ORGANIZATION DEVELOPMENT ACCORDING TO THE ROLE OF ORGANIZATION DEVELOPMENT EXECUTIVE
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
In the present time, organizations have been surrounded by rapid changes in environment. In order to achieve the objectives effectively, organizations ought to prepare to manipulate with the changes. However, setting development plans can be obstructed because the plans must be taken into actions to move forward through critical obstacles in the recent surroundings. Therefore, this article was based on the consideration of concepts, processes and the role of organization development executive, and the present process and consideration for organizational development including the roles of organization development executive in organization development which are the major factors in organization development to sustainably operate and apply for the environmental changes in the present time.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้ ไม่ใช่ความคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้จัดทำ บรรณาธิการ กองบรรณาธิการ และคณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละเรื่องเป็นความคิดเห็นของผู้เขียนบทความแต่ละท่าน
References
จันติมา จันทร์เอียด. (2550). องค์การและการจัดการ. สงขลา: มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา.
จินตนา บุญบงการ. (2552). สภาพแวดล้อมทางธุรกิจ. กรุงเทพฯ: วี.พรินท์.
ชัยเสฏฐ์ พรหมศรี. (2551). ภาวะผู้นำร่วมสมัย Contemporary Leadership. กรุงเทพฯ: ปัญญาชน.
ณัฏฐพันธ์ เขจรนันทน์. (2551). พฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: วี พริ้นท์.
มณีนุช ทรวงสุรัตนกุล. (2558). อิทธิพลของผู้บริหารระดับกลางในการพัฒนาองค์กรให้เป็นองค์กรแห่งนวัตกรรม กรณีศึกษา: บริษัท ทรู คอร์ปอเรชั่น จำกัด (มหาชน). วารสารวิชาการ Veridian E – Journal, Silpakorn University ฉบับภาษาไทย สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 9(1), 283 - 297.
วรวุฒิ อินทนนท์. (2560). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เพื่อการพัฒนาองค์การ. วารสาร มจรสังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 6(2), 617 - 626.
วีรวิชญ์ ปิยนนทศิลป์. (2559). ความเหมาะสมในการเปิดด่านจุดผ่านแดนถาวรไทย-เมียนมา อําเภอขุนยวม จังหวัดแม่ฮ่องสอน. พิฆเนศวร์สาร, 13(2), 93-107.
ศิริภัสสรศ์ วงศ์ทองดี. (2557). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิริวรรณ เสรีรัตน์ และคณะ. (2550). การวิจัยการตลาด. กรุงเทพฯ: เอ เอ็น การพิมพ์.
สุระศักดิ์ ชะมารัมย์. (2562). การเสริมสร้างความเข้มแข็งขององค์การสู่การเป็นองค์การแห่งการเรียนรู้โดยใช้กระบวนการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในศตวรรษที่ 21. วารสารวิชาการและวิจัย มทร.พระนคร สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 4(1), 116-131.
อรอณงค์ สวัสดิ์บุรี. (2555). พฤติกรรมและการสื่อสารในองค์การ. กรุงเทพฯ: วี พริ้นท์.
Bennis, W. G. (1997). Organizing Genius: The Secrets of Creative Collaboration. Boston: Addison-Wesley.
Minor, J. B. (2005). Organizational Behavior 1: Essential Theories of Motivation and Leadership. New York: Routledge.
Virakul, B. (2015). Global challenges, sustainable development, and their implications for organizational performance. European Business Review, 27(4). 430-446.