Guidelines for Creating a Network to Promote the Quality of Life for Children and Youth
Keywords:
Networks, Quality of life, Children and youthAbstract
This academic article aims to analyze the situation and problems of children and youth and presents guidelines for creating a network to promote the quality of life of children and youth. The results of the analysis found that the situation and problems of children and youth were caused by technological change, social inequality, and businesses trending to adjust their work processes by reducing reliance on people and investing more in technology, digital, and age differences. Network creation is therefore a very necessary approach. Because one problem of children and youth cannot be solved successfully by a single agency, the guidelines for creating a network to promote the quality of life of children and youth consist of: 1) developing change leadership; 2) creating a network; and 3) operating and evaluating the network. The network working mechanism that is created should be consistent with the Child Protection Act of 2003, which has an operating model both in terms of policy and implementation. According to the National Child and Youth Development Promotion Act B.E. 2007 and its amended version (No. 2) B.E. 2017, relevant agencies are included, along with informal organizations, to actively participate in enhancing the quality of life for children and youth.
References
กรมกิจการเด็กและเยาวชน. (2565). แผนปฏิบัติราชการประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2566. กรมกิจการเด็กและเยาวชน.
กรุงเทพธุรกิจออนไลน์. (2566). ครม.รับทราบรายงาน โครงสร้างประชากรเด็กและเยาวชนมีแนวโน้มลดลงต่อเนื่อง. https://www.bangkokbiznews.com/health/social/1085903
กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา และสถาบันวิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. (ม.ป.ป.). โครงการขยายผลการพัฒนาฐานข้อมูลแบบออนไลน์ และเครื่องมือการประเมินความพร้อมของเด็กและเยาวชนในการเข้าสู่ตลาดแรงงาน. กองทุนเพื่อความเสมอภาคทางการศึกษา และสถาบันวิจัยและให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กรมกิจการเด็กและเยาวชน. (2566). รายงานสถานการณ์ด้านเด็กและเยาวชน ประจำปีงบประมาณ 2567 ไตรมาส 1 เดือนตุลาคม-ธันวาคม 2566. กองยุทธศาสตร์และแผนงาน กรมกิจการเด็กและเยาวชน.
กิตติวินท์ เดชชวนากร. (2564). ระดับของการตีตราทางเพศที่เกิดขึ้นกับนักเรียนข้ามเพศในเชียงใหม่.
วารสารสหวิทยาการ, 18(2), 81-123.
กุลทัต หงส์ชยางกูร และปรัชญานันท์ เที่ยงจรรยา. (ม.ป.ป.). การสร้างและการบริหารเครือข่าย. ม.ป.ท.
เครือข่ายสิทธิเด็กประเทศไทย. (ม.ป.ป.). เกี่ยวกับเครือข่าย. https://crccoalitionthailand.wordpress.com/about/
ชานนท์ โกมลมาลย์. (2561). เด็กและเยาวชนกับนวัตกรรม (สุขภาวะ) สังคม. เอซี ปริ้นติ้ง เซอร์วิส.
ธัญพิชชา สามารถ และอุนิษา เลิศโตมรสกุล. (2566). การตกเป็นเหยื่อทางไซเบอร์ของผู้สูงอายุ.
สหวิทยาการและความยั่งยืนปริทรรศน์ไทย, 12(2), 1-13.
น้ำทิพย์ วิภาวิน. (2558). เครือข่ายสังคมในสังคมเครือข่าย. วารสารวิจัยสมาคมห้องสมุดแห่งประเทศไทยฯ, 8(2), 119-127.
นิภาพรรณ เจนสันติกุล. (2566ก). เครือข่ายนโยบายสาธารณะ: ความหมาย การวิเคราะห์เครือข่ายและกรณีศึกษา. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนครศรีอยุธยา, 11(1), 115-136.
