยเกริก.

Mondy, R,W. Noe and S.R Premeaux. (1999). Human Resource Management. (7th ed.) New Jersey. Upper Saddle River.

Pun, Kit Fai and Anthony Sydney White. (2005). A Performance Measurement Paradigm for Integrating Strategy

Formulation: A Review of Systems and Frameworks. International Journal of Management Reviews, 7(1), 49-71.