แนวทางการบริหารจัดการสภาพแวดล้อม ที่ส่งเสริมบรรยากาศการเรียนรู้ของผู้เรียนในสถานศึกษา สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาพระนครศรีอยุธยา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาสภาพและปัญหาการบริหารจัดการสภาพแวดล้อมที่ส่งเสริมบรรยากาศการเรียนรู้ของผู้เรียนในสถานศึกษา และ (2) ศึกษาแนวการบริหารจัดการสภาพแวดล้อมที่ส่งเสริมบรรยากาศการเรียนรู้ของผู้เรียนในสถานศึกษา โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสมผสาน (Mixed Methods Research) ดำเนินการวิจัยเป็น 2 ขั้นตอน ขั้นตอนที่ 1 เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ เพื่อศึกษาสภาพและปัญหาการบริหารจัดการสภาพแวดล้อม กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ครูสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาพระนครศรีอยุธยา จำนวน 298 คน ได้มาโดยการสุ่มแบบแบ่งชั้นตามตารางเครจซี่และมอร์แกน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสอบถาม มีค่าความเชื่อมั่นเท่ากับ 0.90 วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพื้นฐาน ได้แก่ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ขั้นตอนที่ 2 เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เพื่อศึกษาแนวการบริหารจัดการสภาพแวดล้อม กลุ่มผู้ให้ข้อมูลหลัก จำนวน 7 คน ได้แก่ ผู้อำนวยการสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาและประถมศึกษา จำนวน 2 คน และผู้อำนวยการสถานศึกษา จำนวน 5 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ แบบสัมภาษณ์คำถามปลายเปิด วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า (1) สภาพและปัญหาการบริหารจัดการสภาพแวดล้อมที่ส่งเสริมบรรยากาศการเรียนรู้ของผู้เรียนในสถานศึกษาโดยรวมอยู่ในระดับมาก โดยด้านความปลอดภัยมีค่าเฉลี่ยสูงสุด รองลงมาคือ ด้านการเรียนการสอน และด้านภูมิทัศน์มีค่าเฉลี่ยต่ำสุด และ (2) แนวการบริหารจัดการสภาพแวดล้อมที่ส่งเสริมบรรยากาศการเรียนรู้ของผู้เรียนในสถานศึกษา ประกอบด้วย 6 ด้าน ได้แก่ ด้านอาคารสถานที่ ด้านภูมิทัศน์ ด้านความปลอดภัย ด้านปฏิสัมพันธ์ของบุคคล ด้านการเรียนการสอน และด้านการบริหารจัดการ ซึ่งเป็นแนวทางสำคัญในการพัฒนาสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ของผู้เรียนอย่างยั่งยืน
Article Details
เอกสารอ้างอิง
เฉลิมชัย หาญกล้า. (2559). การวิจัยทางการศึกษา: แนวคิดและการประยุกต์ใช้ในชั้นเรียน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัย.
ณิศศา ณภาส์ณัฐ. (2558). แนวทางการสร้างสภาพแวดล้อมที่เอื้อต่อการเรียนรู้ของผู้เรียน. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ประวีณา โภควณิช. (2559). ความร่วมมือระหว่างบุคลากรและชุมชนกับประสิทธิภาพการจัดการศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์การศึกษาไทย.
ประยูร อนันต๊ะ. (2559). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์และสภาพแวดล้อมเพื่อการเรียนรู้ในสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์การศึกษา.
พรรณี ลีกิจวัฒนะ. (2566). ระเบียบวิธีวิจัยสำหรับนักศึกษาและนักวิจัย (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ไพศาล วรคำ. (2559). การวิจัยเชิงปริมาณสำหรับการศึกษา (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วรปภา โพธิ์สุ. (2556). การพัฒนาความร่วมมือในสถานศึกษาเพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ของผู้เรียน. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาพระนครศรีอยุธยา. (2567). ข้อมูลสารสนเทศของข้าราชการครูในสังกัด สพม.พระนครศรีอยุธยา. พระนครศรีอยุธยา: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา.
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาพระนครศรีอยุธยา. (2567). รายงานสภาพและปัญหาการบริหารจัดการสภาพแวดล้อมในสถานศึกษา. พระนครศรีอยุธยา: สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2560). แผนพัฒนาการศึกษาแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560–2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
Astin, A. W. (1971). Predicting academic success: The role of the environment. San Francisco: Jossey-Bass.
Bronfenbrenner, U. (1979). The ecology of human development: Experiments by nature and design. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Dewey, J. (1938). Experience and education. New York: Macmillan.
Fayol, H. (1949). General and industrial management (C. Storrs, Trans.). London: Pitman. (Original work published 1916)
Good, C. V. (1973). Dictionary of education (3rd ed.). New York: McGraw-Hill.
Lewin, K. (1951). Field theory in social science: Selected theoretical papers. New York: Harper & Row.
Maslow, A. H. (1954). Motivation and personality. New York: Harper & Row.
Moos, R. H. (1979). Evaluating educational environments: Procedures, measures, findings, and policy implications. San Francisco: Jossey-Bass.
Vygotsky, L. S. (1978). Mind in society: The development of higher psychological processes. Cambridge, MA: Harvard University Press.
