คนอนาคตมีสิทธิต่อทรัพยากรทางธรรมชาติที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้หรือไม่

บทคัดย่อ

เมื่อไม่นานมานี้ ได้อภิปรายประเด็นสำคัญเกี่ยวกับการใช้ประโยชน์จากทรัพยากรทางธรรมชาติและได้แสดงความกังวลอย่างหนักต่อการใช้ทรัพยากรธรรมชาติของคนร่วมสมัยว่าเป็นไปในทิศทางที่ทำลายทรัพยากรให้หมดสิ้นไปอย่างรวดเร็วในจริยศาสตร์สิ่งแวดล้อม ถ้าแนวโน้มการใช้ทรัพยากรทางธรรมชาติยังมีแนวโน้มสูงขึ้น ๆ เมื่อเทียบกับปีที่ผ่านมา เราก็มีเหตุผลที่จะสรุปว่า ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า โลกส่วนส่วนใหญ่จะต้องเผชิญกับความเสื่อมโทรมของทรัพยากรทางธรรมชาติอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และเมื่อไปถึงจุดนั้น คนในอนาคตซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์ของมนุษย์จะต้องเผชิญกับปัญหาเรื่องทรัพยากรทางธรรมชาติอย่างสาหัสสากรรจ์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ จึงมีคำถามว่า คนในอนาคตมีสิทธิต่อทรัพยากรทางธรรมชาติที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันหรือไม่ ถ้าคนเหล่านั้นมีสิทธิต่อทรัพยากรทางธรรมชาติที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้ ก็แปลว่า เราต้องใช้ทรัพยากรอย่างระมัดระวัง ทั้งนี้เพื่อไม่ให้กระทบหรือเป็นการละเมิดสิทธิของคนในอนาคต ในการตอบเรื่องนี้ นักจริยศาสตร์บางคนตอบว่า คนในอนาคตไม่สิทธิต่อทรัพยากรทางธรรมชาติที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้ เหตุผลสำคัญคือ พวกเขายังไม่มา และเมื่อพวกเขายังไม่มาก็แปลว่า พวกเขายังไม่มีการกระทำ เมื่อไม่มีการกระทำก็แปลว่า จะไม่สามารถอ้างสิทธิเหนือทรัพยากรที่เกี่ยวข้องได้ แต่บางคนตอบว่า คนในอนาคตมีสิทธิต่อทรัพยากรทางธรรมชาติที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้ เพราะมันมีการกระทำบางอย่างไปแล้วแม้ว่าคนในอนาคตยังไม่มาก็ตาม ในงานนี้ ผู้เขียนจะวิเคราะห์โดยอาศัยมุมมองจากพุทธจริยศาสตร์และจะให้เหตุผลว่า คนในอนาคตย่อมมีสิทธิต่อทรัพยากรทางธรรมชาติที่เราใช้อยู่ในปัจจุบันนี้เพราะว่าธรรมชาติของมนุษย์บางอันนั้นสามารถมีการกระทำในอนาคตได้แม้ว่าตัวอนาคตเองจะยังไม่มาถึงแล้วก็ตาม