ปัจจัยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารในแหล่งท่องเที่ยวไทยทรงดำ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
เนื่องจากการท่องเที่ยวเชิงอาหารเป็นรูปแบบการท่องเที่ยวหนึ่งที่มีแนวโน้มจะได้รับความสนใจจากนักท่องเที่ยวมากขึ้นในอนาคต การวิจัยครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์ของการวิจัย คือ 1) เพื่อศึกษาระดับการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน นวัตกรรมอาหาร อัตลักษ์ชุมชน ผลกระทบต่อการท่องเที่ยวหลังสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส โควิด-19 และพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหาร 2) เพื่อศึกษาอิทธิพลของการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน นวัตกรรมอาหาร อัตลักษณ์ชุมชน และผลกระทบต่อการท่องเที่ยวหลังสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส โควิด-19 ที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารในแหล่งท่องเที่ยวไทยทรงดำ จังหวัดเพชรบุรี และจังหวัดเลย กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวชาวไทยที่เข้ามาท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวไทยทรงดำ จังหวัดเพชรบุรี และจังหวัดเลย จำนวน 502 คน สุ่มตัวอย่างโดยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบบังเอิญ เครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสอบถามแบบสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ยเลขคณิต การวิเคราะห์สหสัมพันธ์ และการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัย พบว่า แหล่งท่องเที่ยวไทยทรงดำมีการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนอยู่ในระดับมาก นวัตกรรมอาหารมีความสำคัญในระดับมาก หมู่บ้านไทยทรงดำมีความเป็นอัตลักษณ์ในระดับมาก การท่องเที่ยวได้รับผลกระทบจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัส โควิด-19 ในระดับมาก และนักท่องเที่ยวมีพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารในระดับมาก ปัจจัยที่มีอิทธิพลเชิงบวกต่อพฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหาร อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับนัยสำคัญ 0.01 เรียงลำดับความสำคัญตามขนาดของอิทธิพลได้ คือ นวัตกรรมอาหาร และการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ซึ่งมีค่าอิทธิพลในรูปคะแนนมาตรฐานเท่ากับ 0.509 และ 0.287 ตามลำดับ โดยมี R2 = 0.736
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้
ไม่ใช่ความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้จัดทำ บรรณาธิการ กองบรรณาธิการ และคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละเรื่องเป็นความคิดเห็นของผู้เขียนบทความแต่ละท่าน
References
จันทร์จิรา ฉัตราวานิช และ ประสพชัย พสุนนท์. (2563). การวิเคราะห์กลุ่มผู้บริโภคตามพฤติกรรมการยอมรับนวัตกรรมที่มีผลต่อการตัดสินใจซื้ออาหารสำเร็จรูปพร้อมรับประทานรูปแบบใหม่ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี จังหวัดนนทบุรี. วารสารบริหารธุรกิจเทคโนโลยีมหานคร, 17(2), 41-65.
โตมร สุขปรีชา. (2560). Food tourism 2.0. TAT Review Magazine, 3(1), 1-2.
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธิ์. (2549). เทคนิคการสร้างเครื่องมือรวบรวมข้อมูลสำหรับการวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: จามจุรี.
บุญมี ปาริชาติธนกุล. (2546). ความเชื่อเรื่องผีในพิธีกรรมของชาวไทยโซ่งบ้านไผ่หูช้าง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พรรณี สวนเพลง และคณะ. (2559). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร. รายงานภาวะเศรษฐกิจท่องเที่ยว, 4(2), 38-45.
ภควัต รัตนราช และคณะ. (2565). การพัฒนาสื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวชุมชนคลองตะโหนดมีนบุรีบนฐาน อัตลักษณ์ชุมชน. วารสารมหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, 16(1), 40-55.
ภูริ ชุณห์ขจร. (2563). การสร้างแรงจูงใจในการท่องเที่ยวเชิงอาหารไทยท้องถิ่นเสริมภูมิต้านทานในวิถีชุมชนสุขภาพ หลังการแพร่ระบาดของไวรัส Covid-19. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(2), 143-154.
เรณู เหมือนจันทร์เชย. (2542). อิทธิพลของคติความเชื่อ ประเพณีและพิธีกรรมของไทยโซ่ง ที่มีต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต : กรณีศึกษาหมู่บ้านแหลมกะเจา 2 ตำบลลำลูกบัว อำเภอดอนตูม จังหวัดนครปฐม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยมหิดล.
ศันสนีย์ กระจ่างโฉม และคณะ. (2564). กลยุทธ์การปรับตัวของภาคการท่องเที่ยวในภาคเหนือตอนบนภายใต้วิกฤติการณ์การระบาดโควิด-19. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 41(1), 1-19.
สถาพร มอญโพพาน และคณะ. (2547). ศักยภาพของจังหวัดราชบุรีในการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา.
สันฐิตา ร้อยอำแพง, ราณี อิสิชัยกุล และ รชพร จันทร์สว่าง. (2566). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารของนักท่องเที่ยวชาวไทย: กรณีศึกษากลุ่มชาติพันธุ์ไทยวน จังหวัดสระบุรี. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์, 9(2), 281-296.
สาโรจน์ สามารถ, ฤาเดช เกิดวิชัย และ ดวงสมร โสภณธาดา. (2565). การจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดพัทลุง. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(3), 422-437.
สำนักนายกรัฐมนตรี Creative Economy Agency. (2563). เทรนด์นวัตกรรมอาหาร 2564 พลวัตผู้บริโภคที่ผู้ผลิตต้องจับตา. สืบค้น 20 กันยายน 2564, จาก https://www.cea.or.th/th/single-statistic/future-food-trend-2021.
สุชาดา คุ้มสลุด และ น้ำผึ้ง ไขว้พันธ. (2564). อัตลักษณ์ชุมชนที่มีผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิสาหกิจชุมชนบ้านริมคลองโฮมสเตย์. TNI Journal of Business Administration and Languages, 8(1), 17-27.
เอกชัย ชำนินา. (2563). ความสามารถของภาครัฐกับการจัดการการท่องเที่ยวภายใต้สถานการณ์โรคติดต่อเชื้อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 5(11), 420-433.
เอกณรงค์ วรสีหะ. (2558). นวัตกรรมด้านอาหารกับพฤติกรรมกับการบริโภคอาหารของคนไทยในปัจจุบัน. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์, 5(3), 1-13.
Kivela, J. & Crotts, J. C. (2006). Tourism and gastronomy: Gastronomy’s influence on how tourists experience a destination. Journal of Hospitality and Tourism Research, 30(3), 354-377.
Mack, R., Blose, J. & MacLaurin, T. (2009). Segmenting the culinary tourist market: An American and Australian comparison. In Proceedings of the 2009 Oxford Business and Economics Conference Program, pp. 24-26. St. Hugh’s College, Oxford: Oxford University.
Ngamkham, C. (2023). Attitudes and behaviors of tourists towards gastronomy tourism in Chiang Mai, Thailand. Procedia of Multidisciplinary Research, 1(2), 10.
Phakdee-auksorn, P. (2012). Tourism motivation theory and food tourism. Journal of Management Sciences, 29(2), 129-148.
Thanyakit, S., Jainan, A., Yaisumlee, T. & Suanpang, P. (2023). Development of healthy food recipes from local wisdom with an environmentally conservative process to promote gastronomy tourism. Asian Administration and Management Review, 6(1), 13-26.
Urry, J. (2002). The tourism gaze. London: Sage.
Wolf, E. (2002). Culinary tourism: A tasty economic proposition. International Culinary Tourism Task Force.