ตัวบ่งชี้ทักษะการโค้ชสำหรับครูเพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้ของนักเรียน ในศตวรรษที่ 21
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วของสังคมโลกในศตวรรษที่ 21 ซึ่งขับเคลื่อนด้วยความก้าวหน้าทางเศรษฐกิจ สังคม และเทคโนโลยี ส่งผลกระทบโดยตรงต่อระบบการศึกษา โดยเฉพาะการพัฒนาศักยภาพทรัพยากรมนุษย์ให้สามารถเรียนรู้ วิเคราะห์ และปรับตัวได้อย่างมีประสิทธิภาพ อย่างไรก็ตาม ระบบการศึกษาไทยยังประสบปัญหาการจัดการเรียนรู้ที่เน้นการท่องจำและการวัดผลด้านเนื้อหา ส่งผลให้ผู้เรียนขาดทักษะการคิดวิเคราะห์ การสร้างสรรค์ และการเรียนรู้อย่างมีความหมาย การโค้ช (Coaching) จึงเป็นแนวทางสำคัญในการพัฒนาครูให้สามารถส่งเสริมการเรียนรู้ของผู้เรียนได้อย่างสอดคล้องกับบริบทของศตวรรษที่ 21
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาตัวบ่งชี้ทักษะการโค้ชสำหรับครูเพื่อเสริมสร้างการเรียนรู้ของนักเรียนในศตวรรษที่ 21 และ (2) ตรวจสอบความสอดคล้องกลมกลืนและยืนยันองค์ประกอบของตัวบ่งชี้ทักษะการโค้ชดังกล่าว โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงปริมาณ ประชากรคือครูในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กลุ่มตัวอย่างได้มาด้วยวิธีการสุ่มแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสอบถามเกี่ยวกับทักษะการโค้ชของครู ซึ่งผ่านการตรวจสอบความตรงเชิงเนื้อหาและความเชื่อมั่น การวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติเชิงพรรณนา การวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยัน และการตรวจสอบความสอดคล้องของโมเดลกับข้อมูลเชิงประจักษ์
ผลการวิจัยพบว่า ตัวบ่งชี้ทักษะการโค้ชสำหรับครูประกอบด้วยองค์ประกอบที่มีความสอดคล้องกลมกลืนกับข้อมูลเชิงประจักษ์ และสามารถยืนยันองค์ประกอบได้ตามเกณฑ์ทางสถิติ แสดงให้เห็นว่าทักษะการโค้ชของครูเป็นปัจจัยสำคัญในการเสริมสร้างการเรียนรู้ของนักเรียนในศตวรรษที่ 21 และสามารถนำผลการวิจัยไปใช้เป็นแนวทางในการพัฒนาครูและการจัดการเรียนรู้ในสถานศึกษาได้อย่างมีประสิทธิภาพ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จุฑาทิพย์ หาญกุดตุ้ม, & คณะ. (2561). การตั้งคำถามเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้และการคิดวิเคราะห์ของผู้เรียน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
นงลักษณ์ วิรัชชัย. (2542). การวิจัยเชิงปริมาณ: วิธีการและเทคนิค (การวิจัยเชิงปริมาณ: วิธีการและเทคนิค.กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2557). การชี้แนะเพื่อพัฒนาตนเองและผู้อื่น. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ธรรมสภา.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2563). ปัญญาและการศึกษา (112). กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
สำนักงานบริการภาครัฐ Big Data จังหวัดสุราษฎร์ธานี. (2024). ข้อมูลจำนวนครูประถมศึกษา.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2566). แผนพัฒนาการศึกษาขั้นพื้นฐาน พ.ศ. 2566–2570. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2563). ยุทธศาสตร์ชาติ 20 ปี (พ.ศ. 2561–2580). กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สุภัทรา ภูษิตรัตนาวลี. (2560). การคิดวิเคราะห์และการตัดสินใจอย่างมีเหตุผล. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัย.
วรภัทร์ ภู่เจริญ. (2565). ศิลปะแห่งการตั้งคำถาม: กระบวนการเรียนรู้สู่ปัญญา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์อมรินทร์.
Avalos, B. (2011). Teacher professional development in teaching and teacher education: A review of the literature. Teaching and Teacher Education, 27(1), 10–20. https://doi.org/10.1016/j.tate.2010.08.007
Bollan, B. (1980, cited in Nonglak Wiratchai, 2542). Sample size determination in relation to the number of parameters.
Bonwell, C. C., & Eison, J. A. (1991). Active learning: Creating excitement in the classroom. ASHE-ERIC Higher Education Report No. 1. Washington, DC: George Washington University.
Cooley, W. W., & Lohnes, P. R. (1971). Multivariate data analysis. New York: John Wiley & Sons.
Darling-Hammond, L., Hyler, M. E., & Gardner, M. (2020). Effective teacher professional development. Palo Alto, CA: Learning Policy Institute. https://learningpolicyinstitute.org/product/effective-teacher-professional-development-report
Dewey, J. (1938). Experience and education. New York: Macmillan.
Gold, A. (1980, cited in Nonglak Wiratchai, 2542). Guidelines for determining sample size in multivariate research.
Hook, H. (2014). Powerful questioning in education (73). London: Routledge.
Kennedy, A. (2016). How does professional development improve teaching? Review of Educational Research, 86(4), 945–980. https://doi.org/10.3102/0034654315626800
Kerlinger, F. N. (1986). Foundations of behavioral research (3rd ed.). New York: Holt, Rinehart and Winston.
Kim, J. O., & Mueller, C. W. (1978). Introduction to factor analysis: What it is and how to do it. Beverly Hills: Sage Publications.
Knight, J. (2007). Instructional coaching: A partnership approach to improving instruction. Corwin Press.
OECD. (2019). Teaching and learning in the 21st century: Preparing teachers and students for the future. Paris: OECD Publishing. https://doi.org/10.1787/9789264313873-en
Partnership for 21st Century Skills (P21). (2019). Framework for 21st century learning. Washington, DC: P21. https://www.battelleforkids.org/networks/p21
Peterson, D. B., & Hicks, M. D. (1996). Leader as coach: Strategies for coaching & developing others. Minneapolis, MN: Personnel Decisions International.
Piaget, J. (1972). The psychology of the child. New York, NY: Basic Books.
Plato. (1997). Socratic method and dialogues. New York: Oxford University Press.
Rogers, C. (1977). On personal power: Inner strength and its revolutionary impact. New York, NY: Delacorte Press.
Steven, J. (1996). Applied multivariate statistics for the social sciences (3rd ed.). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates.
Trilling, B., & Fadel, C. (2009). 21st century skills: Learning for life in our times. San Francisco, CA: Jossey-Bass.
UNESCO. (2015). Rethinking education: Towards a global common good? Paris: UNESCO Publishing. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000232555
UNESCO. (2018). Education 2030: Incheon Declaration and Framework for Action. Paris: UNESCO Publishing. https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000261444
Voogt, J., Fisser, P., Good, J., Mishra, P., & Yadav, A. (2015). Computational thinking in compulsory education: Towards an agenda for research and practice. Education and Information Technologies, 20(4), 715–728. https://doi.org/10.1007/s10639-015-9412-5
Vygotsky, L. S. (1978). Mind in society: The development of higher psychological processes. Cambridge, MA: Harvard University Press.