นิภาพรรณ เจนสันติกุล. (2566ข). ผลสัมฤทธิ์ของการนำนโยบายที่เกี่ยวข้องกับการจัดสวัสดิการสังคมเพื่อความเสมอภาคของเด็ก เยาวชน และผู้สูงอายุไปปฏิบัติ กรณีศึกษา จังหวัดขอนแก่น. มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ประชาชาติธุรกิจออนไลน์. (2565). ส่องตลาดแรงงานเด็กจบใหม่ยุคโควิด พบว่างงานเพิ่มเฉียดแสนราย. https://www.prachachat.net/finance/news-933876
ผู้จัดการออนไลน์. (2566). สสส.เปิดเวทีครั้งแรก ดึงคนทำงานร่วมพัฒนาคุณภาพชีวิตเด็ก-เยาวชน กทม.แบบไร้รอยต่อ เน้นป้องกันปัญหา 4 มิติ. https://mgronline.com/qol/detail/9660000063194
พระครูใบฎีกามณฑล เขมโก (ชูโตศรี). (2562). อิทธิพลของสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการพัฒนาการเรียนรู้ของนักศึกษาระดับอุดมศึกษา. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร, 10(1), 192-200.
พระราชบัญญัติคุ้มครองเด็ก พ.ศ. 2546. (2546, 2 ตุลาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 120 ตอนที่ 95 ก. หน้า 1-26.
พระราชบัญญัติส่งเสริมการพัฒนาเด็กและเยาวชนแห่งชาติ พ.ศ. 2550. (2551, 14 มกราคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 125 ตอนที่ 9 ก. หน้า 1-14.
พระราชบัญญัติส่งเสริมการพัฒนาเด็กและเยาวชนแห่งชาติ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2560. (2560, 13 มิถุนายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 134 ตอนที่ 63 ก. หน้า 1-12.
มนัสวี ศรีนนท์. (2561). ทฤษฎีเจเนอเรชันกับกรอบวิธีคิด. วารสารศึกษาศาสตร์ มมร, 6(1), 364-373.
ลักษิกา เงาะเศษ. (2565). ต้นทุนชีวิต: ภาพสะท้อนระบบนิเวศของเด็กและเยาวชนไทยในรอบ 12 ปี. https://shorturl.asia/XJN2S
วาสนา มะลินิน และนภัทร์ แก้วนาค. (2563). การมีส่วนร่วมของเครือข่ายทางสังคมสร้างเสริมความเข้มแข็งของสภาเด็กและเยาวชนในสังคมไทย. วารสารศิลปศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 2(2), 415-428.
ศรีเสด็จ กองแกน และภักดี โพธิ์สิงห์. (2563). วิเคราะห์นโยบายการขับเคลื่อนโครงการเงินอุดหนุนเพื่อการเลี้ยงดูเด็กแรกเกิด. วารสารปัญญาปณิธาน, 5(2), 43-54.
ศักดิ์สิทธิ์ ฆารเลิศ. (2559). การพัฒนาคุณภาพชีวิตเด็กและเยาวชนนอกระบบการศึกษาโดยองค์กรปกครองท้องถิ่น บนฐานเครือข่ายความร่วมมือกรณีศึกษา เทศบาลเมืองร้อยเอ็ด อำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด. (การค้นคว้าอิสระรัฐศาสตรมหาบัณฑิต (การเมืองการปกครอง) สาขาวิชาการเมืองการปกครอง). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศูนย์พิทักษ์สิทธิเด็ก. (ม.ป.ป.). รู้จักมูลนิธิ. https://www.thaichildrights.org/
สมพงษ์ จิตระดับ. (2562). การบูรณาการพลังเด็กและเยาวชนกับพลังชุมชนท้องถิ่นในการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์ด้านเด็กและเยาวชน: การวิจัยพหุกรณีศึกษา. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 47(1), 357-377.
Crawford, M. (2020). Ecological Systems Theory: Exploring the Development of the Theoretical Framework as Conceived by Bronfenbrenner. Journal of Public Health Issues and Practices, 4(2), 1-6.
Save the Children. (2565). เปิดตัวอย่างเป็นทางการ หลังมุ่งมั่นทำงานช่วยเหลือเด็กในประเทศไทยมากว่า 40 ปี. https://shorturl.asia/byAGZ.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2024 คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
