ความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเรา: ศึกษากรณีการหลอกลวงเพื่อให้ได้มาซึ่งความยินยอม

บทคัดย่อ

กฎหมายเกี่ยวกับการกระทำความผิดฐานข่มขืนในปัจจุบันมีการกำหนดรูปแบบการกระทำความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเราไว้เพียง 4 กรณี คือ 1) ขู่เข็ญด้วยประการใด ๆ 2) ใช้กำลังประทุษร้าย 3) อยู่ในสภาวะที่ไม่สามารถขัดขืนได้ และ 4) ทำให้เข้าใจผิดว่าตนเป็นบุคคลอื่น แต่การกระทำผิดอันเกิดจากการหลอกลวงไม่ว่าจะเป็นการออกกลอุบายให้ผู้อื่นเชื่อใจคล้อยตาม หรือหลอกเพื่อให้ผู้อื่นเข้าใจผิดในสาระสำคัญของการกระทำจนผู้นั้นตกลงยินยอมนั้น ไม่ได้มีการบัญญัติไว้ในรูปแบบของการกระทำของมาตราดังกล่าวแต่อย่างใด บทความนี้จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ความชัดเจนและความเหมาะสมของการตีความบทบัญญัติในประมวลกฎหมายอาญามาตรา 276 เกี่ยวกับความผิดฐานข่มขืนกระทำชำเรา โดยมีการทบทวนตัวบทกฎหมาย ข้อคิดเห็นในวงวิชาการ และคำพิพากษาของศาลฎีกา ทั้งนี้ เพื่อให้เป็นไปตามหลักที่ว่ากฎหมายอาญาต้องตีความอย่างเคร่งครัด จากการศึกษาพบว่ารูปแบบของการหลอกลวงเพื่อให้มาซึ่งความยินยอมนั้นมีอยู่ 2 รูปแบบ กล่าวคือ การหลอกลวงในสาระสำคัญของการกระทำและการหลอกลวงในมูลเหตุ โดยผู้เขียนได้เสนอแนะให้ปรับปรุงบทบัญญัติมาตรา 276 ให้ครอบคลุมรูปแบบการหลอกลวงเพื่อให้ได้มาซึ่งความยินยอม โดยไม่ต้องจำกัดรูปแบบของการกระทำไว้เพียงทั้งสี่กรณี หรืออาจปรับเปลี่ยนให้รูปแบบดังกล่าวเป็นเพียงตัวอย่างที่แสดงให้เห็นว่าการกระทำอย่างใดเป็นการข่มขืนใจหรือปราศจากความยินยอมเท่านั้น หรือกำหนดบทบัญญัติใหม่ที่ระบุถึงการกระทำลักษณะดังกล่าวโดยเฉพาะเจาะจง โดยกำหนดให้ชัดเจนว่าการหลอกลวงเพื่อให้ได้มาซึ่งความยินยอมในลักษณะใดจะเป็นความผิดและลักษณะใดจะไม่เป็นความผิด ซึ่งผู้เขียนมีความเห็นว่า ลักษณะการหลอกลวงในสาระสำคัญของการกระทำควรเป็นความผิด เนื่องจากเป็นการหลอกเพื่อให้ผู้อื่นเข้าใจผิดในสาระสำคัญของการกระทำ แต่ลักษณะการหลอกลวงในมูลเหตุไม่ควรเป็นความผิด เนื่องจากไม่ได้ทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดว่าการกระทำนั้นคือการมีเพศสัมพันธ์ หากแต่เป็นเพียงการชักจูงใจเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าร่วมกิจกรรมทางเพศด้วยเท่านั้น